ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ακριβή μου λύση

Η διακήρυξη του Μακαρίου το 1974 μετά την τραγωδία που επισώρευσαν στην Κύπρο το πραξικόπημα και η εισβολή, ότι «μακροχρόνιος θα είναι o αγών», αποδεικνύεται καθημερινώς ότι ήταν και ως πολιτική θέση έωλη αλλά και ως στρατηγική λανθασμένη. Δεν ήταν τίποτε άλλο από την παπαδίστικη λογική και στενόμυαλη τακτική του «διατηρώ την όποια επικυριαρχία μου απέμεινε, σε όση γη μου απέμεινε, για όσο θα είμαι στην εξουσία και άμα πεθάνω την κληροδοτώ στους επιγόνους μου ώστε να συντηρηθεί το σύστημα πραγμάτων που εγκαθίδρυσα ως η απόλυτη εξουσία στον τόπο από την ανεξαρτησία και εντεύθεν». Παρόλα αυτά κι αφότου ο Μακάριος απεβίωσε το 1977, κάθε μέρα που περνά, με άλυτο το Κυπριακό, προστίθενται δυσκολίες και εμπόδια, τα οποία ορθώνονται μπροστά στους διαπραγματευτές των δύο κοινοτήτων κάθε φορά που ξαναρχίζει η διαπραγμάτευση. Έτσι τώρα, για παράδειγμα, γίνεται πια λόγος για το δικαίωμα του χρήστη, αυτού δηλαδή που κατοικεί για 42 χρόνια στο σπίτι του ιδιοκτήτη. Αποτέλεσμα να προκύπτει ζήτημα για χρηματικές αποζημιώσεις, οι οποίες μαζί με άλλα αναγκαία για να λειτουργήσει η λύση κονδύλια, όπως π.χ. είναι η ανοικοδόμηση των Βαρωσίων, η δημιουργία δομών, η διαμόρφωση ενός ενιαίου συστήματος Υγείας, η εξομοίωση των δύο οικονομιών κ.ά., δημιουργούν έναν λογαριασμό που δεν πρόκειται να τον καλύψουν οι όποιοι δωρητές, άμα σκεφτεί κανείς τα φτωχά αποτελέσματα που είχαν οι διεθνείς διασκέψεις δωρητών για την καθημαγμένη Συρία. Τουτέστιν, το οικονομικό βάρος της λύσης θα το επωμιστεί η ίδια η Κύπρος υπό μορφή μακροχρόνιων δανείων και καθόλου τυχαία ο Ιωάννης Κασουλίδης μίλησε για τη χρησιμοποίηση εσόδων από το φυσικό αέριο για κάλυψη αναγκών που θα προκύψουν από ενδεχόμενη λύση. Καθόλου τυχαίο είναι και το γεγονός ότι εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ μελετούν τώρα την περίπτωση της Κύπρου, όχι μόνο γιατί τους το ζητήσαμε, αλλά διότι μας βλέπουν ως έναν εν δυνάμει πελάτη. Οποιοδήποτε δάνειο από το ΔΝΤ, για κάλυψη του κόστους της λύσης, όσοι την αντιστρατεύονται, φανερά ή και κρυφά, το βαφτίζουν άμεσα μνημόνιο και μάλιστα εις διπλούν ή και τριπλούν και το επισείουν ως μπαμπούλα ενώπιον του πολίτη για να διασφαλίσουν ότι ποτέ δεν πρόκειται να περάσει ένα «ναι» σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα. Πρόκειται για τους επιγόνους του Μακαρίου, της παπαδίστικης λογικής και στενόμυαλης τακτικής του, οι οποίοι κληρονόμησαν το σύστημα πραγμάτων που λυμαινόταν από την ανεξαρτησία και εντεύθεν τον δημόσιο πλούτο και την πολιτική εξουσία, εν πολλοίς, και που έφερε την Κύπρο στο χείλος του οικονομικού γκρεμού, με 63 δισ. ιδιωτικού χρέους. Άραγε πόσα μνημόνια είναι τα 63 δισ.; Και ποιος θα τα πληρώσει αυτά αν δεν αρθεί η παρατεταμένη υφεσιακή κρίση; Από την άλλη, αυτοί οι ενδεδυμένοι τη λεοντή του πατριωτισμού που ομονοούν καθημερινά ότι τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια, πόσο κοστολογούν το 34% του κατεχόμενου εδάφους της Κύπρου; Λιγότερο από δύο ή τρία μνημόνια; Προτιμούν δηλαδή μία ντε γιούρε διχοτόμηση παρά ένα μακροχρόνιο δάνειο των 20 δισ.;

Η απάντηση, θεωρώ, είναι ναι, προκειμένου να διατηρηθούν στην οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη εξουσία και να παραμείνουν στο απυρόβλητο ενός συστήματος πραγμάτων που αυξάνει καθημερινά τον θεμιτό ή και αθέμιτο πλουτισμό τους.

 

X