Μισός αιώνας πέρασε από την επάρατη 21η Απριλίου 1967, που φτάσαμε να ακούμε σήμερα ακόμα και να εκθειάζεται, καθώς η Ελλάδα διασύρεται πια λόγω της μεγάλης οικονομικής της δυσπραγίας, λες και οι ζωές που χάθηκαν στον Σκάμανδρο της εφταετίας και η Κύπρος που προδόθηκε από το πραξικόπημα και προσφέρθηκε ως πρόβατον επί σφαγήν στην Τουρκία, δεν είναι μέγα έγκλημα αλλά ιστορικό πταίσμα που μπορεί και να απαλειφθεί από τη συλλογική μνήμη του λαού. Του λαού που πληρώνει ακόμα τις βαρύτατες συνέπειες της τραγωδίας. Κάποιοι εξ ημών δεν χρειάστηκε να τα μάθουμε στο σχολείο αυτά γιατί φτάσαμε να τα βιώσουμε και τα κουβαλάμε σαν ανοικτό τραύμα επί ζωής.
Ωστόσο, οι νεότεροι ολίγον τα γνωρίζουν διότι πέρασαν μέσα από τη διαδικασία μιας παιδείας, που επέλεγε να υπερβάλλει τις «αρετές» και να εξωραΐζει τις «αμαρτίες», τόσο που η ημιμάθεια έφτασε να εξουδετερώνει την αντίληψη και να προκαλεί ακόμα και θαυμασμό για δικτάτορες. Γι’ αυτό η πλειοψηφία δυσκολεύεται να αντιληφθεί πόσο μικρή είναι η απόσταση μεταξύ δικτατορίας και δημοκρατίας ή χειρότερο μεταξύ ειρήνης και πολέμου. Γι’ αυτό οι προσλαμβάνουσες που έχουν δημιουργηθεί είναι τέτοιες που όταν βλέπουμε 59 Τόμαχοκ να πέφτουν στη Συρία μας κάνει τόση αίσθηση όση όταν βλέπουμε μια αμερικανική πολεμική ταινία μασουλώντας ποπ κορν και πίνοντας μπύρα.
Ότι οι Τόμαχοκ πέρασαν πάνω από τα κεφάλια μας κι έπεσαν μόνο 100 χιλιόμετρα μακριά, είναι αποτέλεσμα της μειωμένης ικανότητας για αντίληψη των φαινομένων και στοιχειώδους ανάλυσης, που μας άφησε μια λειψή παιδεία καθιστώντας τον άνθρωπο ανάπηρο της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα όμως λειτουργεί ανεξάρτητα από την ικανότητά μας να την καταλάβουμε, γιατί τα γεωπολιτικά συμφέροντα έχουν δικούς τους αδυσώπητους κανόνες που η αντίληψή τους βοηθά τουλάχιστον στην επιβίωση. Επιβίωση για μας στην Κύπρο σήμερα σημαίνει π.χ. να μπορούμε να αναλύουμε την επόμενη μέρα στην Τουρκία, τη σχέση της με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την ΕΕ, τη ρευστή κατάσταση στην περιοχή και το ενεργειακό περιβάλλον στην ανατολική Μεσόγειο, μιλώντας για τα γενικά.
Αναφερόμενοι στα ειδικά, Κυπριακό και υδρογονάνθρακες στην κυπριακή ΑΟΖ, θα πρέπει να εκτιμήσουμε ψύχραιμα την κατάσταση έχοντας κατά νου το δεδομένο πλέον χρονοδιάγραμμα της 13ης Ιουλίου, όταν θα γίνει η πρώτη γεώτρηση της κοινοπραξίας TOTAL-ΕΝΙ στo οικόπεδο 11. Ο Ερντογάν, ο οποίος κέρδισε στο δημοψήφισμα της Κυριακής, το μόνο δημοψήφισμα τα τελευταία χρόνια στον πλανήτη που κέρδισε το ΝΑΙ, μπορεί να είναι απρόβλεπτός αλλά δεν είναι τρελός. Αντιλαμβάνεται ότι η ερευνητική δραστηριότητα ενεργειακών πετρελαϊκών κολοσσών στην κυπριακή ΑΟΖ, θα γίνει πλήγμα στα συμφέροντα της Τουρκίας, αν αυτή δεν περιληφθεί στους ευρύτερους σχεδιασμούς. Γι’ αυτό προβαίνει ήδη σε μανούβρες τύπου Μπαρμπαρός, στοχεύοντας να αφαιρέσει το μοναδικό ισχυρότατο πλεονέκτημα που έχει σήμερα η Λευκωσία, ευελπιστώντας ότι λόγω και προεκλογικών σκοπιμοτήτων ο Νίκος Αναστασιάδης θα εγκαταλείψει τις συνομιλίες, όπως τον Οκτώβρη του 2014.
Για να πετύχει κάτι τέτοιο, ο Ερντογάν, δεν αποκλείεται να επιχειρήσει θερμό επεισόδιο ακόμα και στη γραμμή αντιπαράταξης. Η επιμονή Αναστασιάδη στη διαδικασία εξεύρεσης λύσης, με παράλληλη ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων, θα αποτελέσει το δίχως άλλο την κρισιμότερη καμπή για την κατάληξη σε μια ισορροπημένη διευθέτηση του Κυπριακού. Μια διευθέτηση που ίσως αποδειχθεί καταλύτης και για άλλες θετικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, στην οποία και από την οποία έχουν να κερδίσουν όλες οι χώρες της περιοχής καθώς οι μεγάλες δυνάμεις, που όπως πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις, θα τα βρουν σε μια νέα «Γιάλτα» και θα μοιράσουν τα λάφυρα μέχρι νεωτέρας. Έτσι όμως θα επωφεληθεί και η Κύπρος, που μικρή καθώς είναι, θα βρεθεί στο επίκεντρο ενός τεράστιου ενεργειακού πρότζεκτ. Έτσι ίσως επουλωθούν και για το λαό μας οι πληγές που άρχισαν να αιμορραγούν, από την εποχή της επάρατης εφταετίας…
