Όταν ένας λαός φτάσει στο σημείο να πραγματεύεται τον σκοταδισμό, είναι καταδικασμένος να τον ζήσει. Όταν όμως τον έχει ζήσει και υποφέρει από αυτόν όσα υπέφερε ο κόσμος σε αυτό το νησί και δεν έχει διδαχτεί από τις τραγικές του συνέπειες, είναι καταδικασμένος να τον ξαναζήσει με συνέπειες χειρότερες από τις προηγούμενες. Γι’ αυτό μου μοιάζει έως ιλαροτραγικό, σήμερα στην Κύπρο, να καταφεύγει κανείς –όσο δίκαιο κι αν έχει– σε εισαγγελείς και δικαστές για να αποφανθούν για τη «ρητορική μίσους». Αυτή που βίωσε η Κύπρος από το 1963 ώς το 1974. Αυτή που υπήρξε, πότε εθνικιστικό εργαλείο στα χέρια ηγητόρων τόσο της ε/κ κοινότητας όσο και της τ/κ κοινότητας με αποτέλεσμα δολοφονίες και μαζικές εκτελέσεις Ε/κ και Τ/κ, και πότε εργαλείο πυροδότησης της αλληλοεξόντωσης μεταξύ ανθρώπων της ίδιας κοινότητας.
Η ρητορική μίσους υπήρξε ανέκαθεν η έκφραση του απάνθρωπου μας εαυτού σε αυτό τον τόπο και είχε αποκορύφωμα το πραξικόπημα και την εισβολή. Γι’ αυτό, αν σήμερα καταφεύγουμε στον εισαγγελέα για να κρίνει κατά πόσον παραβιάζεται σχετικός νόμος, στην Κύπρο των χιλιάδων νεκρών και αγνοουμένων του ’74, έχουμε φτάσει ένα σκαλί πριν από άλλο ένα εφιαλτικό βάραθρο. Κι όλα αυτά στην προσπάθεια άρσης, κάποιων από τις συνέπειες της τραγωδίας του ’74, μέσω συνομιλιών για ειρηνική λύση. Το πρόβλημα όμως –δυστυχώς– δεν θα λυθεί καθότι οι επιχειρήσαντες κατά καιρούς να το λύσουν, βολεμένοι καλά σε ένα σύστημα που τους αναπαράγει, θα εξακολουθήσουν να είναι βολεμένοι και σε περίπτωση που δεν το λύσουν.
Επειδή στα 43 αυτά χρόνια, φρόντιζαν να επιτύχουν λύση που θα διασφάλιζε κυρίως τη διατήρηση του συστήματος της αναπαραγωγής τους και όχι λύση που να βάζει πάνω από όλα το συμφέρον της πλειοψηφίας. Το ίδιο σύστημα δημιουργήθηκε μετά το ’74 και αναπαράγεται και στην τ/κ κοινότητα, με μόνη διαφορά ότι εκεί το σύστημα βολεύεται με τα λεφτά της «μαμάς» Τουρκίας και όχι με τα λεφτά που το δικό μας απομυζά από την Κ.Δ. Αυτό το σύστημα έκανε βαθιές ρίζες στην κοινωνία με το ρουσφέτι, τη διαπλοκή και το βόλεμα, με αποτέλεσμα να μειοψηφούν εκείνοι που στηρίζουν μια τόσο ριζοσπαστική αλλαγή όπως θα είναι μια λύση, που έτσι κι αλλιώς δεν θα αποκαθιστά τις απώλειες του ’74, επιχείρημα στο οποίο εμμένουν μέχρι «αυτοπυρπολισμού» εκείνοι που αντιμάχονται τη λύση ομοσπονδίας χωρίς ωστόσο απτή αντιπρόταση.
Με αυτό τον τρόπο ακόμα και τα δημοψηφίσματα από τα οποία θα περάσει μια ενδεχόμενη συμφωνία λύσης λειτουργούν ως εργαλεία αποτροπής της. Από την άλλη η σημαντική στρατηγική θέση της Κύπρου και το μικρό μας ανάστημα μάς εγκλωβίζουν σε παιχνίδια που δεν έχουμε την ισχύ παρά να τα παρακολουθούμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «μαμά» Ε.Ε. η οποία έχει εδώ και 60 χρόνια υποσχεθεί στην Τουρκία ότι θα την εντάξει κι έχει μαζί της μια συμφωνία τελωνειακής ένωσης και εμπορικές συναλλαγές 120 και πλέον δισεκατομμυρίων. Τώρα μη θέλοντας να εντάξει την Τουρκία και τρομάζοντας από προσφυγικό και τρομοκρατία, επιχειρεί να ικανοποιήσει την Άγκυρα, ανοίγοντας της μια πόρτα μέσω Κύπρου διά των 4 ελευθεριών ή και δίνοντας βίζες μέσω Κύπρου.
Ένα κεκτημένο ραμμένο στις «αρχές» των μεγάλων συμφερόντων της «μαμάς» Ε.Ε. Τι μέλλει γενέσθαι; Προφανέστατα αν εντός των επόμενων 2-3 μηνών δεν καταλήξουν οι Αναστασιάδης και Ακιντζί, που βάσει των προαναφερθέντων δεν το βλέπω πιθανόν, θα μπούμε σε ένα κύκλο εντάσεων στην ΑΟΖ, στην γραμμή αντιπαράταξης, ενδεχομένως και στο Αιγαίο, που ας ελπίσουμε δεν θα είναι καταστροφικός. Μέσα από εκείνο τον κυκεώνα το πιθανότερο είναι να μας προκύψει σαν «λύση με σωστό περιεχόμενο» η συνομοσπονδία και αν… Έτσι θα βολευτούν αυτοί καλά ενώ εμείς, σε μια νέα ρητορική μίσους, θα ψάχνουμε τους υπαίτιους.
