ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ο παλιός δόλος

Όσο βλέπω τα πολεμικά πλοία να μαζεύονται στις θάλασσές μας φορτωμένα θάνατο για να τον ξεράσουν στην κατασπαραγμένη Συρία, θυμάμαι τη φωνή του Ελύτη, στο «Προφητικόν» του, από το Άξιον Εστί, μετά τη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου των εκατομμυρίων νεκρών και των αγριοτήτων των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, να ρωτά: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; Και μαζεύω απαντήσεις από τον ίδιο: «Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο. Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.

Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων». Εκείνο που δεν βλέπω είναι την ελπίδα «ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση», στις αφιλόξενες αμμουδιές που ξεβράζονται πνιγμένα μωρά. Εκεί που εκατομμύρια πρόσφυγες ζητιανεύουν μια άλλη πατρίδα. Όταν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί γίνονται λίπασμα σε μια γη που δεν μπορεί πια να καρπίσει. Με εκείνους που έμειναν στα ματωμένα χώματα να ζουν στην εφιαλτική σκιά κάποιου έξυπνου πυραύλου που μια νυχτιά θα τον εκτοξεύσει από την παλάμη της Μεσογείου ένα αεροπλανοφόρο. Τα όνειρα ποτέ δεν θα καταφέρουν να πάρουν εκδίκηση, από τα ανθρωπόμορφα κτήνη που στο όνομα της δημοκρατίας κατασφάζουν λαούς, για το κέρδος. Και απορώ και εξίσταμαι που ακούω, από επίσημα χείλη, ότι τούτο το μικρό νησί, κάτι μίλια από την καθημαγμένη Συρία, δεν κινδυνεύει από κανένα κι από τίποτα. Τη στιγμή που από τη μια είναι παραταγμένοι οι Αμερικάνοι κι από την άλλη οι Ρώσοι, με τα δάκτυλα στα κουμπιά των πιο προηγμένων πυραυλικών συστημάτων. Την ώρα που το Ισραήλ χτυπά βάσεις Ιρανών μέσα στη Συρία γιατί προμηθεύουν πυραύλους στη Χεζμπολάχ στον Λίβανο για να χτυπά ισραηλινές πόλεις κι αμφότερες οι δύο χώρες απειλούν να εξαφανίσουν η μια την άλλη από το χάρτη.

Όταν το Ριάντ βομβαρδίζει την Υεμένη αλύπητα και οι Χούτι χτυπούν με πυραύλους την ισχυρή εταίρο στη δυτική συμμαχία, Σαουδική Αραβία. Στη συγκυρία που οι Κούρδοι, οι μόνοι επί του εδάφους που χτύπησαν στην καρδιά το «Ισλαμικό Κράτος», μαχαιρώνονται πισώπλατα, χάριν της Τουρκίας από τους Ρώσους στο Άφριν, ενώ ο Ερντογάν στην Άγκυρα, επαίρεται για τριμερή σύμπραξη με Ρωσία και Ιράν, κουνώντας το δάχτυλο στην Ουάσιγκτον και μετά ψηφίζει υπέρ των ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Κι όταν οι Times, εκτιμούν πως πιθανή εμπλοκή των Βάσεων Ακρωτηρίου στους επερχόμενους βομβαρδισμούς της Συρίας θα μετέτρεπε την Κύπρο αυτόματα σε στόχο της συριακής-ρωσικής αεράμυνας, κάτι σημαίνει.

Φυσικά η Λευκωσία νομιμοποιείται να διακηρύττει ότι «δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ασφάλειας για την Κύπρο από πιθανές επιχειρήσεις κατά της Συρίας», αλλά δεν θα ήταν σοφό να το πιστεύει και η ίδια. Με το φυτίλι της τεράστιας αυτής πυριτιδαποθήκης να κρέμεται προκλητικά δίπλα στο αναμμένο σπίρτο της περιοχής, η Κύπρος που με τον ένα πνεύμονα αναπνέει από τον τουρισμό και τον άλλο από τις υπηρεσίες, είναι αφελές να εφησυχάζει.

Όπως αφελές, υπό τας περιστάσεις μιας ευρείας σύρραξης, θα ήταν να πιστεύει κανείς ότι με το δείπνο Αναστασιάδη-Ακιντζί θα επαναρχίσουν οι συνομιλίες για λύση του Κυπριακού στο πλαίσιο Γκουτιέρες. Όλα εκείνα εξέπνευσαν στο Κραν Μοντάνα και το Κυπριακό θα ακολουθήσει τη μοίρα της περιοχής μας. Το αυριανό δείπνο μοιάζει με την ικανοποίηση της τελευταίας επιθυμίας μελλοθανάτων, να παίξουν ένα παιχνίδι πρέφας, που ως γνωστόν, αν το θελήσουν οι ίδιοι, δεν τελειώνει ποτέ. Κι επειδή στο Κυπριακό, η πλέον προσοδοφόρα επένδυση των ένθεν και ένθεν εξουσιαστών είναι η διαιώνιση του στάτους κβο, θεωρώ και την έκκληση, που υπογράφεται από γνωστούς συμπολίτες μας μεταξύ των οποίων και ο πρώην Πρόεδρος Γιώργος Βασιλείου, προς τους δύο ηγέτες «να αναλάβουν υποχρέωση απέναντι στους Κυπρίους και τη διεθνή κοινότητα ότι θα καταλήξουν σε συνολική συμφωνία σε σύντομο χρονικό διάστημα», μάταιη. Γιατί δυστυχώς οι άνθρωποι ξαναπιάνουν τον παλιό δόλο των θεών, στον αιώνα των αιώνων.  

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X