Αν σε εμάς που λόγω επαγγέλματος το Κυπριακό μας έχει γίνει δεύτερη φύση, το Κρανς Μοντάνα άφησε πολλά ερωτηματικά και γκρίζες ζώνες, αντιλαμβάνεται κανείς τι μπορεί να σκέφτεται ένας απλός πολίτης. Ιδιαίτερα εκείνος που προσδοκεί ότι μια λύση μπορεί να του αποδώσει ξανά την πόλη, το χωριό, το σπίτι του ή έστω κάποια χρήματα ή καλύτερα να ζήσει σε μια πατρίδα επανενωμένη χωρίς στρατούς και περιορισμούς. Πώς όμως να καταλάβει κανείς τι συνέβη στην Ελβετία στις αρχές Ιουλίου όταν μετά από όσα ακούσαμε από τον Πρόεδρο περί της τουρκικής αδιαλλαξίας ( με τις διακηρύξεις όλων των πολιτικών αρχηγών να συμφωνούν) και που σύμφωνα με τον κ. Αναστασιάδη που δεν άφησε για άλλη μια φορά να λυθεί το Κυπριακό, οι εξηγήσεις που δόθηκαν στη συνέχεια από πρωτοκλασάτους αξιωματούχους του κράτους και αρχηγούς κομμάτων είναι αντικρουόμενες;
Εν πρώτοις εκείνο που ο Ν. Κοτζιάς διακήρυττε στον Κρανς Μοντάνα περί λύσης με μηδέν στρατεύματα και μηδέν εξηγήσεις, ανατράπηκε από τη σχετική δήλωση Κασουλίδη πριν μερικές μέρες ότι «μηδέν εγγυήσεις και μηδέν στρατός δεν είναι θέση της ε/κ πλευράς αλλά τούρκικη προπαγάνδα». Κι ακούγεται λογικό όταν θυμηθεί κανείς ότι ο Τσαβούσογλου το σέρβιρε καθημερινά στην Ελβετία σαν όνειρο θερινής νυκτός της ελληνικής πλευράς.
Η δήλωση Κασουλίδη στην ουσία επικυρώνεται και από τη δήλωση Αβέρωφ Νεοφύτου μετά τη συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου στην παρουσία Κοτζιά: «Αυτό που πρέπει να κατοχυρώσουμε ως Κεκτημένο είναι την θέση του ΓΓ του ΟΗΕ για κατάργηση Εγγυήσεων, μονομερών δικαιωμάτων, αποχώρηση κατοχικού στρατού, οι Εγγυήτριες Δυνάμεις δεν μπορούν να είναι αυτές που θα εποπτεύουν την εφαρμογή της λύσης και για τα αγήματα ΕΛΔΥΚ και ΤΟΥΡΔΥΚ να αποφασιστεί σε ανώτατο επίπεδο Πρωθυπουργών».
Με το πλαίσιο Γκουτιέρες, συμφωνεί και ο Άντρος Κυπριανού ο οποίος σήμερα στην «Κ» (σελ.6) τονίζει ότι «το πλαίσιο που έθεσε ο Γκουτιέρες πρέπει να διασωθεί και τα κεκτημένα των διαπραγματεύσεων να διαφυλαχτούν». Αντίθετα, κάθετα αντίθετοι με το πλαίσιο Γκουτιέρες οι Νικόλας Παπαδόπουλος και Γιώργος Λιλλήκας. Ο πρώτος λέει στην «Κ» ότι, «το πλαίσιο που υιοθέτησε ο κ. Γκουτιέρες κρίνεται από εμάς στην καλύτερη περίπτωση ως ασαφές έως και αρνητικό» (σελ. 6). Ο δεύτερος τονίζει ότι «πως το πλαίσιο Γκουτιέρες δεν πρέπει να είναι η βάση συζήτησης, εισηγούμενος να αποφευχθεί το πλαίσιο Γκουτιέρες να υιοθετηθεί από την έκθεση της UNFICYP», (σελ. 8).
Την ίδια ώρα από τη συνέντευξη Άιντε στον συνάδελφο Αποστόλη Ζουπανιώτη προκύπτει ότι τα ΗΕ δεν αντιλαμβάνονται τα ίδια πράγματα, όπως η πλευρά μας και ότι υπό προϋποθέσεις που ήσαν εφικτές η κατάργηση των εγγυήσεων ήταν στο τραπέζι. Γίνεται επίσης αντιληπτό ότι όλα θα καταγραφούν λεπτομερώς στην έκθεση του ΓΓ, τότε όλοι θα πρέπει να διευκρινίσουμε κατά πόσον θέλουμε να προχωρήσει η διαδικασία διανύοντας οριστικά το τελευταίο μίλι.
Αυτά σκεφτόμενος όλες αυτές τις μέρες, το απόγευμα της 20 Ιουλίου διερχόμενος με το αυτοκίνητό μου έξω από το προεδρικό μέγαρο, αναγκάστηκα να σταματήσω με υπόδειξη της αστυνομίας για να περάσει η πορεία μιας ομάδας φοιτητών. Ήταν καμιά πενηνταριά παιδιά του Δράσις ΚΕΣ, φορούσαν μαύρες μπλούζες με την Κύπρο σε χρώματα ελληνικής σημαίας και φώναζαν δύο συνθήματα: «Τιμούμε τους νεκρούς-όχι στους πολιτικούς» και «Ελλάς-Κύπρος-Ένωσις»… Ακριβώς 43 χρόνια μετά την τραγωδία του πραξικοπήματος που έφερε στην Κύπρο τον τουρκικό στρατό κατοχής. Και εδώ είναι η ουσία της κακοδαιμονίας μας. Αν 43 χρόνια μετά το δίδυμο έγκλημα, οι φοιτητές μας, λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, διότι και οι λίγοι μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά, δεν αντιλαμβάνονται –προφανώς ως ανιστόρητοι, από πού προέκυψαν τα δεινά του τόπου, κύριος αυτουργός γι’ αυτό είναι η παιδεία μας. Αυτή είναι η μέγιστη νάρκη στο οικοδόμημα μιας πατρίδας που δεν εννοεί να μάθει από τα λάθη της και μοιραία είναι καταδικασμένη να τα επαναλάβει. Φρονώ ότι μπήκαμε στην περίοδο που θα αποδειχθεί ότι η έσχατη πλάνη είναι χειρότερη της πρώτης. Δυστυχώς…
