ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η πικρή γεύση μιας ζωής

Είναι οι πρώτες στιγμές και δεν μπορώ να προσδιορίσω αν αυτό που ένιωσα τα ξημερώματα της Παρασκευής, όταν έφτασαν τα νέα περί ναυαγίου στο Κυπριακό ήταν θλίψη ή ανακούφιση. Θέλω να είμαι ειλικρινής. Πολλές φορές εσχάτως διερωτήθηκα αν αυτά που έζησα στο τραγικό παρελθόν δεν θα τα ξαναβιώναμε με μια λύση. Πέρασαν 54 σχεδόν χρόνια από εκείνο το πρωινό του Δεκέμβρη του 1963 που χαράχθηκε βαθιά στη μνήμη μου και που το ακολούθησαν φέρετρα νέων ανθρώπων στη γειτονιά μου και σε πολλές γειτονιές της Κύπρου, μαζικές δολοφονίες, «εξαφανίσεις πολιτών», πηγάδια γεμάτα νεκρούς, θύλακες, βαρέλια στα οδοφράγματα, σακούλες με άμμους πίσω από παράθυρά σπιτιών-φυλακίων, δυστυχία, θρήνος και θάνατος. Πιο βαρύ το πλήγμα για τους Τουρκοκύπριους.

Δέκα χρόνια μετά χουντικό πραξικόπημα και τούρκικη εισβολή, πρόσφυγες, αγνοούμενοι και νεκροί και κατάληψη του ενός τρίτου της πατρίδας μου από τα κατοχικά στρατεύματα. Πιο βαρύ το πλήγμα για τους Ελληνοκύπριους. Μετά το τείχος του διαχωρισμού. Η ζωή που παίρνει τους δικούς της δρόμους. Που αλλάζει συνήθειες όπως και σπίτια. Που δημιουργεί καινούργιες ρίζες και παρακλάδια. Η ζωή –που όσο κι αν μας πονά αυτή η αλήθεια– συνεχίστηκε χωρίς αιματοχυσίες αλλά με τη μεγάλη πίκρα της απώλειας πόλεων, χωριών και βιωμάτων. Κι όσο περνούσε ο καιρός τόσο πιο πολύπλοκη γινόταν η λύση του γόρδιου δεσμού που μας βάραινε τον λαιμό.

Το Κυπριακό που τα πρώτα χρόνια μας καταπλάκωνε όλους, έγινε σιγά-σιγά παιχνίδι για τους λίγους, τους γνωρίζοντες, τους επαΐοντες. Για τον κοσμάκη εξελίχθηκε σε μια καραμέλα που καταναλωνόταν στις επετείους και στις προεκλογικές εκστρατείες, έτσι για την τιμή των όπλων αφού στη συνείδηση του κόσμου η λύση του φάνταζε όνειρο θερινής νυκτός. Ένα όνειρο πολύ βολικό για τους εξουσιαστές, οι οποίοι σε μια χώρα που δυσλειτουργούσε λόγω κατοχής και που η εφεύρεση του δικαίου της ανάγκης έγινε ασπίδα συντεταγμένων συμφερόντων, κατέληξε να μετεξελίξει το στάτους κβο στο πλέον προσοδοφόρο τοπίο. Δεν χρειάζονται πολλά παραδείγματα για να πεισθεί κανείς. Το ξέπλυμα των δισεκατομμυρίων του Μιλόσεβιτς, το σκάνδαλο του ΧΑΚ και το τραπεζικό σκάνδαλο που έφερε το κούρεμα, είναι οι πλέον απτές αποδείξεις της επικυριαρχίας των εκπροσώπων του ε/κ στάτους κβο καθώς ουδείς ήχθη ποτέ ενώπιον της δικαιοσύνης.

Γιατί λοιπόν να καταβάλουν την όποια προσπάθεια άρσης της κατοχής. Το ίδιο συνέβη και στα Κατεχόμενα όπου ο Ραούφ Ντενκτάς δημιούργησε ένα καθεστώς κατ’ εικόνα και ομοίωση, μάλιστα με ένα ολόκληρο στρατό να το προστατεύει με το αζημίωτο. Η διεθνής κοινότητα ταυτόχρονα από τη στιγμή που η Κύπρος, ο λαός δηλαδή ήταν υπό έλεγχο και καταστολή, αρκέστηκε στην έγκριση ψηφισμάτων στα Ηνωμένα Έθνη. Τα χρόνια περνούσαν, τα σχέδια, οι δείκτες, και οι ιδέες λύσης για το Κυπριακό εμφανίζονταν και μετά έμπαιναν στα ράφια κάθε που ο επόμενος κύκλος συνομιλιών τερματιζόταν και οι απεσταλμένοι έρχονταν και έφευγαν σαν τα καλοκαίρια και σαν τους τουρίστες. Δύο μόνο φορές το θύμα και ο θύτης, Κύπρος και Τουρκία, βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο. Και οι δύο στην Ελβετία.

Η πρώτη στο Μπούργκενστοκ με τα γνωστά αποτελέσματα στο δημοψήφισμα του 2004 και η δεύτερη τώρα στο Κραν-Μοντάνα. Στην πρώτη είναι αλήθεια ότι ο σκληρός πυρήνας του Κυπριακού, η Ασφάλεια και οι Εγγυήσεις, έμεινε ανέγγιχτος με αποτέλεσμα την απόρριψη της λύσης από την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων. Στη δεύτερη ο πυρήνας είχε τοποθετηθεί στο επίκεντρο από έναν γ.γ. του ΟΗΕ που κάθε άλλο παρά διακοσμητική παρουσία είχε. Η Τουρκία διά του ΥΠΕΞ της κ. Τσαβούσογλου για εννέα μέρες ήταν καθήμενη απέναντι στην Κύπρο, του Πρόεδρου Αναστασιάδη, στον οποίο πιστώνεται αυτή η επιτυχία. Την υστάτη, αν όλη η πληροφόρηση που έχουμε είναι ορθή, η Τουρκία υπαναχώρησε. Τώρα μπαίνουμε σε μια νέα εποχή το τέλος της οποίας δεν νομίζω ότι θα δω. Ένα ελπίζω: η ζωή των παιδιών μου να μην έχει την πικρή γεύση της δικής μου.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X