Του Απόστολου Κουρουπάκη
Για την Κυπριακή Βιβλιοθήκη τα γράψαμε και τα είπαμε τις προηγούμενες ημέρες. Ιδιαίτερες αντιδράσεις δεν υπήρξαν από πλευράς Πολιτείας. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα, άλλωστε σιγά το πράμα, θα σκέφτηκαν οι άνθρωποι εκεί στην κυβέρνηση. Έχουμε σοβαρότερα πράγματα για να ασχοληθούμε και δεν εννοώ τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Τέλος πάντων, δεν τους αδικώ τους ανθρώπους, εργασία που δεν αποφέρει χρήματα δεν είναι εργασία, αλλά χόμπι, είναι πολυτέλεια και οι βιβλιοθήκες και τα μουσεία και οι λοιποί χώροι πολιτιστικής συνάθροισης είναι απλώς κυψέλες ανθρώπων που έχουν άπλετο χρόνο στη διάθεσή τους και τους φτάνουν και αυτά που έχουν, «Να ’μαστε και λογικοί, μην είμαστε πλεονέκτες», που έλεγε και ο Χατζηχρήστος. Αρκετά, όμως, με την γκρίνια, στην Κύπρο πολιτιστικά, ερήμην της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, γίνονται πράγματα ωραία, ενδιαφέροντα με τις προεδρίες, τι πρώτες θέσεις δηλαδή, κενές, κατά βάση. Βέβαια, στις εκδηλώσεις που παίζει να έχει φωτογράφους ή να είναι λαμπερές όλο και κάποιον θα δεις από την πολιτική ζωή του τόπου να κρατά και να διαβάζει το πρόγραμμα μιας παράστασης. Πάλι παρασύρθηκα στην γκρίνια, άντε φτάνει, να μπω στο θέμα μου. Βέβαια, δεν σας υπόσχομαι ότι δεν θα παρασυρθώ…
Τέλος πάντων, και αυτό το καλοκαίρι, που λέτε, όπως και σχεδόν κάθε χρόνο, διοργανώνονται εξαιρετικής ποιότητας φεστιβάλ, μουσικής, αλλά και θεάτρου, ή αρχίζουν οι θεατρικές περιοδείες. Σχήματα πάνε σε κοινότητες, μουσικοί πιάνουν τα παράλια, ο ΘΟΚ πάει στην Επίδαυρο, θεατρικοί οργανισμοί από χώρες μακρινές έρχονται στα θέατρά μας και μας παρουσιάζουν αρχαίο ελληνικό δράμα, στη γλώσσα προέλευσής τους. Αν όλα τα παραπάνω δεν είναι κέρδος για τον πολιτισμό μας, δεν ξέρω τι μπορεί άλλο να είναι… Α! ναι, επενδυτές που θέλουν να αφήσουν το αποτύπωμά τους και στα πολιτιστικά πράγματα του τόπου, και άλλοι βεβαίως, βεβαίως που αφήνουν χρήμα πολύ. Άντε, να είδατε, πάλι παρασύρθηκα!
Ας επιστρέψω στο θέμα μου. Ο ΘΟΚ, λοιπόν, πάει με τις «Ικέτιδες» του Ευριπίδη σε συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας στην Επίδαυρο. Μία κίνηση η οποία δείχνει ότι το κυπριακό θέατρο έχει έμψυχο υλικό, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να βρει τρόπο να το εκμεταλλευτεί και του χρόνου ή του παραχρόνου να πάει αυτόνομο στην Επίδαυρο ή σε όποιο άλλο φεστιβάλ της Ευρώπης επιλέξει. Ηθοποιοί δεν μας λείπουν, σκηνοθέτες που έχουν κάτι να προτείνουν επίσης διαθέτουμε, τεχνικούς και λοιπό υποστηρικτικό προσωπικό έχουμε, τι μας λείπει, τότε; Τίποτα λέω εγώ, τόλμη ίσως, όραμα μπορεί, άλλο τίποτα δεν μας λείπει. Και ας σπάσουμε τα μούτρα μας, και ας πούνε κάποιοι ότι δεν μας περνά. Ο Νίκος Χαραλάμπους ανέβασε τις «Ικέτιδες» πριν από σαράντα σχεδόν χρόνια και ακόμη και σήμερα στην Επίδαυρο, αλλά και όσοι ασχολούνται με τα θεατρικά, θυμούνται το ανέβασμα του έργου. Δηλαδή τότε τολμήσαμε και σήμερα όχι; Μέχρι να το αποφασίσουμε, ωστόσο, καλό θα είναι να λαμβάνουμε μέρος ως συμπαραγωγοί, αλλά και ως θεατές.
Το να είμαστε θεατές πάντως δεν φαίνεται ότι είναι δύσκολο πολύ, αφού το Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος φροντίζει να φέρνει παραστάσεις του αρχαίου ρεπερτορίου και να βλέπουμε ιδίοις όμμασι, χωρίς έξοδα παραστάσεως, τι γίνεται στον κόσμο. Πάντως, εγώ ακούγοντας το δασύ Ε, της Εκάβης ή της Ελένης από τους ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου της Νόβα Γκόριτσα, στις «Τρωάδες» έκανα χίλιους συνειρμούς. Και γιατί παρακαλώ ο ΘΟΚ να μην υποβάλει για του χρόνου μία πρόταση σε αυτό το φεστιβάλ; Να δοκιμάσει τα νερά στο σπίτι του, αν φοβάται να ταξιδέψει κάπου μακρύτερα. Παλιά, πώς πήγαινε και Επίδαυρο μόνος του και τώρα δεν το τολμά;
Αφήστε που αν πάει ο ΘΟΚ στην αργολικό θέατρο με εξ ολοκλήρου δική του παραγωγή θα δείτε πώς τα προεδρεία τόσο του εκεί κοίλου όσο και των εδώ θα γεμίσουν πολιτικούς και άλλους. Για σκεφτείτε το, εκεί στα ανώτατα δώματα της πολιτικής… αλλά θέλουμε τα κοίλα να γεμίσουν, όχι οι κοιλιές μας!
