Εν παραλλήλω

Πριν από μερικό καιρό συγκροτήθηκε η Παράλληλη Βουλή, άγνωστο τι κάνει και σε τι χρειάζεται, αλλά τέλος πάντων, δεν μου πέφτει και λόγος για το τι αποφασίζουν. Εμένα με ενδιαφέρει η Επιτροπή Πολιτισμού της Παράλληλης Βουλής. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως σκέφτηκαν εκεί στη Νεχρού ότι δεν έχουν και πολλές γνώμες και σωματεία για να τοποθετούνται στα φλέγοντα και καυτά πολιτιστικά ζητήματα του τόπου, άρα να βρεθούν κάποιοι να συμβουλεύουν τους βουλευτές της κανονικής Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού; Μήπως, είδε και απόειδε ο κ. Συλλούρης ότι δεν παίρνει και κανείς στα σοβαρά –εσείς όχι μακαριότατε– την κανονική Επιτροπή και είπε, δεν φτιάχνω μια άλλη, μπας και επιτέλους ο πολιτισμός πάρει τις κανονικές του διαστάσεις σε αυτόν τον τόπο; Βέβαια, μπορεί εκεί στη Βουλή των Αντιπροσώπων να μη γνωρίζουν ότι για κάθε πολιτιστικό τομέα έχουμε στην Κύπρο σαρανταδώδεκα συλλόγους και οργανωμένα σύνολα, δυο-τρία υπουργεία που έχουν λόγο στα πολιτιστικά του τόπου και κάμποσα αρμόδια τμήματα και όλοι αυτοί αποτελούν στο τέλος της ημέρας, μαζί με τα Τμήματα Πολιτισμού των Δήμων, μια χάβρα, όπου όλα συζητιούνται διεξοδικά και δεν αφήνεται τίποτε να πέσει κάτω;

Μπορεί, οπότε σκέφτηκαν εν τη σοφία τους, εμείς θα κάνουμε παράλληλη Επιτροπή, έτσι μιαν ωραία ημέρα το αποφάσισαν, κανόνισαν όλα τα πρακτικά ζητήματα, υπερπήδησαν τα όποια γραφειοκρατικά θέματα και πλέον έχουμε την Επιτροπή Πολιτισμού της Παράλληλης Βουλής… και μάλιστα αυτή η Βουλή έχει και έδρα, άρτι ανακαινισθείσα οικία, το σπίτι του Πολίτη. Αυτά βέβαια δεν κοστίζουν τίποτε, ενώ το να έχει έδρα η Κυπριακή Βιβλιοθήκη θέλει ριάλια, το νέο Μουσείο επίσης δεν θέλει φιστίκια, αλλά ευρώ, και η Κρατική Πινακοθήκη το ίδιο, το Κρατικό Αρχείο επίσης. Αλλά μην είμαι μίζερος, δεν είναι ο σκοπός της Παράλληλης Βουλής να λύσει προβλήματα, αλλά να προβληματίζει και ενδεχομένως να συμβουλεύει τους βουλευτές μας σχετικά με τα πολιτιστικά πράγματα του τόπου… Υποθέτω, διότι κανείς μας δεν ξέρει περισσότερα, ή μάλλον για να μη το γενικεύω εγώ δεν γνωρίζω ποιοι οι σκοποί της, γιατί χρειάζεται, με ποιο σκεπτικό συγκροτήθηκε. Αν υπάρχει κάποιος που γνωρίζει ας με διαφωτίσει. Τώρα θα μου πείτε εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με την
Παράλληλη Βουλή. Εδώ έχουμε τα προσυμφωνημένα παιχνίδια, το παράνομο στοίχημα, τον Σαουδάραβα και τα ταξίδια του προέδρου, την πάταξη του εγκλήματος, που στήνει «χορό» εν μέση οδώ, τις δηλώσεις για πάταξη της εγκληματικότητας, τις συνελεύσεις πολιτών που αντιτάσσονται γιατί στην περιοχή τους ετοιμάζεται δομή, έχουμε και τα καρναβάλια, και όπως λέγαμε και στην εσπερία, a carnevale tutto vale… Ε, μα ασχολούμαι με την Παράλληλη Βουλή γιατί πραγματικά ώρες-ώρες νιώθω ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν και σκέφτομαι, ρε, μήπως η Παράλληλη Βουλή είναι η πραγματικότητα… και τελικά όλα τα άλλα είναι κακό όνειρο; Μετά συνέρχομαι και καταλαβαίνω ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο αμείλικτη και η Πολιτεία γεμάτη καλές προθέσεις μένει να παρατηρεί άπραγη στην ουσία, ασχέτως αν καμώνεται πως κάνει κάτι.

Οι Τούρκοι ανοίγουν την περίκλειστή Αμμόχωστο και εμείς περί άλλων τυρβάζουμε, πιάνουμε πουλιά στον αέρα, και σε όλους τους τόνους διακηρύττουμε πως κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, αλλά πάντοτε βρισκόμαστε ένα βήμα πίσω… αλλά ξέρω, κάπου σας έχασα… για σκεφτείτε όμως πόσο πολύ μας ταιριάζει ακόμα ένα παράλληλο Σώμα, είναι σαν να χάσαμε οι ίδιοι την πίστη μας για το κανονικό μας σώμα και αναζητούμε στηρίγματα, ξένα. Ο υπουργός της Δικαιοσύνης το είπε πιο κομψά, για το ποδόσφαιρο βέβαια, μίλησε, «βρισκόμαστε εν μέσω καταιγίδας». Καλά το λέτε, υπουργέ μου… Εν μέσω καταιγίδας πλέουμε, ποιος εμείς, το χρυσοπράσινο φύλλο, ως καρυδότσουφλο για να μην πω σαν λεμονόκουπα, που μας στύψανε και μας πετάξανε να θαλασσοδερνόμαστε. Και δεν μας αξίζει. Δεν αξίζει σε καμία χώρα να έχει πολίτες που μόνο ναυτία νιώθουν πάνω της. Οι κυβερνώντες είναι οι καπετάνιοι, και έχουμε πολλούς και ο καθένας τραβάει τη δική του παράλληλη ρότα, γι’ αυτό δεν συναντιούνται ποτέ.