ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο φάκελος της Κύπρου

Θα ήθελα πολύ να πιστέψω ότι ο περιβόητος Φάκελος της Κύπρου αποτελεί ένα κατά το δυνατό άρτιο και αξιόπιστο αρχείο που θα συμβάλει τουλάχιστον στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας για την προδοσία που εξυφάνθηκε και συντελέστηκε με αποτέλεσμα την τραγωδία της Κύπρου το 1974. Τουλάχιστον για να αποτελέσει αντικείμενο ακαδημαϊκής μελέτης που θα διαχυθεί στην παιδεία έτσι ώστε να μαθαίνουν οι νεότερες γενιές και μέσω της γνώσης να αποφεύγονται επαναλήψεις λαθών αλλά και η δημιουργία μύθων γύρω από πρόσωπα που όρισαν τις τύχες του τόπου, με αποτέλεσμα την ανατροφοδότηση παθών προς συντήρηση μιας ατέρμονης διχόνοιας.

Ωστόσο, οι επιφυλάξεις μου για το περιεχόμενο των φακέλων αλλά και για την χρήση του υλικού είναι ισχυρές. Δεν εκπορεύονται μόνο από το γεγονός ότι μπορεί να υπηρετήθηκαν και πολιτικές σκοπιμότητες κατά τη σύνταξή τους αλλά κυρίως λόγω προσωπικής εμπειρίας, την οποία έχω εκθέσει γραπτώς στο παρελθόν αλλά θεωρώ ότι στην παρούσα συγκυρία, έχει πρόσθετη αξία.

Τη Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974 ήμουν παρών στην εν ψυχρώ δολοφονία τεσσάρων νέων ανθρώπων στο κέντρο της Λάρνακας από πραξικοπηματίες. Ήταν οι, Γεώργιος Χατζηστεφανή 43 χρόνων, Αχιλλέας Κουρτελλής 25 χρόνων, Γεώργιος Χαραλάμπους 17 χρόνων και Ανδρέας Θεοδοσίου 14 χρόνων. Και όταν λέω ότι ήμουν παρών, οι τρεις από αυτούς –πλην του Αχιλλέα– έπεσαν στην κυριολεξία νεκροί επάνω μου. Ήμασταν μια ντουζίνα νέοι στην κάσα ενός ημιφορτηγού ακολουθούμενου από άλλα τρία οχήματα με άλλους νέους που είχαμε πάει στον αστυνομικό σταθμό της Λάρνακας για να συνδράμουμε την αντίσταση. Ο αστυνομικός διευθυντής, λόγω του ότι δεν υπήρχαν όπλα για όλους και καθότι αναμενόταν επίθεση για κατάληψη του Σταθμού, διέταξε όλους τους μη στρατεύσιμους να φύγουμε. Ανεβήκαμε στα οχήματα και κινηθήκαμε προς το κέντρο της πόλης.

Περάσαμε μπροστά από την Πρώτη Ανωτέρα Στρατιωτική Διοίκηση χωρίς να δεχτούμε πυρά αλλά πλησιάζοντας προς τα φώτα τροχαίας της Ακρόπολης οι σφαίρες άρχισαν να πέφτουν βροχή. Ήταν από πραξικοπηματίες που βρίσκονταν στην ταράτσα της γνωστής και μόνης τότε πολυκατοικίας ΔΙΠΑ και από το Ευρυβιάδειο Γυμνάσιο. Το γεγονός ότι δεν σκοτωθήκαμε και οι υπόλοιποι, κατά την αντίληψή μου οφείλεται στο ότι ο οδηγός του δικού μας οχήματος που προπορευόταν αν και τραυματίστηκε, συνέχισε την πορεία του στρίβοντας προς την οδό Ερμού. Όταν σταμάτησε το αυτοκίνητο σε μια πάροδο, την Βίκτωρος Ουγκώ, ήμασταν όλοι ένα κουβάρι κορμιά βουτηγμένα στο αίμα που μόλις μετά βίας σαλεύαμε και αναπνέαμε. Όχι όλοι δυστυχώς…

Οι τέσσερις νεκροί έμειναν άταφοι για δύο μέρες στην αυλή του νοσοκομείου Λάρνακας, διά το μένος των πραξικοπηματιών, που αρνούνταν να τους δώσουν στους οικείους τους για να συντελεστεί ένα δεύτερο έγκλημα. Τους παρέλαβαν σε τυμπανιαία κατάσταση και με τη δυσωδία να θερίζει, τους έθαψαν με συνοπτικές διαδικασίες. Γι’ αυτό το έγκλημα ουδείς προσήχθη ενώπιον της δικαιοσύνης παρόλο που υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες που είδαν και τους δολοφόνους να πατάνε τη σκανδάλη και γνωρίζουν ονόματα και πρόσωπα, όπως κι εμείς.

Θα πει κάποιος ότι ουδείς των πραξικοπηματιών οδηγήθηκε ενώπιον δικαστηρίου, διότι ο Πρόεδρος Μακάριος, όταν τον Δεκέμβριο του 1974 επέστρεψε από το εξωτερικό, από το μπαλκόνι της Αρχιεπισκοπής και μιλώντας ενώπιον δεκάδων χιλιάδων κόσμου ανακοίνωσε ότι δίνει κλάδον ελαίας σε όλους. Ως εάν ο ίδιος να ήταν ο υπέρτατος νόμος διέγραψε τους ηθικούς και εκτελεστικούς αυτουργούς του μεγαλύτερου εγκλήματος που συντελέστηκε στη σύγχρονη Κύπρο και που ήταν η αφορμή για την Τουρκία να εισβάλει στο νησί, να καταλάβει το ένα τρίτο του και να αφήσει πίσω της χιλιάδες πρόσφυγες, αγνοούμενους και νεκρούς.

Το κυπριακό σκέλος του Φακέλου της Κύπρου ολοκληρώθηκε από την αρμόδια κοινοβουλευτική Επιτροπή υπό την προεδρία του Μαρίνου Σιζόπουλου χωρίς ωστόσο ποτέ να κληθούμε να καταθέσουμε για το έγκλημα στη Λάρνακα. Είναι γι’ αυτό που οι αμφιβολίες μου περί του Φακέλου της Κύπρου είναι ισχυρές…

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X