Μεγάλες δυνάμεις όπως η Γερμανία και η Γαλλία, που ποτέ προηγουμένως δεν αναμίχθηκαν ουσιαστικά στο Κυπριακό, παρουσιάζονται τώρα να δραστηριοποιούνται στο προσκήνιο αλλά και στο παρασκήνιο των εξελίξεων, επιδεικνύοντας μάλιστα προθυμία να παραβρεθούν την κρίση στιγμή στη Γενεύη. Στη διάσκεψη που θα λάβει χώρα στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του ΟΗΕ, την ίδια χρονική στιγμή, πλην των Αναστασιάδη και Ακιντζί και των εγγυητριών, Βρετανίας, Τουρκίας και Ελλάδας, θα είναι εκτός απροόπτου, η Ε.Ε. ως νόμιμος δικαιούχος διά της Υπάτου Εκπροσώπου Εξωτερικών και Ασφάλειας Φεντερίκα Μογκερίνι, καθώς και οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα ως μέλη του Σ.Α. του ΟΗΕ, το οποίο είναι ο εντολέας της διεξαγωγής των συνομιλιών υπό την αιγίδα του γ.γ. του ΟΗΕ.
Γίνεται αντιληπτό ότι ποτέ προηγουμένως, όλες οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη δεν συγκεντρώθηκαν πέριξ του τραπεζιού όπου προώρισται να κριθεί η λύση του Κυπριακού και η μοίρα των μελλοντικών γενεών αυτής της μικρής χώρας της ανατολικής Μεσογείου. Και δεν είναι γιατί ξαφνικά μας αγάπησαν ή μας λυπήθηκαν ή θέλησαν να σταματήσουν την κάποια όποια αιματοχυσία, χώρες που πρωταγωνιστούν σε μια τέτοια στη διπλανή τραγική Συρία. Είναι απλώς διότι στη γεωστρατηγική εξίσωση της περιοχής πλείστων –όχι όλων– εξ αυτών συμφέρει μια λύση στο Κυπριακό, με τον ενεργειακό παρονομαστή των πολλών τρισεκατομμυρίων κυβικών φυσικού αερίου να αποτελεί ελκυστικότατο καταλύτη στο παιχνίδι. Παράλληλα, ένα άλλο στοίχημα τρισεκατομμυρίων δολαρίων, η τεράστια επιχείρηση ανοικοδόμησης της ρημαγμένης Συρίας και του Ιράκ, μπαίνει στην εξίσωση, με την επανενωμένη ευρωπαϊκή Κύπρο ιδανική επιχειρηματική βάση. Και κυριότερο όλων ο διαμοιρασμός, στο πλαίσιο μιας νέας Γιάλτας της Μέσης Ανατολής, ο οποίος με την Κύπρο αιχμάλωτη στην Τουρκία θα δυσκολεύει και στις δύο προηγούμενες παραμέτρους.
Κι ενώ όλες αυτές οι κινήσεις συνηγορούν στο ότι σήμερα όσο ποτέ προηγουμένως θα έπρεπε το κάθε κύτταρο φαιάς ουσίας της πολιτικής ηγεσίας του τόπου να τίθεται στη διάθεση του Προέδρου Αναστασιάδη, ο οποίος εκ μέρους όλης της ε/κ κοινότητας βρίσκεται στο επίκεντρο αυτό των εξελίξεων ως εκλεγμένος Πρόεδρος και ηγέτης, βλέπουμε να συγκροτείται απέναντί του ένα μέτωπο, έτοιμο να τον κατακρημνίσει. Ένα μέτωπο που συγκροτείται εξ ονόματος ενός πατριωτισμού που στόχο έχει τάξει να ξεκινήσει μια προεκλογική ενόψει ενδεχομένου δημοψηφίσματος και με προέκταση την προεκλογική ενόψει προεδρικών εκλογών τον Φεβρουάριο του 2018.
Το οξύμωρο στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι και τα πέντε κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, ενώ επικρίνουν σφόδρα τον κ. Αναστασιάδη για τους χειρισμούς του, όχι μόνο παραμένουν στο Εθνικό Συμβούλιο αλλά προτίθενται να τον συνοδεύσουν στις διαπραγματεύσεις της Γενεύης. Γιατί; Για να τον στηρίξουν; Αφού είναι δεδηλωμένη η αντίθεσή τους στη λύση που προωθεί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Το θλιβερό είναι ότι από την ανάλυση των κομμάτων του Ενδιάμεσου λείπει η όποια ανάλυση των εξελίξεων στο διεθνές περιβάλλον που συγκεντρώνει τόσες δυνάμεις γύρω από το τραπέζι του Κυπριακού αλλά και η οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση για μια διαφορετική στρατηγική λύσης. Διακηρυκτικά μόνο προβάλλεται η πρόφαση της αποτροπής «από μια κακή λύση». Ένας εξεζητημένος λαϊκισμός ο οποίος απευθύνεται διά του φόβου στην κοινωνία και ζητά την υποστήριξη της «για να ανατρέψει το υπάρχον κατεστημένο». Κάτι σαν τον Τραμπ.
