Στο Κυπριακό εκπνέει και η προσπάθεια που καταβλήθηκε από τους Νίκο Αναστασιάδη και Μουσταφά Ακιντζί και μαζί της εκπνέει και η ενδεχόμενη λύση Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ). Γράψαμε πολλάκις ότι η εξεύρεση λύσης σε μια διαδικασία «χωρίς χρονοδιαγράμματα», όπως από το 2004 και εντεύθεν απαιτούσε η ε/κ πλευρά, απλώς λειτουργεί ως άλλοθι για εκείνους που είναι ενταγμένοι στο σύστημα που εξέθρεψε τη διαπλοκή και τη διαφθορά, που προστατεύει παντοιοτρόπως τον εαυτό του και το οποίο διαχειρίζεται και το Κυπριακό (παρόμοιο υπάρχει και στα Κατεχόμενα).
Ένα σύστημα που δεν κουρεύεται, δεν ελέγχεται και δεν λογοδοτεί και που αναπαράγεται στα υψηλότερα δώματα της πολιτικής και οικονομικής ζωής. Η Κύπρος, από την ανεξαρτησία και εντεύθεν κυβερνάται από ένα τέτοιο σύστημα στο οποίο οι τρεις εξουσίες, εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική αντί να λειτουργούν ανεξάρτητα και θεσμικά, συμπράττουν. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές: ένα κονκλάβιο που είναι ανέγγιχτο καθότι δεν λογοδοτεί, ούτε τιμωρείται και συνεπώς μπορεί να είναι και ασύδοτο. Για του λόγου το αληθές μιλούν συγκλονιστικά γεγονότα για τα οποία ουδείς λογοδότησε όπως το πραξικόπημα, το ληστρικό σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, τη φονική τραγωδία της «Ήλιος», εν μέρει το Μαρί, το τραπεζικό σκάνδαλο και το «κούρεμα» του 2013. Και για το Κυπριακό ουδείς λογοδότησε στα τελευταία 43 χρόνια.
Μπορώ να απαριθμήσω μερικές σημαντικές ευκαιρίες λύσης ωστόσο μόνο αυτή του 1978 με το αγγλο-αμερικανο-καναδικό σχέδιο που προνοούσε να κάτσει η πλευρά μας σε συνομιλίες και να μας επιστραφεί το Βαρώσι και απαντήσαμε αρνητικά με την πρόφαση ότι «δεν θα αμμοχωστοποιήσουμε (!) το Κυπριακό», είναι αρκετή απόδειξη της πολιτικής μας ασυδοσίας. Ο χρόνος έχει αποδείξει ότι κάθε νέα διαδικασία στο Κυπριακό είναι δυσκολότερη από την προηγούμενη διότι τα πράγματα καθημερινά αλλάζουν, γίνονται πιο σύνθετα και οι άνθρωποι, ιδιαίτερα αυτοί που συνδέονται με την κατεχόμενη γη με μνήμες, φεύγουν αφήνοντας πίσω τους δυσαναπλήρωτο κενό.
Μέχρι και σήμερα, που είναι εμφανές ότι έχει εκπνεύσει στα χέρια Αναστασιάδη και Ακιντζί και η ΔΔΟ, (αυτή που σαν έσχατη υποχώρηση ο Μακάριος έκρινε ως εφικτή λύση και την προσυπέγραψε και ο Τάσσος Παπαδόπουλος μετά το σχέδιο Ανάν στη συμφωνία της 8ης Ιουλίου), ακούμε εθνοσυμβούλους να διακηρύττουν ακόμα, σαν σε επικήδειο, ότι απαιτούν «λύση με σωστό περιεχόμενο». Συμπράττοντας πλέον στο ίδιο προεκλογικό μοτίβο ο Νίκος Αναστασιάδης προσχωρεί στο «σωστό περιεχόμενο» δηλώνοντας: «θέλω να κάνω ξεκάθαρο πως δεν εργαζόμαστε ή ο αγώνας δεν θα πρέπει να είναι για την όποια λύση» και πρόσθεσε ότι παρακολουθεί κάποιους, «να είναι έτοιμοι να αποδεχθούν τα πάντα», φανερώνοντας ότι έγνοια του πια είναι η επανεκλογή του στην προεδρία. Εξάλλου ουδείς θα του ζητήσει το λόγο που δεν έλυσε το Κυπριακό. Ούτε έχει να χάσει οτιδήποτε. Έχουν να χάσουν αυτοί που βλέπουν να χάνονται πλέον οριστικά οι περιουσίες τους στα Κατεχόμενα και που φοβούνται ότι λόγω τραπεζικού σκανδάλου - κουρέματος ίσως χάσουν το σπίτι τους για δεύτερη φορά.
Εκ των υποψηφίων, μέχρι στιγμής, προέδρων ποιος θα χάσει από το Κυπριακό; Ο πτωχός Νίκος Αναστασιάδης ή ο πένητας Νικόλας Παπαδόπουλος; Τι έπεται στο Κυπριακό; Είναι πια φανερό. Διχοτόμηση. Είτε συμφωνημένη είτε όχι. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ (βλ. σελ. 4) η ε/κ πλευρά επιδιώκει μια «παύση» κοινή συναινέσει, μέχρι νεωτέρας! Η τ/κ πλευρά επιδιώκει «ενδιάμεση φόρμουλα» με δύο χωριστά κράτη στο εσωτερικό, κοινή εκπροσώπηση στο εξωτερικό και ειδικό καθεστώς στην Ε.Ε., με αντάλλαγμα το Βαρώσι. Και οι δύο πλευρές, σαν έτοιμες από καιρό, θέλουν λέει ένα προσύμφωνο διαζυγίου πριν από την έναρξη των γεωτρήσεων στις 13 Ιουλίου ώστε να αποφύγουν μια κρίση… Βλέπετε και τα δύο κονκλάβια προτιμούν το στάτους κβο μη χάσουν τα αυτοκρατορικά τους προνόμια. Πάντως, αν η Ε.Ε. δέχεται την τουρκική πρόταση κι αν θα υπάρχει μέχρι τότε Ε.Ε., εγώ θα το σκεφτώ!
