Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πέρασαν σχεδόν έξι χρόνια που έφυγε από τη ζωή η παιδική μου φίλη Α. Πλάσμα ταλαιπωρημένο, με χίλια δυο προβλήματα υγείας, και πολύ διαφορετική από όλους μας, λόγω σωματικής διάπλασης. Όμως την Α. τη γνωρίσαμε στη γειτονιά και στην κλειστή κοινωνία που μεγάλωσα έτσι, διαφορετική. Και πιστέψτε με, δεν μεγάλωσα σε κάποιο ακριβό βουλεβάρτο των Παρισίων, ομολογουμένως ήταν μία δύσκολη περιοχή. Κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να κοροϊδέψει την Α. για το ύψος της, για τα προβλήματα υγείας της, ποτέ, ούτε για πλάκα. Ποτέ δεν αποκλείστηκε από καμία δραστηριότητά μας. Δεν το επέτρεπε η ίδια, δεν ήταν διαφορετική, γιατί είχε αποφασίσει ότι δεν μας αφορούν τα δικά της προβλήματα. Θυμάμαι, μεγάλοι πια όταν πήγαμε σε ένα κλαμπ, ελληνάδικα τα λέγαμε τότε, και με εύσχημο τρόπο δεν μας επέτρεψαν την είσοδο, εμείς επιμέναμε να θέλουμε να μπούμε, δεν υπήρχε λόγος απαγόρευσης, δεν ήθελαν να βάλουν την Α. Καμία στεναχώρια από την Α., μπείτε εσείς, εγώ θα πάω σπίτι, μας είπε. Ούτε λεπτό δεν το σκεφτήκαμε να μπούμε, όπου ο ένας εκεί και οι άλλοι. Και έτσι πορευτήκαμε μέχρι που οι δρόμοι μας χώρισαν, άλλος στη Δύση, άλλος στην Ανατολή. Η Α. είχε τη δύναμη να υποστηρίζει τον εαυτό της, διότι είχε πιστέψει σε αυτόν και εξ απαλών ονύχων είχε νιώσει την αποδοχή. Δεν ήταν κάτι άλλο από αυτό που γνωρίσαμε από μωρά, μεγαλώναμε μαζί και μαθαίναμε μαζί ότι ο Άλλος είναι απλώς άλλος.
Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα πόσο σημαντικό ήταν ότι κανείς δεν μας είχε προτρέψει να κάνουμε παρέα με την Α., ήταν τόσο φυσιολογικό που εκείνη κουραζόταν πιο γρήγορα απ’ ό,τι εμείς ή πως δεν μπορεί να κάνει ακριβώς ό,τι εμείς. Απλώς δεν μπορούσε, όχι γιατί ήταν κάτι διαφορετικά, αλλά γιατί δεν μπορούσε. Κανείς δεν τη στοχοποίησε, και εκείνη όμως δεν επέτρεψε σε κανέναν να την ορίσει ως το Άλλο. Μπόρεσε να το κάνει, ήταν τυχερή και ώς το τέλος δεν άφησε κανένα να τη λυπηθεί. Θυμάμαι, λίγο πριν το τέλος της που ζήτησε σε εμένα και δύο ακόμη φίλους να πάμε για φαγητό, καταλάβαινε ότι εμένα τουλάχιστον, μιας και ήμουν μακριά, δεν θα με ξαναέβλεπε. Όταν ζήτησε να σταματήσουμε σε ένα ΑΤΜ, κατέβηκα για να τη βοηθήσω, «Μπορώ Αποστόλη», κοφτά μου είπε και μπορούσε, είχε μάθει να μπορεί, ίσως να την είχαμε μάθει, άθελά μας, να μπορεί, διότι ποτέ της δεν ήταν κάτι άλλο.
Έλα μου όμως που δεν μπορούν όλοι, δεν έχουν τη δύναμη όλοι να αντέξουν τη μη αποδοχή. Σκεφτείτε αυτούς που δεν μπορούν να αντέξουν τη διαφορετικότητά τους και σκεφτείτε να δείχνουμε με τις πράξεις μας ότι ο Άλλος είναι εξ ορισμού δαίμονας από τα βάθη της κολάσεως. Σκεφτείτε τα παιδιά των σχολείων του Ζυγίου να βλέπουν τους γονείς τους να φωνασκούν εναντίον του Κέντρου Φιλοξενίας των ασυνόδευτων ανηλίκων, πιθανόν η κοινοτάρχισσα αυτή να κληθεί να τους δώσει επαίνους! Φανταστείτε τους μαθητές της Αθηένου να ακούν τον γκεμπελίστικο λόγω εντός του ναού της αγάπης, μιας δασκάλας – ναι ο αλλόθρησκος σημαίνει ό,τι επεξήγησε, αλλά και στα κρητικά μαλάκα λέμε ένα είδος τυριού, δεν εννοούμε κάτι πάντα – τους. Μπείτε στη θέση των ανήλικων χρηστών των μέσων κοινωνικών δικτύων και φανταστείτε τους να διαβάζουν τις αναρτήσεις της ΕΛΑΜίτησας για γύφτους που μαχαιρώνουν. Ποιες αντιστάσεις αναπτύσσει η Πολιτεία και οι φορείς; Τι κάνουν οι Σύνδεσμοι Γονέων, οι Επίτροποι πάσης φύσεως, οι καθηγητικοί σύλλογοι, η Εκκλησία; Τώρα θα μου πείτε ολόκληρη κυβέρνηση ολοφύρεται για το μεταναστατευτικό πρόβλημα και επιτείνει το συναίσθημα του πολίτη εναντίον του Άλλου.
Αν δεν το καταλάβατε όλο αυτό που συμβαίνει είναι γάγγραινα και όσο δεν το αντιμετωπίζουμε απλώνεται. Τα μέλη της κοινωνίας σαπίζουν, και όσοι με καλό γάλα είναι βυζασμένοι δεν αργούν να το φτύσουν και να ξερνούν όξος και χολή.
