Από καταβολής κόσμου οι ανθρώπινες σχέσεις είχαν ως άξονα το προσωπικό συμφέρον, υπό την έννοια της επιβίωσης. Ο άνθρωπος αναζητούσε μια σπηλιά να προστατευθεί από βροχή και άνεμο και μια σκιά μην τον κάψει ο ήλιος. Εκεί που το προσωπικό συμφέρον υποχωρεί χάριν ενός άλλου ανθρώπου είναι η γέννηση του παιδιού. Όταν γεννιέται το παιδί του, ο άνθρωπος πλημμυρίζεται από ένα πρωτόγνωρο και πανίσχυρο συναίσθημα. Την αυταπάρνηση. Εκείνη τη μοναδική στιγμή, ίσως και να αδυνατεί να το κατονομάσει. Σίγουρα όμως το εντοπίζει γιατί όχι μόνο τον κατακλύζει αλλά το βιώνει συγκλονιστικά, διότι ξέρει ότι είναι έτοιμος να δώσει ακόμα και τη ζωή του για να προστατέψει το παιδί του.
Αν και από την εποχή των σπηλαίων μέχρι σήμερα υπήρξαν κατακλυσμιαίες αλλαγές στις σχέσεις των ανθρώπων, η αυταπάρνηση του ανθρώπου για το παιδί του έμεινε αναλλοίωτη. Αυτή αποτελεί και το συγκολλητικό υλικό του βασικού κοινωνικού πυρήνα, της οικογένειας. Του πυρήνα που είναι το κύτταρο του πολιτισμού. Στην οικογένεια το παιδί θα αποκτήσει τα θεμέλια της παιδείας από την πρώτη μέρα της ένταξής του σε αυτή, μέχρι και την ανεξαρτητοποίησή του. Εκεί πρέπει, κανονικώς εχόντων των πραγμάτων, να μαθαίνει πρωτίστως την αγάπη, τον σεβασμό και τη δημιουργία. Εκεί, στην οικογένεια, εκπαιδεύεται να γίνει το ίδιο γονέας. Από αυτά τα χαρακτηριστικά θα έπρεπε, ιδανικά, να διέπεται η παγκόσμια κοινωνία των ανθρώπων ως μια μεγάλη κυψέλη οικογενειών.
Ωστόσο, όταν οι ανθρώπινες σχέσεις άρχισαν να καθορίζονται από τη συσσώρευση πλούτου και η τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων έγιναν αντικείμενα εκμετάλλευσης και αναλώσιμα πολέμων, η οικογένεια ήταν η πρώτη που υπέφερε, πληρώνοντας πάντα το τίμημα σε ζωές και χρήμα αλλά και το τελευταίο προπύργιο που ακόμα μένει όρθιο πριν από την οριστική ισοπέδωση. Έτσι, λοιπόν, το μέγα στοίχημα σήμερα για ένα γονέα είναι δημιουργήσει ένα πυρήνα, μια οικογένεια, που θα είναι για την κοινωνία προστιθέμενη ανθρώπινη αξία. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει ο ίδιος να αποτελεί παράδειγμα ανθρώπινης αξίας, πρωτίστως με τη συμπεριφορά του μέσα στην οικογένεια. Από την καλημέρα μέχρι και την πιο δύσκολη περίσταση.
Θεωρώ πως πρέπει έμπρακτα να εισπράττουν τα παιδιά σου από σένα αγάπη, που είναι γι’ αυτά ασφάλεια. Να είναι αυτονόητο ότι υπάρχει δίπλα τους ο άδολος παρονομαστής της πορείας τους στη ζωή. Κι αυτό κυρίως επιτυγχάνεται και εμπεδώνεται στη διαχείριση των δύσκολων περιστάσεων που μπορεί να προκύψουν και μεταξύ των ίδιων των γονέων. Ακόμα και όταν η ένταση εξελιχθεί σε καβγά, δεν αρκεί να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Πρέπει να βρεις τη δύναμη και την υπομονή να εξηγήσεις, αλλά και να απολογηθείς στο παιδί σου, γι’ αυτό το οδυνηρό και για το ίδιο, συμβάν.
Η συγγνώμη είναι εργαλείο αξιοπρέπειας απαραίτητο ως εφόδιο στον κάθε άνθρωπο, το οποίο το παιδί μπορεί να κατακτήσει μόνο μέσα στην οικογένεια. Στο περιβάλλον δηλαδή που θεμελιώνεται η παιδεία του ανθρώπου, ο σεβασμός στον άλλο άνθρωπο, η ευνσυναίσθηση, η αγάπη για τη φύση, τα ζώα, το περιβάλλον. Εκεί που δημιουργείται η αισθητική αντίληψη ενός παιδιού, η δημιουργική έφεσή του, οι πρώτες σημαντικές αναμνήσεις του. Είναι μια τέτοια παιδεία σαν το πρωτόγαλα που οχυρώνει τον οργανισμό με τα πρώτα αντισώματα κι όταν το παιδί μπαίνοντας στην εκπαίδευση έρθει αντιμέτωπο με ιδεοληψίες ή αυταρχικές συμπεριφορές να είναι σε θέση να αντιληφθεί το καλό από το κακό και κυρίως, στην ανάγκη, να έχει ως καταφύγιο και προστασία την οικογένεια του.
Η δυστυχία θα είναι το παιδί να βιώνει αυταρχικές κι άλλες στραβές συμπεριφορές και ιδεοληψίες μέσα στην οικογένεια, να πληγώνεται, να αποξενώνεται και αναγκαστικά να αναζητεί καταφύγιο αλλού. Έχω βιώσει πολλά και δύσκολα ως παιδί και ως ενήλικας αλλά εξακολουθώ να βιώνω την αυταπάρνηση ως το πιο συγκλονιστικό συναίσθημα. Έχω τέσσερα παιδιά και χτες έγινα εξήντα χρονών.
