Του Απόστολου Τομαρά
Η αντίδραση μιας κοινωνίας, στα όσα άφησε πίσω της η τραγική κατάληξη μιας 29χρονης, αποτελούν τη χειρότερη επιβεβαίωση της επίπλαστης νοοτροπίας η οποία την διακατέχει. Όπως συνέβη σε περιστατικά με σαφώς τραγικότερα αποτελέσματα, έτσι και σε αυτή την περίπτωση, ο κοινωνικός περίγυρος έσπευσε να εξαγνιστεί χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για το δράμα που βίωνε η Έλενα Φραντζή. Εκ των υστέρων.
Οι αντιδράσεις, μου έφεραν στο νου τα φιλανθρωπικά συναισθήματα που μας πλημμυρίζουν κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα για τους πάσχοντες συνανθρώπους μας, λες και το υπόλοιπο διάστημα η κοινωνία μας είναι αγγελικά πλασμένη. Η ιστορία της 29χρονης επιβεβαίωσε πως στην Κύπρο του 2018 υπάρχει βαθύ κοινωνικό πρόβλημα, που δεν έχει να κάνει με το πόσο βαθιά βάζει ο καθένας μας, το χέρι στην τσέπη του. Το τι πραγματικά βίωσε η 29χρονη το γνωρίζει η ίδια και το πήρε μαζί της. Αυτό που προκαλεί τεράστια ερωτηματικά και ανησυχία είναι τα αντανακλαστικά, κράτους και φορέων απέναντι σε μια από τις πολλές παρόμοιες περιπτώσεις, που είναι σίγουρο ότι υπάρχουν δίπλα μας.
Το πρώτο και βασικό κατηγορώ αφορά το κράτος πρόνοιας και τις αρμόδιες υπηρεσίες του. Η 29χρονη από τεσσάρων ετών βρισκόταν, με απόφαση Δικαστηρίου, υπό τη σκέπη του Γραφείου Ευημερίας και ό,τι και να λέγεται σήμερα, την εποχή που η Έλενα Φραντζή βρισκόταν υπό καθεστώς ανάδοχης οικογένειας, το Γραφείο Ευημερίας δεν εκπλήρωσε τη βασική αποστολή του. Πως ο/η λειτουργός που παρακολουθούσε, τότε την κοπέλα, κατάφερε να μην εντοπίσει έστω κάτι απ’ όλα αυτά τα συγκλονιστικά που αποκαλύπτονται, εκ των υστέρων; Η επίκληση ότι οι καταγγελίες έγιναν μετά τη φυγή του θύματος από την ανάδοχη οικογένεια, αποτελούν αστείες δικαιολογίες. Κάποιος ή κάποιοι έβαζαν την υπογραφή τους κάτω από εκθέσεις που παρουσίαζαν το θύμα να διαβιώνει σε παράδεισο. Αυτοί φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη.
Κάτι που ορθά εντόπισε και επισήμανε, στην απόφασή του το τριμελές Εφετείο με τους δικαστές Ναθαναήλ, Παρπαρίνο και Γιασεμή να βάζουν στο κάδρο την πραγματική διάσταση τέτοιων περιπτώσεων. «Ταυτόχρονα, και η συγκεκριμένη Λειτουργός του Γραφείου Ευημερίας που ήταν υπεύθυνη τότε για την παραπονούμενη φαίνεται να μην επιτέλεσε το καθήκον της ως έπρεπε». Από τις υποδείξεις των τριών Δικαστικών για συνυπευθυνότητα δεν μπορεί να εξαιρεθεί η τοπική κοινωνία που διαβιούσε το θύμα αλλά και η Εκκλησία. Λαμβάνοντας υπόψη την άποψη που σχημάτισε ένα συντεταγμένο όργανο της πολιτείας, η τοπική κοινωνία έκλεισε τα μάτια σε ένα δράμα που παιζόταν δίπλα της.
Το ίδιο έπραξε και η Εκκλησία με τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον ιερέα, ανάδοχο πατέρα της 29χρονης. Χωρίς διάθεση ισοπεδώματος του φιλανθρωπικού και κοινωνικού ρόλου της Εκκλησίας, η Ιεραρχία διαχειρίστηκε μια τραγική ιστορία, αποτυγχάνοντας στο τέλος να προστατεύσει ένα μέλος του ποιμνίου της που είχε ανάγκη. Οι ισχυρισμοί του Μητροπολίτη Ταμασού και Ορεινής Ησαΐα αποκαλύπτουν περίτρανα την ελαφρότητα των χειρισμών που έγιναν. Την ώρα που η πολιτεία, έστω και καθυστερημένα, ερχόταν να αποδώσει δικαιοσύνη οι Ιεράρχες περιέφεραν την υπόθεση «Από τον Άννα στον Καϊάφα» για τρία χρόνια. Σαν την περίπτωση της 29χρονης ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλες που βρίσκονται κρυμμένες σε κάποια μικρή κοινωνία. Αν κάτι θα πρέπει να μείνει από τον θάνατο της 29χρονης είναι το καταληκτικό σχόλιο του Εφετείου, στην επικύρωση της πρωτόδικης απόφασης για τον ιερέα, ανάδοχο πατέρα της Έλενας Φραντζή.
«Σε αυτού του είδους τις υποθέσεις πρέπει η πολιτεία μέσω της Νομικής Υπηρεσίας να διώκει για τις ενέργειες ή τις παραλείψεις τους το σύνολο των ατόμων που επέδειξαν μια ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά έναντι αθώων παιδιών ώστε και το Δικαστήριο να έχει ενώπιον του την ολοκληρωμένη εικόνα για να επιτελέσει ορθά και δίκαια το ιδιαιτέρως δύσκολο στις περιπτώσεις αυτές έργο του».
