ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Δημοκρατία ή εφιάλτης

Η ελευθεροτυπία και η δημοκρατία στην εποχή των fake news είναι ένα κεφαλαιώδες ζήτημα που ως Καθημερινή, επιλέξαμε – με τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από την κυκλοφορία μας στην Κύπρο (2 Νοεμβρίου 2008), να το αναδείξουμε ως αντικείμενο συζήτησης, καθώς οι καιροί τείνουν για άλλη μια φορά να γίνουν έως και πολύ επικίνδυνοι. Κι εξηγούμαι: Πριν από εκατό χρόνια τέτοιες μέρες (11 Νοεμβρίου 1918) τελείωνε στην Ευρώπη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Όπως και στους άλλους μεγάλους πολέμους, η οικονομική κρίση, ο ανταγωνισμός στους εξοπλισμούς και ο ερεθισμός των εθνικιστικών αισθημάτων, υπήρξαν τα «καύσιμα» που πυρπόλησαν και τότε την Ευρώπη κι άφησαν πίσω τους σχεδόν 19 εκατ. νεκρούς. Ωστόσο, η επόμενη οικονομική κρίση που έμοιαζε απότοκο εκείνης του Πρώτου Πολέμου οδήγησε στον Δεύτερο συντομότερα από ό,τι θα υπολόγιζε κανείς, σε τρεις δεκαετίες. Μάλιστα, πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι ήταν στην ουσία «ο δεύτερος γύρος» του Πρώτου Πολέμου, αυτός που τέλειωσε τον Μάη του 1945, με θύματα κοντά στα 80 εκατ. ψυχές. Για να αποφευχθεί επανάληψη ενός τόσο καταστροφικού πολέμου, Γάλλος Ζαν Μονέ ανέπτυξε τότε την πολιτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης και αποκλήθηκε πατέρας της Ε.Ε. Σαν σε dejavοu, τον Οκτώβριο του 2017, ο Εμανουέλ Μακρόν διακήρυξε την ανάγκη επανίδρυσης της Ευρώπης, επιχειρώντας να παρουσιάσει εαυτόν ως μεταρρυθμιστή και ηγέτη της Γηραιάς Ηπείρου στη μετά Μέρκελ εποχή ή και διαβλέποντας ενδεχομένως τον κίνδυνο μετά το Brexit, ύστερα από τις τραπεζικές κατραπακιές των χωρών του ευρωπαϊκού νότου αλλά και την αναβίωση ακροδεξιών κινημάτων και την έξαρση του λαϊκισμού, η Ευρώπη να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο ένας τρίτος ευρωπαϊκός πόλεμος δεν θα είναι απομακρυσμένο ενδεχόμενο. Με δεδομένο ότι οι πολιτικές και κομματικές ηγεσίες των συντηρητικών και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που για μισό και πλέον αιώνα εναλλάσσονταν στην εξουσία στις ευρωπαϊκές χώρες, έχουν περιπέσει σε ανυποληψία, ενώ τα αριστερά-κομμουνιστικά κόμματα αποτελούν φτωχά μαγαζάκια με κώδικες επικοινωνίας αλλοτινών εποχών, εμφανίστηκαν στο κομματικό τοπίο νέα κόμματα. Με εθνικιστικό-ρατσιστικό DNAπου πατώντας πάνω στο δράμα των προσφύγων των πολεμικών πεδίων της Μέσης Ανατολής εξ ονόματος της «καθαρότητα» της πατρίδας και της φυλής, κερδίζουν διαρκώς έδαφος και εκλογικές αναμετρήσεις. Αποτέλεσμα ο κυβερνητικός συνασπισμός στην Ιταλία, η κυβέρνηση της Ουγγαρίας και ο νέος Πρόεδρος της Βραζιλίας. Τέτοιοι σχηματισμοί δεν χρειάζονται πλέον τα συμβατικά ΜΜΕ για να προωθήσουν τις πολιτικές τους. Έχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που τους επιτρέπουν να φτάνουν σε εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που στοχεύουν, να τις στρατολογούν και να κερδίζουν βήμα με βήμα περισσότερη εξουσία. Την ίδια ώρα οι άλλοι, οι συμβατικοί κομματικοί σχηματισμοί, συμβιβασμένοι από καιρό σε πολιτικές διαπλοκής και αδιαφάνειας δεν αντιδρούν, όχι γιατί δεν ξέρουν πώς αλλά επειδή θα πρέπει να αλλάξουν. Θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε νέους ανθρώπους με νέες ιδέες, που θα είναι διαφανείς και θα μιλούν στην κοινωνία με τη γλώσσα της αλήθειας. Αυτήν που στα παλαιά κομματικά σχήματα η διαπλοκή την έχει εξοντώσει. Τα βρώμικα των παλιών κομμάτων τα βγάζουν στη φόρα τα καινούργια λαϊκιστικά κόμματα και τους παίρνουν ένα-ένα τους ψηφοφόρους, ξεκινώντας από τα νέα παιδιά. Αυτά που δεν ξέρουν τι έγινε στους δύο παγκοσμίους πολέμους, διότι η παιδεία δεν ήταν στις έγνοιες των παλιών κυβερνητικών σχηματισμών. Εκείνοι ζούσαν για την καρέκλα και τη μίζα και άφησαν τον κόσμο στο έλεος των πατρόνων τους που οδήγησαν ολόκληρες κοινωνίες στο τέλμα των κόκκινων δανείων και στους γκρεμούς της εξαθλίωσης. Κάμποσοι εξ αυτών είναι καταγραμμένοι σε λίστες, όπως αυτή της Λαγκάρντ ή θα τους βρείτε στα PanamaPapers, που σε χώρες μικρές, όπως η δική μας, η Μάλτα ή και η Βουλγαρία εύκολα εξαφανίζονται από το προσκήνιο έστω κι αν είμαστε μέλη της Ε.Ε. Έχουμε, λοιπόν, φτάσει στην ώρα την κρίσιμη που ο καθένας από μας έχει να διαλέξει μεταξύ δημοκρατίας και εφιάλτη.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X