Έχω, λέει ένας καλός μου φίλος, καταντήσει έως και γραφικός με το θέμα των αγνοουμένων, με μία εμμονή που αγγίζει τον παραλογισμό, καθότι η πεποίθησή μου για λύση του Κυπριακού και ειρήνη στην Κύπρο δεν συνάδει, κατά την εκτίμησή του, με τη συνεχή δημοσιογραφική μου προσπάθεια για τη διευκρίνιση της τύχης των αγνοουμένων. Εδώ όμως είναι που εντοπίζεται ο παραλογισμός, ας μου επιτραπεί να σημειώσω, στη θέση του φίλου μου, και αρκετών άλλων, καθότι δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορώ παρά να λειτουργώ στη βάση αρχών.
Μία εκ των οποίων εκφράζεται, ταπεινά πιστεύω, μέσα από το απόφθεγμα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ότι «Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό». Και η αγάπη για τον άνθρωπο δεν μπορεί να κάνει διακρίσεις αίματος, χρώματος και φυλής. Έτσι, λοιπόν, ως αρχή, οι αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είναι όλοι δικοί μας αγνοούμενοι. Παράλληλα, όταν μιλάμε για αγνοούμενους δεν αναφερόμαστε μόνο στους ανθρώπους, στους νεκρούς, που δεν έχουν εντοπιστεί ακόμα τα οστά τους, αλλά αναφερόμαστε και στους ζώντες, σε μία πολύχρονη αγωνία θανάτου, αναξιοπαθούντες συγγενείς.
Τούτων λεχθέντων, θα συμφωνήσω εν αρχή με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο οποίος μιλώντας την Πέμπτη στην εκδήλωση μνήμης και τιμής για τους αγνοουμένους της τουρκικής εισβολής, τόνισε ότι «δεν νοείται επίλυση του προβλήματος χωρίς συνάμα να υπάρξουν και συγκεκριμένα, σαφή αποτελέσματα, που να διευκρινίζουν την τύχη των αγνοουμένων μας» και «πως απαραίτητο συστατικό της λύσης είναι και τα στοιχεία διακρίβωσης της τύχης τους». Συμφωνώ ακόμα με την επισήμανση Αναστασιάδη ότι «το έγκλημα στην περίπτωσή μας, δεν είναι στιγμιαίο. Γιατί για 42 χρόνια, αποκρύβονται πληροφορίες και συγκαλύπτονται ευθύνες». Μάλιστα, επιβεβαιώνοντας με τον πιο επίσημο τρόπο αυτά που η «Κ» έγραφε τις τελευταίες βδομάδες, ο κ. Αναστασιάδης είπε ότι διαπιστώνεται «πως ακόμη και τα ίδια τα Ηνωμένα Έθνη για χρόνια δεν επεδείκνυαν εποικοδομητική στάση». Όμως ο Πρόεδρος, απευθυνόμενος στους συγγενείς των αγνοουμένων, είπε ότι «θέλω όμως να γνωρίζετε πως πρόκειται για μία αδυναμία που δεν οφείλεται στην αδράνεια ή την αδιαφορία των εκάστοτε κυβερνήσεων, αλλά στην απαράδεκτη και απάνθρωπη στάση που για δεκαετίες τηρούσε και τηρεί η κατοχική δύναμη».
Είναι ορθό ότι το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης οφείλεται στην κατοχική δύναμη, η οποία θα πρέπει να δώσει στοιχεία από τα αρχεία της (σ.σ. κανένας στρατός δεν δίνει τα αρχεία του) για να εντοπιστούν οι μεγάλοι ομαδικοί τάφοι. Όμως, υπάρχει και μεγάλο μερίδιο ευθύνης των κυβερνήσεων που για 25 τόσα χρόνια ανέχονταν να παραμένουν οι φάκελοι των αγνοουμένων ανενημέρωτοι, να πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο οι μάρτυρες, για να συντηρείται ένα άθλιο σύστημα γραφειοκρατών, σε αλληλεξάρτηση με το κομματικό ρουσφετολογικό σύστημα πραγμάτων. Τώρα, 42 χρόνια μετά, μάταια κάνετε κ. Πρόεδρε, μαζί με τον κ. Ακιντζί, δραματικές εκκλήσεις για «κατάθεση πληροφοριών από όποιον γνωρίζει οτιδήποτε». Γι’ αυτό, λοιπόν, φίλοι μου, παραλογίζομαι με το θέμα των αγνοουμένων, διότι η σαθρότητα του συστήματος έχει ανερυθρίαστα εκμεταλλευτεί την υπόθεση των αγνοουμένων σε σημείο που τα αποτελέσματα του εγκλήματός τους να είναι πια, δυστυχώς, μη αναστρέψιμα.
