ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το δοξάρι και το κατάρτι

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Πριν από πολλά χρόνια,Ιανουάριος ήταν νομίζω, κάποιο απόγευμα, περπατώντας περίπου στο ύψος όπου βρίσκεται το άγαλμα του Σολωμού, είδα σε ένα παράθυρο ένα κορίτσι να παίζει βιολί, η ησυχία του απογεύματος άφηνε τη μουσική να δραπετεύει, για κάποιο λόγο στάθηκα λίγο λοξά από το παράθυρο να την κοιτώ, εκεί κοντά ήταν και μία γάτα, η οποία, επίσης, είχε μείνει ακίνητη.

Στο πρεβάζι του παραθύρου υπήρχε και μία γλάστρα με ψαρόγαλους (μη με ρωτήσετε πώς λέγεται στα κυπριακά ή τα ελληνικά δεν ξέρω) πάντως το κάδρο που είχα μπροστά μου ήταν μαγευτικό, και τώρα που το αποτυπώνω σε λέξεις και εγώ ο ίδιος δεν πιστεύω στη δύναμη της μαγείας του. Έμεινα να παρατηρώ τη νεαρή βιολονίστα και να σκέφτομαι πόσο πιο ήσυχη θα ήταν η ανθρωπότητα αν έδινε περισσότερο χρόνο στις όμορφες εικόνες. Πόση δύναμη είχε εκείνο το δοξάρι στα επιδέξια χέρια της μουσικού, πόση δύναμη εξέπεμπαν τα κόκκινα άνθη του φυτού, πόσο μαγεμένη μου έμοιαζε η γάτα. Τεράστια η δύναμη και η μαγεία της στιγμής και όλα αυτά από ένα δοξάρι και μία κοπέλα.

Την ίδια δύναμη είχε τις προάλλες ένα κατάρτι, το οποίο ο ιστιοπλόος Παναγιώτης Ιορδάνου χωρίς δεύτερη σκέψη το μετέτρεψε ευκαιρία για έναν συναθλητή του, τον Τούρκο Αλίσιαν Καϊνάρ. Είδε ο Ιορδάνου ότι το σκάφος του αντιπάλου του είχε πρόβλημα και ήταν στην κούρσα μεταλλίων, οπότε σκέφτηκε να του παραχωρήσει το δικό του. Τι πιο ωραίο, τι πιο δυνατό, και τι πιο ελπιδοφόρο. Η κίνηση του Ιορδάνου απέκτησε αμέσως στο νησί μας ένα μάθημα συμφιλίωσης των δύο λαών, και μπορεί να είναι.

Δυστυχώς, ένθεν και ένθεν της δύσμοιρης αυτής χώρας – και αλλού στον κόσμο – μάθαμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους σε φυλές, σε θρησκείες και να μισούμε ή να αγαπάμε αναλόγως. Ο Ιορδάνου σκέφτηκε έχει πρόβλημα ο φίλος μου, ο συναθλητής μου, πώς μπορώ να βοηθήσω, αφού δεν τον ανταγωνίζομαι. Δεν του πέρασε καν από το μυαλό, πιστεύω, ευκαιρία για fair play, για τιμητικό μετάλλιο, για βράβευση. Το έκανε γιατί βοήθησε τον άνθρωπο δίπλα του, και αυτές τις στιγμές χαίρεσαι γιατί επιτέλους βγαίνει στην επιφάνεια ο αθλητισμός, που είναι πολιτισμός. Δεν χρειάζεται να καπηλευτεί κανείς την πράξη του Ιορδάνου, δεν είχε πολιτικό υπόβαθρο η κίνησή του, ήταν βαθιά ανθρώπινη, και ως βαθιά ανθρώπινη και ηθική ενέχει μερικά από τα στοιχεία που σε κάνουν να νιώθεις ότι ναι, έτσι δημιουργείται πολιτισμό.

Ο Τουρκοκύπριος Σεβήμ Εμπέογλου στερήθηκε τη μεγάλη του αγάπη, την ΑΕΛ, και τελικά το φέρετρό του τυλίχθηκε με τη σημαία της αγαπημένης του ομάδας. Γιατί να χρειάζεται η ιερή στιγμή του θανάτου για να γίνει κάποιος ευτυχισμένος; Το όραμα του Σεβήμ Εμπέογλου ήταν μια χώρα όπου θα μπορούσε να κλείσει την καριέρα του στην αγαπημένη του ομάδα ή να ανακατευτεί με τα διοικητικά της. Και όχι απλώς να παραμένει αιώνιος θαυμαστής της.

Ο αθλητισμός αυτής της διάστασης είναι ένα από τα στοιχεία που αν τα εκμεταλλευτείς θα έχεις πολιτισμένους ανθρώπους που θα μπορούν αργότερα να παράγουν πολιτισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Να διαποτίσουμε την κοινωνία μας με ηθική, αμοιβαίο σεβασμό, απουσία έπαρσης και άγονου και στείρου ανταγωνισμού. Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα όπλα που μπορούμε να αναπτύξουμε για να καταφέρουμε να κάνουμε πολιτισμό. Πόσο ασχολήθηκαν όλοι με αυτά τα δύο συμβάντα, που έχουν τόσα κοινά; Σχεδόν καθόλου, αλλά μας ενδιαφέρει κατά κόρον η κάρτα φιλάθλου και το μητρώο φιλάθλων και αν θα παραχωρηθεί στο κράτος η διαχείρισή του.

Χρέος των νεότερων είναι να καταδικάζουν το μίσος των παλαιότερων, να πολεμούν τις ιδέες που δεν προσφέρουν στην ανθρωπότητα ούτε ένα δράμι ηθικότητας. Μέσα για να το επιτύχουμε έχουμε πολλά, και ένα από αυτά είναι ο αθλητισμός και μετά μιλάμε για όλα.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Απόστολος Κουρουπάκης: Τελευταία Ενημέρωση

X