Όταν ο λαϊκισμός και ο φόβος γίνεται όπλο στα χέρια των πολιτικών, οπουδήποτε και αν είναι αυτοί, τότε έχουμε φαινόμενα εμφάνισης «προσωπικοτήτων» και «ηγετών», όπως είναι ο δηλωμένος ρατσιστής, ξενοφοβικός, αλαζονικός και πομπώδης Τραμπ.
Προσωπικότητες που σε προεκλογικές εκστρατείες μπορεί να μοιάζουν διασκεδαστικές σαν καρικατούρες που είναι ή σε μια μερίδα του πληθυσμού να προκαλούν θαυμασμό, διότι απευθύνονται στα πλέον ποταπά αισθήματα και στοχεύουν στο κέντρο του μίσους του «ανώτερου ανθρώπου» προς τον «κατώτερο», όμως την ώρα της κρίσεως αποδεικνύονται καταστροφικοί.
Το πλέον οδυνηρό για την ανθρωπότητα παράδειγμα ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, στρατηλάτης της άριας φυλής, που κατέστρεψε την Ευρώπη και άφησε πίσω του δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς.
Τώρα άλλη μια τέτοια αλλοπρόσαλλη προσωπικότητα, ο Τραμπ, έχει περάσει στα χέρια του το βαλιτσάκι με τα πυρηνικά και ουδείς μπορεί να τον αποτρέψει, αν το αποφασίσει, να το ανοίξει και να το χρησιμοποιήσει, καθώς είναι ταυτόχρονα και ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της υπερδύναμης.
Τόσο στην περίπτωση των ΗΠΑ, όσο και σε αυτή της Βρετανίας με το δημοψήφισμα για το Brexit αλλά και της Κολομβίας με την άρνηση της πλειοψηφίας να προσυπογράψει τερματισμό του πολύχρονου εμφυλίου, ο κόσμος ένιωσε έκπληξη με το αποτέλεσμα της κάλπης και ενεργοποιήθηκε διαμαρτυρόμενος κατόπιν εορτής.
Είναι η τάση της εποχής που οι ανησυχίες για την επιβίωση και η κούραση από τη μία, καθώς και η εντύπωση ότι δεν χρειάζεται η ενεργός συμμετοχή και «εμού του ιδίου» στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αφού το κάνουν τόσοι άλλοι, καθηλώνει μια ικανή μερίδα του κόσμου στον καναπέ.
Και όταν συνειδητοποιήσει βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα της κάλπης ότι βρίσκεται προ του φάσματος μιας καταστροφής, τότε βγαίνει στους δρόμους, όπως οι χιλιάδες των αμερικανών, βρετανών και κολομβιανών ελπίζοντας ότι θα ανατρέψουν με τις φωνές τους το αναπότρεπτο.
Σε αυτή τη συγκυρία, η Κύπρος βρίσκεται αυτές τις στιγμές σε μια ιστορική καμπή της προσπάθειας για ειρήνευση, μέσω μιας λύσης που θα την απαλλάσσει από τα κατοχικά στρατεύματα και θα επιτρέψει στους ανθρώπους της, σε οποιονδήποτε κι αν πιστεύουν και οποιαδήποτε γλώσσα κι αν μιλούν να απολαμβάνουν τις τρεις βασικότερες, της ζωής ελευθερίες, στην πατρίδα τους. Και είναι τόσο σημαντικές αυτές οι στιγμές που στην παρούσα φάση των συνομιλιών βλέπουμε την κατοχική Τουρκία να δίνει στην ουσία έδαφος για να πάρει ημερομηνία για την πραγματοποίηση μιας διεθνούς διάσκεψης, για τελική ρύθμιση του Κυπριακού.
Γεγονός καθόλου τυχαίο, τη στιγμή μάλιστα που ουδείς των μεγάλων παικτών φαίνεται να έχει μοχλό πίεσης πάνω της. Από τη στιγμή, που ως φαίνεται και στο πολεμικό πεδίο της Μέσης Ανατολής, η Τουρκία πήρε από τον Πούτιν πράσινο φως για να πλήξει τους Κούρδους στη Συρία, μέχρι χθες συμμάχους των Ρώσων και επιχειρεί να κάνει το ίδιο με τους Κούρδους του Ιράκ ελπίζοντας ότι η Αμερική του Τραμπ θα τους «πουλήσει» όπως η Ρωσία, ενδεχομένως στους σχεδιασμούς της Άγκυρας η επίλυση του Κυπριακού να αποτελεί ένα κίνητρο, όπως υποστηρίζουν ευρωπαίοι διπλωμάτες, για να αποκτήσει πρόσβαση στο ενεργειακό τοπίο της ανατολικής Μεσογείου.
Μακάρι η συγκυρία να οδηγήσει στη λύση του Κυπριακού και να μας αναγκάσει να ψηφίσουμε ειρήνη.
