ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η αγάπη άργησε μια μέρα

Του Ανδρέα Ανδρέου

Του Ανδρέα Ανδρέου

Όχι δεν το γυρίζω στις ρομαντικές ιστορίες, ούτε προσπαθώ να το παίξω Λιλή Ζωγράφου. Όταν όμως επανέρχονται στο προσκήνιο παλιομοδίτικες πρακτικές ασχέτως αν ζούμε στο 2020, τότε οι συνειρμοί γίνονται αβίαστα.

Το θέμα μας λοιπόν σήμερα δεν είναι αισθηματικό, αλλά καθαρά οικονομικό. Και αναφέρομαι στο φλέγον θέμα των κρατικών εγγυήσεων ως μέσο χρηματοδότησης κυρίως επιχειρήσεων. Παρόλο που μπορεί κάποιοι να χαρακτηρίσουν τις κρατικές εγγυήσεις ως μια κοινή πρακτική, στην πραγματικότητα δεν είναι μια κοινή πρακτική των κρατών, αλλά ένα στοχευμένο μέτρο ή εργαλείο το οποίο χρησιμοποιείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και αναλόγως κατάστασης για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες πολιτικές.

Γιατί το δικό μας κράτος προτείνει τις κρατικές εγγυήσεις ως μέτρο στήριξης (κυρίως) επιχειρήσεων εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι, οι κυριότεροι των οποίων είναι οι ακόλουθοι:

Πρώτον, οι κρατικές εγγυήσεις δεν είναι χρήματα. Άρα όταν λέμε ότι το κράτος θα δώσει κρατικές εγγυήσεις στις τράπεζες για να χορηγήσουν αυτές με τη σειρά τους δάνεια, το κράτος δεν παραχωρεί ούτε σεντ χρημάτων του φορολογουμένου για να παίξουν οι τράπεζες το βαποράκι όδευσης των χρημάτων από το κράτος προς τον δανειολήπτη.

Δεύτερον, από τη στιγμή που το κράτος δεν εκταμιεύει χρήματα για να δώσει στις τράπεζες έτσι ώστε αυτές να δανείσουν με τη σειρά τους παρακάτω, τότε το κράτος δεν έχει καμία δημοσιονομική επιβάρυνση. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό στη δική μας περίπτωση επειδή το κράτος ήδη με τα άλλα μέτρα που εξήγγειλε και εφαρμόζει έχει ανεβάσει το δημόσιο χρέος ψηλά, που σε συνδυασμό με την αναμενόμενη σμίκρυνση του ΑΕΠ, συνδυαστικά το φέρνει σε αμφιλεγόμενα οριακά βιώσιμο επίπεδο.

Τρίτον, το κράτος δεν είναι τράπεζα για να δανείζει απευθείας όποιον θέλει. Ούτε έχει την υποδομή, αλλά ούτε και τους τρόπους να εξετάζει δεκάδες χιλιάδες αιτήσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα προβαίνοντας ταυτόχρονα σε έρευνες δέουσας επιμέλειας και άλλες έρευνες που είναι συμβατές με τους κανόνες λειτουργίας χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κάτω από την εποπτεία της Κεντρικής Τράπεζας. Εδώ οι τράπεζες που είναι ήδη στημένες είναι πολλές φορές «πού σου νέφκω, που πάεις», όχι να περιμένουμε να στήσει ολόκληρη επιχείρηση χρηματοδοτήσεων το κράτος…

Τέταρτον, όλα τα κράτη τα οποία προβαίνουν σε ανάλογες ενέργειες, διοχετεύουν με αυτό τον τρόπο ρευστότητα μέσω των τραπεζικών τους ιδρυμάτων, επειδή αυτά έχουν την υποδομή και θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας για να το πράξουν. Και αυτές είναι που ξέρουν καλύτερα όσο κανείς τον κάθε αιτητή δανειοδότησης.

Πέμπτον, σκοπός του μέτρου είναι η εξασφάλιση γρήγορης και φθηνής ρευστότητας σε αυτόν που την αιτείται. Είναι δηλαδή το οξυγόνο που ζητούν επιχειρήσεις για να μην στραγγαλιστούν και να εξαναγκαστούν σε χρεοκοπία και κλείσιμο επιφέροντας έτσι χάσιμο θέσεων εργασίας, μείωση παραγωγής, εγκατάλειψη ακινήτων, μείωση στο ΑΕΠ, για να αναφέρω επιγραμματικά μερικά μόνο αρνητικά.

Έκτον, προς επίτευξη του στόχου της γρήγορης και φθηνής χρηματοδότησης (με 1% επιτόκιο), η πρόταση για κρατικές εγγυήσεις λειτουργεί περίπου ως ακολούθως: το κράτος εγγυάται το 70% της όποιας ζημιάς προκύψει από την όποια χρηματοδότηση δοθεί κάτω από αυτό το σχέδιο και η τράπεζα εγγυάται το 30% της ζημιάς αυτής. Αυτό σημαίνει πως επειδή και η τράπεζα συμμετέχει με δική της εγγύηση στη τυχόν ζημιά, τότε θα είναι ιδιαίτερα επιμελής σε ποιον χορηγεί το δάνειο εξαρχής, προστατεύοντας ταυτόχρονα, πέραν των καταθετών της, και το κράτος. Από την άλλη, οι κρατικές εγγυήσεις των €1,5 δισ. σημαίνει χρηματοδοτήσεις αρκετών δισεκατομμυρίων.Στο επιχείρημα αν μπορούμε να έχουμε και άλλα δάνεια, η απάντηση είναι πως ναι, επειδή ο δανεισμός είναι βραχυπρόθεσμος, πολύ φθηνός και θα εξυπηρετεί έκτακτες ανάγκες ρευστότητας. Κανένα δάνειο αυτού του σχεδίου δεν θα δοθεί για να πάμε να αγοράσουμε σπίτι, εξοχικό, διακοπές ή αυτοκίνητο.

Έβδομον, αν το κράτος κληθεί να καλύψει το 70% της όποιας ζημιάς, τότε αυτό θα γίνει με μια διασπορά χρόνου και όχι συγκεντρωμένα επιτρέποντάς του έτσι να διαχειριστεί καλύτερα την όποια δημοσιονομική επιβάρυνση στο μέλλον.

Μπορώ να συνεχίσω με την παράθεση κι άλλων λόγων, αλλά θα σταματήσω εδώ. Όμως εδώ και δύο μήνες οι πλείστες επιχειρήσεις είναι είτε κλειστές ή μερικώς κλειστές και άρα έχουν προβλήματα ρευστότητας. Ένας μικρός αριθμός από αυτές μπορεί να είχαν ρευστά διαθέσιμα για να διασχίσουν το lock down πιο αλώβητα, όχι όμως οι περισσότερες.

Το νομοσχέδιο των κρατικών εγγυήσεων ακολούθησε την καμπύλη του κορωνοϊού. Αναλώσαμε το μεγαλύτερο διάστημα με τους πιο πολλούς να πιστεύουν πως το κράτος θα δώσει λεφτά στις τράπεζες… Παρόλο που υπάρχουν ακόμη και σήμερα τέτοια κρούσματα, τις τελευταίες μέρες η τάση είναι πτωτική, αλλά υπάρχουν μεμονωμένα συμπτωματικά κρούσματα και άγνωστος αριθμός ασυμπτωματικών. Παράλληλα τις τελευταίες μέρες παρατηρούνται και κρούσματα άλλων ασθενειών και δη αυτών που θέλουν το κράτος ή ανεξάρτητη υπηρεσία του κράτους να ελέγχει ένα – ένα τα δάνεια που θα χορηγούν οι τράπεζες με κρατικές εγγυήσεις.

Με αυτούς τους ρυθμούς και με τα όσα παράλογα τίθενται από διάφορα κόμματα, αν και όταν ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο κρατικών εγγυήσεων, το όποιο όφελος δεν θα είναι πλέον χρήσιμο σε κανένα. Η ρευστότητα είναι αναγκαίο οξυγόνο την ώρα που απαιτείται, όχι όποτε μας καπνίσει. Τι να κάνουμε τις φιάλες οξυγόνου αν μέχρις ότου αυτές έρθουν, οι ασθενείς ήδη απέθαναν; Τι να την κάνεις την αγάπη αν αυτή αργήσει … μια μέρα;

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Ανδρέα Ανδρέου

Ανδρέας Ανδρέου: Τελευταία Ενημέρωση