Οι πλέον ανήσυχοι έως και φοβισμένοι άνθρωποι στην Κύπρο σήμερα πρέπει να είναι οι κύριοι Αναστασιάδης και Ακιντζί, γιατί εικάζω ότι θεωρούν πως φεύγοντας για την Ελβετία κουβαλούν ιστορική ευθύνη έναντι όλων των υγιώς σκεπτόμενων πλασμάτων αυτού του τόπου που ειλικρινά επιθυμούν την επίτευξη μιας αμοιβαία αποδεχτής λύσης του Κυπριακού. Αυτό όμως ολίγη έως καθόλου σχέση έχει με την πραγματικότητα για τρεις βασικά λόγους.
Ο πρώτος είναι η πολυπλοκότητα του Κυπριακού λόγω των 42 χρόνων που διέρρευσαν από το 1974 οπότε διά της βίας έγινε η μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών και ορθώθηκε το τείχος κατοχής και διαίρεσης, γεγονός που αποδεικνύει πόσο ρηχή υπήρξε η διακηρυχθείσα από τον Μακάριο πολιτική του μακροχρόνιου αγώνα.
Ο δεύτερος λόγος είναι πολυπλοκότητα, η ρευστότητα και επικινδυνότητα της κατάστασης πραγμάτων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής με τις δύο υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και Ρωσία, να έχουν εμπλακεί σε μία ψυχροπολεμική διελκυστίνδα με το ενδεχόμενο μιας ευρύτερης σύρραξης να μην αποκλείεται, αν και σκοπούμενο είναι ο διαμοιρασμός και η ενεργοποίησης της τεραστίων συμφερόντων επιχείρησης ανοικοδόμησης.
Τρίτος λόγος είναι οι αποσχιστικές τάσεις που εμφανίζονται στην Ε.Ε. λόγω διάβρωσής της από τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τον νεοφασισμό ως αποτέλεσμα της συρρίκνωσης εισοδημάτων, κοινωνικών παροχών και βιοτικού επιπέδου δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, θυμάτων της οικονομικής κατάρρευσης κρατών μελών υποθηκευμένων κυρίως λόγω χρεών έναντι των γερμανικών αγαθών και κεφαλαίων, με τη δημοκρατία και την ειρήνη στη Γηραιά Ήπειρο να κινδυνεύουν.
Όταν μια τόσο προβεβλημένη και εμφανώς αυτόφωτη προσωπικότητα της Ε.Ε. όπως ο πρόεδρος του κόμματος Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο Γκι Φερχόφστατ, παραδέχεται (βλ. συνέντευξη στην «Κ», σελ. 6), ότι «και στην Ε.Ε. έχουμε τα θέματά μας, καθώς και εμείς έχουμε αναθέσει την προστασία μας στους Αμερικανούς εν μέρει, με το Συριακό, Λιβύη, Κόσσοβο (κ.ο.κ) όπου ήμασταν απλώς θεατές. Πρέπει να σταματήσουμε να πουλάμε την προστασία μας σε τρίτους. Σαν Ε.Ε. δεν πρέπει να το ανεχόμαστε.
Δυστυχώς, διανύουμε μια περίοδο όπου ακόμα και η πολιτική μας είναι θέμα outsourcing (εργολαβίας). Πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, διαφορετικά η Ε.Ε. θα πεθάνει», τότε πρέπει να θέσουμε το Κυπριακό και την Κύπρο ενόψει του Μοντ Πελερέν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Πλην των Αναστασιάδη και Ακιντζί οι άλλοι παίκτες που μπορούν να επιδράσουν για λύση είναι απασχολημένοι με πολύ πιο σοβαρά ζητήματα. Όπως τα ανοικτά πολεμικά μέτωπα σε Συρία και Ιράκ.
Ταυτόχρονα, ο κρίσιμης σημασίας παίκτης, η Τουρκία, βρίσκεται στο μέσω αυτού το γεωπολιτικού πεδίου προσδοκώντας μερίδιο από επικείμενο διαμοιρασμό εδαφών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Παράλληλα έχει ανοικτά μέτωπα στο εσωτερικό της χώρας με τους Κούρδους και ένα ιδιότυπο μέτωπο με δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένους, απολυμένους και κατατρεγμένους στρατιωτικούς, αστυνομικούς και δημόσιους υπαλλήλους που ίσως αποδειχτούν νάρκη στα πόδια του Ερντογάν.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ποιος και γιατί σήμερα να ασκήσει πίεση στην Τουρκία ώστε να συμβάλει σε αμοιβαία αποδεκτή λύση στο Κυπριακό. Εκτός εάν ο Ταγίπ Ερντογάν έχει εντάξει κάτι τέτοιο στους ευρύτερους σχεδιασμούς του. Γι’ αυτό και το ταξίδι Αναστασιάδη-Ακιντζί στην Ελβετία δεν είναι λογικά το τέλος του δρόμου στο Κυπριακό, το οποίο μάλλον θα γίνει ακόμα πιο πολύπλοκο και δυσεπίλυτο.
