Του Αλέξη Παπαχελά
Η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που βλέπει μια διεθνοποιημένη ελίτ και αυτό που πιστεύει ένας τυπικός μέσος πολίτης είναι μεγάλη και ίσως μεγαλώνει. Πουθενά δεν φαίνεται αυτό περισσότερο από ό,τι στις ΗΠΑ.
Το σύνολο των σοβαρών και έμπειρων ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά έχει τρομοκρατηθεί από τη συμπεριφορά του προέδρου Τραμπ. Διαπιστώνουν ότι, με τον τρόπο που φέρεται και λειτουργεί, γκρεμίζει στην ουσία τη διεθνή δυτική τάξη πραγμάτων η οποία εδραιώθηκε από τις ΗΠΑ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεσμοί, κανόνες, όρια στη συμπεριφορά σωριάζονται με πάταγο, το ένα μετά το άλλο. Αυτά που συνέβησαν στη Σύνοδο Κορυφής του G7 είναι πρωτοφανή, ειδικά όταν τα συγκρίνει κανείς με όσα ακολούθησαν στη Σιγκαπούρη. Ο Τραμπ επέλεξε να τσακωθεί ανοιχτά με τους στενότερους και παλαιότερους συμμάχους των ΗΠΑ, ενώ λίγο αργότερα συμπεριφερόταν σαν να ήταν ο καλύτερος φίλος τού πλέον διάσημου δικτάτορα και παραδοσιακού αντιπάλου. Εχουν έλθει τα πάνω κάτω λοιπόν και μπροστά στα μάτια μας αποσυντίθεται, προς μεγάλη χαρά της Ρωσίας και –κυρίως– της Κίνας, η αμερικανική ηγεμονία.
Μην κάνουμε όμως το λάθος να πιστεύουμε ότι αυτές τις ανησυχίες τις συμμερίζεται ένας εργάτης ή ένας επιχειρηματίας στην καρδιά της Αμερικής. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους θεωρούσαν ότι ο Ομπάμα ήταν ένας συμπαθής πρόεδρος ο οποίος προέβαλλε μια εικόνα αδυναμίας των ΗΠΑ. Ο Τραμπ ικανοποιεί τα πρωτόγονα ένστικτα μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού η οποία πιστεύει στο «η Αμερική πρώτα» και επίσης προτιμά να πιει μια μπίρα με τον Τραμπ αντί να φάει σούσι με τον Ομπάμα...
Ζούμε σε θυμωμένους καιρούς, οι οποίοι είναι και βαθιά αντισυστημικοί. Ο Τραμπ απευθύνεται στο θυμικό, ο Ομπάμα απευθυνόταν πιο πολύ στη λογική. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα καταλήξει το ιστορικό επεισόδιο που βιώνουμε. Μερικοί βιάζονται και προβλέπουν το τέλος της Δύσης. Αλλοι συνιστούν ψυχραιμία, γιατί οι κύκλοι της Ιστορίας δεν χωρούν στο κείμενο ενός tweet. Ισως η Αμερική έπρεπε να περάσει από τον Τραμπ. Μπορεί να λειτουργήσει σαν καταλύτης που θα ταράξει όλα τα δεδομένα και θα αναγκάσει την αμερικανική αλλά και την υπόλοιπη δυτική ελίτ να σκεφθεί δημιουργικά και «έξω από το κουτί». Το ότι εξοργίζει τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, τη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον πάντως δεν σημαίνει ότι δεν θα τον ξαναψηφίσει το Μιζούρι... Κάθε άλλο.
