ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Καιρός αποφάσεων

Η έλλειψη φαντασίας καθιστά τον άνθρωπο ανάπηρο της πραγματικότητας, σύμφωνα με τον Ελύτη. Και η πολιτική σαν τέχνη του εφικτού, χρειάζεται σήμερα παρά ποτέ, φαντασία. Ως ηγέτης δηλαδή, περιβεβλημένος με την εξουσία που έλαβες από την ψήφο του πολίτη, να βλέπεις στο μέλλον και να οραματίζεσαι πώς να δημιουργήσεις μέσα σε αυτό έναν κόσμο πιο ελεύθερο, πιο ποιοτικό, πιο ανθρώπινο. Σε αυτό εκτιμώ ότι θα πρέπει να στοχεύσουν από τούδε και εις το εξής, ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζί. Αποφάσισαν ότι θα εντατικοποιήσουν τη διαπραγμάτευση, πράγμα που σημαίνει ότι επέστη ο καιρός των αποφάσεων, αφού λογικά θα πρέπει να ολοκληρώσουν με το περιουσιακό και να μπουν αποφασιστικά στο εδαφικό, έτσι ώστε να οδηγήσουν τις συνομιλίες στο κεφάλαιο ασφάλειας-εγγυήσεων, που θα λυθεί μαζί με τις εγγυήτριες δυνάμεις. Είναι γι’ αυτό που θεωρώ ότι από την επόμενη συνάντηση και μέχρι τη διάσκεψη με τις εγγυήτριες, η διαδικασία των συνομιλιών πρέπει να είναι παιχνίδι μόνο για δύο ηγέτες που θέλουν και μπορούν να προχωρήσουν σε λύση. Κανείς από τους περιφερειακούς εσωγενείς και εξωγενείς παράγοντες δεν αναμετράται τώρα με την ιστορία, την προοπτική και το μέλλον του κόσμου της Κύπρου. Μόνο οι Αναστασιάδης και Ακιντζί. Όσο κι αν ακούγεται σκληρό. Ουδείς θα τους επιρρίψει ευθύνες στην περίπτωση που αποτύχουν οι συνομιλίες, εξαιτίας αδιεξόδου στο κεφάλαιο ασφάλειας-εγγυήσεων. Διαφορετικά, κατά την εκτίμησή μου, ο Νίκος Αναστασιάδης τουλάχιστον, δεν πρόκειται να επανεκλεγεί. Ο επόμενος Πρόεδρος θα είναι ο υποψήφιος του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου και την επόμενη φορά που οι δύο πλευρές στην Κύπρο θα βρεθούν ξανά στο τραπέζι των συνομιλιών, μετά από κάποια χρόνια, μόνο η διχοτόμηση θα είναι υπό συζήτηση. Διότι τότε, εκ των πραγμάτων, δεν θα γίνεται λόγος για επιστροφή προσφύγων, για περιουσίες ή για οποιεσδήποτε ελευθερίες. Το πιθανότερο είναι ότι στα Κατεχόμενα θα πλειοψηφούν οι έποικοι, με το ισλαμιστικό στοιχείο να είναι το κυρίαρχο. Παράλληλα, η λεγόμενη «ΤΔΒΚ» θα κερδίζει βήματα διεθνούς αποδοχής, αν όχι αναγνώρισης. Όλο αυτό το πακέτο θα είναι τότε το πραγματικό κόστος της λύσης, που θα πληρώνουμε εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και οι επερχόμενες γενεές. Αν όμως το Κυπριακό λυθεί στην παρούσα συγκυρία, εκτιμώ ότι οι δυνατότητες οικονομικής ανάκαμψης θα είναι ραγδαίες. Εν πρώτοις, η ανοικοδόμηση των Βαρωσίων και άλλων περιοχών θα αποτελέσει μεγάλη τόνωση στην οικονομία και θα μειώσει κατακόρυφα την ανεργία. Η αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων θα είναι ασφαλής και σίγουρη. Η ευρωπαϊκή Κύπρος θα προσφέρεται ως η πλέον ενδεδειγμένη βάση των πολυεθνικών που θα επενδύσουν στην ανοικοδόμηση της Συρίας και του Ιράκ και πιθανότατα της Λιβύης και της Υεμένης. Επίσης, θα αποτελέσει και πόλο έλξης για επιχειρήσεις που θέλουν να επενδύσουν σε μία τεράστια αγορά, που θα έχει μόλις απελευθερωθεί από τον πόλεμο, ενώ θα ανοίξει για την Κύπρο και η αγορά της Τουρκίας. Γι’ αυτούς τους λόγους, απευθυνόμενος ξανά στους Νίκο Αναστασιάδη και Μουσταφά Ακιντζί, δανείζομαι ένα απόφθεγμα του Μάνου Χατζιδάκι, του 1979, από «Τα σχόλια του Τρίτου», «Κύριοι, σκοτώστε τη μνήμη. Ξεκινήστε απ’ την αρχή. Μονάχα έτσι, μπορούμε να ελπίσουμε σε μία θαρραλέα ένταξή μας στους χρόνους τους μελλοντικούς».  

X