Στην πολιτική η χρονική συγκυρία λειτουργεί όπως το νυστέρι στη χειρουργική. Είναι γι’ αυτό που οι ακαδημαϊκοί και πολιτικοί αναλυτές εξετάζουν την κάθε σημαντική πολιτική κίνηση υπό το πρίσμα των εξελίξεων της συγκεκριμένης περιοχής και τις επιδράσεις που αυτή δέχεται από τα μεγαλύτερα γεωπολιτικά μέτωπα. Το πρώτο εξάμηνο του 2017 το Κυπριακό βρέθηκε στο επίκεντρο εξελίξεων που σκιάζονταν από την πολεμική κρίση στην ευρύτερη περιοχή και που εν πολλοίς επηρεάζονται από αυτή. Η συγκυρία φάνταζε αρκούντως ιδανική γιατί δεν υπήρχε τέτοια κλιμάκωση που να αναγκάζει, όπως τώρα με τη Βόρεια Κορέα, τον γ.γ. του ΟΗΕ να εστιάζει την προσοχή του αποκλειστικά σε ένα μεγάλο ζήτημα. Ταυτόχρονα υπήρχε η εκτίμηση ή το αφήγημα που στην πολιτική καταλήγει να είναι και ο μύθος των μεγάλων συμφερόντων, ότι η περιοχή χρειάζεται μια βαλβίδα αποσυμπίεσης και η λύση του Κυπριακού θα μπορούσε να λειτουργήσει ως τέτοια.
Τελικά η συγκυρία πέρασε ανεκμετάλλευτη. Η ευθύνη γι’ αυτό, κατά την προσωπική μου αντίληψη, δεν βαραίνει τόσο αυτούς που ήταν στην Ελβετία, όσο εκείνους που δεν ήταν… Σε ό,τι δε αφορά τον μύθο, πριν από 60 χρόνια ο Τζον Κένεντι είχε πει ότι «ο μεγάλος εχθρός της αλήθειας συχνά δεν είναι το ψέμα – εσκεμμένο, πλαστό, ανέντιμο – αλλά ο μύθος -επίμονος, πειστικός και ρεαλιστικός». Με ένα τέτοιο μύθο, μάλιστα τον πιο τρομακτικό, αυτόν του πυρηνικού ολέθρου, επέλεξε να παίξει ο σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έχοντας βρει στο πρόσωπο του αμφιλεγόμενου ηγέτη της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, τον πλέον βολικό εταίρο. Βολικό υπό την έννοια ότι ο βορειοκορεάτης δεν έχει να αντιμετωπίσει την ανοικτή κοινωνία των μίντια από τη μια και από την άλλη διότι προχωρεί στις πυρηνικές δοκιμές και στις εκτοξεύσεις πυραύλων για να αποκτήσει μια θέση στο τραπέζι των συνομιλιών που αργότερα θα πραγματοποιηθούν για αποκλιμάκωση της έντασης, αφού γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει στο έσχατο μέτρο.
Ωστόσο, τα αμερικανικά και νοτιοκορεατικά γυμνάσια, με τις μπούκες των όπλων στραμμένες στη Βόρεια Κορέα, εκτός του ότι κρατούν τον Κιμ Γιονγκ Ουν σε ενεργητική επιφυλακή, έχουν τους λαούς των γύρω περιοχών να κοιμούνται με το ένα μάτι ανοικτό γεγονός που καθιστά τη ρητορική των ηγετών τους για περαιτέρω στρατιωτική ενίσχυση πλήρως αποδεκτή. Ως φυσικό επακόλουθο, στο οποίο εδόθη πολύ λιγότερη σημασία από μια εκτόξευση βορειοκορεάτικου πυραύλου, ήρθε την περασμένη Τρίτη διά του τουίτερ η εξαγγελία Τραμπ: «Επιτρέπω στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα να αγοράσουν μια σημαντικά αυξημένη ποσότητα εξαιρετικά εξελιγμένου στρατιωτικού εξοπλισμού από τις ΗΠΑ». Αυτό εν ολίγοις σημαίνει ότι η στρατιωτική βιομηχανία των ΗΠΑ θα πουλήσει υλικό που, μαζί με όλα τα άλλα στο παζάρι των εξοπλισμών, μπορεί να αποφέρει, σύμφωνα με εκτιμήσεις διεθνών διχτύων, έως και τρία τρισ. δολάρια στη χώρα.
Στο ίδιο παζάρι λόγο έχουν τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα που έχουν και σύνορα με τη Βόρειο Κορέα. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, βλέποντας τις κινήσεις Τραμπ, χαρακτήρισε την όλη κατάσταση «στρατιωτική υστερία» και εισηγήθηκε όπως η κρίση εκτονωθεί στο διπλωματικό τραπέζι. Δεν απέφυγε μάλιστα να εξηγήσει ότι ενδεχόμενη κλιμάκωση θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για τον πλανήτη και μεγάλη απώλεια ζωών.
Οι ΗΠΑ και Ρωσία είναι επίσης πρωταγωνιστές και στη μικρότερη εικόνα, που είναι αυτή της ενεργειακής μήτρας που ονομάζεται Μέση Ανατολή, για την οποία εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι μακριά η ώρα που θα πραγματοποιηθεί μια νέα Γιάλτα. Ένα από τα μεγάλα χρυσοφόρα πρότζεκτ θα είναι η ανοικοδόμηση της ισοπεδωμένης από τον πόλεμο περιοχής και το δεύτερο θα είναι η όδευση των υδρογονανθράκων. Από το πρώτο η Κύπρος θα ευεργετηθεί ως διαμετακομιστικός σταθμός των μεγάλων πολυεθνικών ανοικοδόμησης και θέρετρο. Στο δεύτερο, θα ενταχθεί υπακούοντας στον νόμο των συμφερόντων που θα κυριαρχήσουν. Τότε ίσως δούμε και το τέλος του μύθου που ονομάζεται Κυπριακό.
