Του Απόστολου Τομαρά
«Παλαιότερα, ναι, με είχαν πλησιάσει αυτά τα παιδιά του ΕΛΑΜ και συζητώντας μαζί τους κατάλαβα ότι κάποιες θέσεις τους είναι αρκετά ακραίες.
Αν και τα παιδιά είναι νεαρά και κάποια από τα πιστεύω τους είναι για το καλό της πατρίδας μας, ορισμένες θέσεις τους, επαναλαμβάνω ότι ήταν αρκετά ακραίες». Εντάξει, από τη συγκεκριμένη δήλωση δεν λες ότι ο συντάκτης της είναι ΕΛΑΜίτης.
Λες, όμως, με σιγουριά ότι το ΕΛΑΜ δεν του προκαλεί αλλεργία. Και η συνέχεια, «γι’ αυτό προτίμησα να κρατήσω αμέτοχη στάση, συμβουλεύοντάς τους να μην εμπλακούν με την πολιτική. Δεν έχω καμία σχέση ούτε με το ΕΛΑΜ ούτε με τη Χρυσή Αυγή».
Αυτά έλεγε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος όταν το ΕΛΑΜ ήταν μία παρέα που σιγά – σιγά έβγαινε στους δρόμους. Ο Μακαριώτατος ήταν ξεκάθαρος. Καμία σχέση με το ΕΛΑΜ, αλλά οι συμπάθειες – συμπάθειες. Και τις επανέλαβε στον Παναγιώτη Δημόπουλο.
Για τον Μακαριώτατο η είσοδος του ΕΛΑΜ στη Βουλή είναι δείγμα πολιτικού πλουραλισμού. Έως εδώ, όλα καλά και άγια. Εάν το ΕΛΑΜ με την πολιτική του συμπεριφορά εντός και εκτός κοινοβουλίου επιβεβαιώσει ή διαψεύσει τον Αρχιεπίσκοπο, θα φανεί στην πορεία.
Το ερώτημα που προκύπτει από τον λαλίστατο προκαθήμενο της Εκκλησίας είναι άλλο. Μπορεί ένας αρχιερέας να βγαίνει δημόσια για να εκφράζει συμπάθειες αυτού του είδους; Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά – επί Τάσσου είχε δηλώσει ΔΗΚΟϊκός – και απ’ ό,τι φαίνεται δεν θα είναι και η τελευταία.
Κάποιος, που η σχέση του με την Εκκλησία είναι χαλαρή, μπορεί να υποστηρίζει ότι και ο Αρχιεπίσκοπος είναι πολίτης και έχει δικαίωμα να εκφράζεται δημοσίως. Υπάρχει και η άλλη πλευρά, που επίσης λέει ότι ένας θρησκευτικός ηγέτης δεν μπορεί να μπαίνει σε μία διαδικασία που εκκολάπτει αντιπαλότητες και πολιτικά μίση.
Και οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους. Για τους κοσμικούς, ο Αρχιεπίσκοπος έχει το δικαίωμα έκφρασης, όπως όλοι πολίτες. Για τους λιγότερο κοσμικούς, η Εκκλησία διά των εκπροσώπων της δεν μπορεί να διαχωρίζει τους πιστούς με οποιοδήποτε τρόπο.
Ένας ΑΚΕΛικός π.χ ή κάποιος άλλος που διαφωνεί, μετά από όσα είπε δημόσια ο Μακαριώτατος, υπάρχει ποτέ περίπτωση να έλθει πιο κοντά στην Εκκλησία; Αλλά και αν αναζητήσουμε την παράδοση που επικρατεί στην Ορθοδοξία, είναι λιγοστά τα παραδείγματα σύμφωνα με τα οποία ιεράρχες διατύπωναν φλογερό κομματικό λόγο ή συμπάθειες και περιορίζονται στον ελλαδικό και κυπριακό χώρο.
Ο λόγος των Ιεραρχών μπορεί να είναι πολιτικός, φθάνει να μην ξεφεύγει από τον ρόλο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία της Κύπρου, παρ’ όλα αυτά που λέγονται, δεν μπορεί να είναι απούσα, για παράδειγμα, από το πολιτικό πρόβλημα, αρκεί να μην μετατρέπεται σε κομματάρχισσα. Εκτός από το ΕΛΑΜ και οι υπόλοιποι βουλευτές είναι παιδιά του ιδίου Θεού και δεν πρέπει να ξεχωρίζονται.
Ο Αρχιεπίσκοπος, για όσους τον ξέρουν, λέει δυνατά αυτά που σκέφτεται, κάτι που δεν του έχει βγει σε καλό κάποιες φορές. Στις 15 Ιουλίου 2007, ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, αφού μνημόνευσε όσους έπεσαν κατά το πραξικόπημα, τόλμησε και πήγε στους τάφους των κληρωτών καταδρομέων στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης για να τελέσει τρισάγιο.
Παρά τις αποδοκιμασίες που δέχθηκε, ο Μακαριώτατος έπραξε αυτό που του επιβάλλει η θέση του. Την άσκηση των θρησκευτικών του καθηκόντων και την ενότητα του λαού.
tomarasa@kathimerini.com.cy
