ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Τελικά αυτό είναι!

Είχα την εντύπωση ότι μετά από όσα έγραψα την περασμένη Κυριακή, περί σκέψεων-προθέσεων για λύση δύο κρατών από πλευράς του Προέδρου Αναστασιάδη, θα υπήρχε αντίδραση-διάψευση πρωτίστως από τον ίδιο και δευτερευόντως από τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου που έτυχαν σχετικής ενημέρωσης. Κι αυτό διότι θεωρούσα ότι η λύση δύο κρατών ήταν καθαρά τουρκική επιδίωξη. Περνούσαν οι μέρες και ουδείς αντιδρούσε, πλην του ΑΚΕΛ που ζητούσε διευκρινήσεις, μέχρι την Παρασκευή που ο ΥΠΕΞ Ν. Χριστοδουλίδης βγήκε στο ΡΙΚ και απάντησε ότι «δεν υπάρχουν σκέψεις για άλλες λύσεις, ούτε υπάρχει άλλη επιλογή στις επιδιώξεις της Λευκωσίας». Τι σήμαινε με απλά λόγια λύση του Κυπριακού; Από τη στιγμή που δεν θα υπάρχουν εγγυήσεις και στρατεύματα, λύση είναι η εξάλειψη των τριβών μεταξύ των δύο συνιστωσών πολιτειών.

Με λύση ΔΔΟ, στην οποία προνοείται μηχανισμός επίλυσης διαφορών, η παρέλευση του χρόνου και η αγορά ως καταλύτης, θα σμίκραιναν στο ελάχιστο τις τριβές. Είναι όμως πιο ανώδυνη μια λύση δύο χωριστών κρατών; Είναι αυτονόητο ότι από τη στιγμή που θα αναγνωρίσουμε το ψευδοκράτος, (αλήθεια ποιος θα βάλει τέτοια υπογραφή;) αναγνωρίζουμε αμέσως τη γραμμή αντιπαράταξης ως σύνορο με την Τουρκία. Τότε είναι που οι τριβές θα ενταθούν καθώς ο χρόνος 10-15 ετών που θα εξομάλυνε τις τριβές σε μια ΔΔΟ, σε περίπτωση δύο κρατών στο ίδιο διάστημα, η τ/κ κοινότητα θα απορροφηθεί από το ισλαμικό στοιχείο που τόσο επιμελώς καλλιεργείται ήδη από το καθεστώς Ερντογάν.

Κι αν στα Κατεχόμενα τώρα το κόμμα των εποίκων έχει δύο «βουλευτές», σε 10-15 χρόνια θα τους έχει όλους. Εδώ κολλάει ξανά και η συλλογιστική της απολεσθείσας προηγουμένως συγκυρίας λύσης που καθιστά την αμέσως επόμενη πιο πολύπλοκη. Διότι από το καλοκαίρι του Κραν Μοντάνα μέχρι σήμερα, η Τουρκία έχει περάσει πρακτικά σε άλλο επίπεδο, αυτό της δικτατορίας. Αν και το τέλος των δικτατόρων είναι προδιαγεγραμμένο, η πορεία τους μέχρι το τραγικό φινάλε, συχνά είναι μακρά και πλήρης ανοικτών μετώπων. Κυρίως πολεμικών προς έξαρση του εθνικισμού που βοηθά στη διατήρηση εσαεί κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και στρατιωτικού νόμου. Έτσι στα μέσα περασμένου Ιανουαρίου ο Ερντογάν διέταξε εισβολή στη Συρία με πρόφαση ότι οι Κούρδοι του YPG σε Αφριν και Μανμπίτζ συνιστούν απειλή για την ασφάλεια της Τουρκίας. Ένας «πατριωτικός πόλεμος» που πυροδοτεί τον εθνικισμό, με χαρακτηριστική πια τη φωτογραφία του με τη μικρή Τουρκάλα, που κατά τον ίδιο θα τη σκεπάζει η τουρκική σημαία, στιγμιότυπο πανομοιότυπο με ενσταντανέ του Χίτλερ. Επιπρόσθετα, στα μέσα Φεβρουαρίου έξι επιφανείς δημοσιογράφοι καταδικάστηκαν σε ισόβια με αλλοπρόσαλλες κατηγορίες περί υπόθαλψης στρατιωτικού πραξικοπήματος.

Από τη στιγμή που σε μια χώρα φυλακίζονται πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί και χιλιάδες δικαστές έχουν εκδιωχθεί, τότε το τέρας του φασισμού έχει ήδη βγει στην επιφάνεια. Το βλέπουν πλέον όλοι από την Αμερική μέχρι την Ευρώπη κι εδώ κατά την εκτίμησή μου το Κυπριακό υπό τας περιστάσεις ολοκληρώνει τον κύκλο των βατών του συγκυριών. Ανακεφαλαιώνοντας έστω και λακωνικά δεν μπορώ παρά να εκθέσω μια άποψη που είχα διατυπώσει στο παρελθόν, επί Τάσσου Παπαδόπουλου, ότι δηλαδή πίσω από το «σκότωμα» των συγκυριών που παρουσιάζονταν για λύση οι ευθύνες του ε/κ ηγετικού κονκλαβίου ήταν η πεποίθηση του ότι η μόνη «ιδανική» ρύθμιση του Κυπριακού ήταν, εξαρχής, η μη ρύθμισή του.

Αυτό που ατυχέστατα είχε διακηρύξει ο Δημήτρης Χριστόφιας, «ψηφίζουμε όχι για να τσιμεντώσουμε το ναι», απεδείχθη τελικά άλλη μια εκδοχή της διαιώνισης του στάτους κβο. Κι αυτό διότι είναι η πλέον συμφέρουσα επένδυση για το κονκλάβιο του λευκού κολάρου που από το 1963, κυβερνά την Κ.Δ., χωρίς τα checks and balances που προνοούνται από το σύνταγμά της. Γι’ αυτό όλα τα μεγάλα εγκλήματα, από το ’74 και εντεύθεν έμειναν ατιμώρητα, όπως θα μείνει και αυτό, μέχρις ότου η έσχατη πλάνη γίνει χειρότερη της πρώτης. Δυστυχώς. 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X