Του Δημήτρη Δημητρίου
Η γιορτή της δημοκρατίας είναι οι εκλογές. Κερδίσαμε ως χώρα πριν από καμιά εξηνταριά χρόνια αυτό μας το δικαίωμα, του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Είναι ο μόνος τρόπος, στην Κύπρο και σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες για να εκφράσουμε, εφαρμοσμένα την άποψή μας, να δείξουμε τον προσανατολισμό της χώρας μας, να χαράξουμε πολιτική. Και είναι μία καλή ευκαιρία, όποτε έχουμε εκλογές, να αναλογιζόμαστε πως ακόμα και σήμερα, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από μας, άνθρωποι πεθαίνουν στον αγώνα για να διασφαλίσουν τη δημοκρατία στις χώρες τους, για να έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως εκλογικό κλίμα δεν νιώσαμε. Έχουμε ήπια προεκλογική περίοδο. Συνειδητά, βέβαια, από τα κόμματα. Δεν θέλουν να προκαλούν και ούτε διακινδυνεύουν το ενδεχόμενο να χάσουν κόσμο, επειδή ακριβώς έγιναν φορτικοί. Για να περάσουν τα μηνύματα χρειάζεται πολλαπλάσια και πιο έξυπνη προσπάθεια. Πολλοί από μας εκλαμβάνουμε αυτή τη δυσκολία ως αδυναμία του κομματικού συστήματος
Κουράστηκα να ακούω στις παρέες και να διαβάζω στo Facebook τις ίδιες και τις ίδιες ατάκες. Πως «όλοι είναι οι ίδιοι», «όλοι τα τρώνε», «κανείς τους δεν αξίζει», «σκέφτονται μόνο την καρέκλα τους» και άλλα πολλά. Κουράστηκα να ακούω κόσμο να υποστηρίζει πως η λύση είναι η αποχή. Αυτό όμως δεν είναι δημιουργική εισήγηση. Κάθε άλλο. Είναι στάση διάλυσης.
Αν ερχόσουν συγκροτημένος, με επιχειρήματα, και μου έλεγες πως η δημοκρατία απέτυχε, οι εκλογές είναι απλώς ένα πέπλο για να καλύπτουν οι έχοντες την εξουσία τη γύμνια τους, και είχες εισήγηση για εναλλακτική επιλογή, τότε θα σου έβγαζα το καπέλο. Αν, πάλι, ερχόσουν και με έπειθες πως η αποχή είναι ο καλύτερος τρόπος για να στείλεις το μήνυμα το δικό σου και πάλι θα το σεβόμουνα. Αλλά το μόνο που κάνεις, είναι να μουρμουράς. Να κατηγορείς τους πάντες και τα πάντα, άλλοτε συγκεκριμένα, και άλλοτε με γενικολογίες και αφορισμούς. Από πού και ως πού δικαιούσαι να μιλάς; Ψήφισες ποτέ; Έχεις εκλογικό βιβλιάριο; Ή είσαι και εσύ ακόμα ένας οπαδός της κερκίδας; Όχι της κερκίδας του γηπέδου, που πλήρωσες να πας γήπεδο και απαιτείς να δεις ποδόσφαιρο επιπέδου και θέλεις την ομάδα σου να κερδίσει. Αλλά οπαδός του καναπέ, που σου αρέσει να κριτικάρεις από απόσταση.
Για να μπορείς λοιπόν να μιλάς, θα πρέπει να συμμετάσχεις. Για να μπορείς να κρίνεις, θα πρέπει πρώτα πρώτα, να πεις την άποψή σου. Στις 22 Μαΐου έχεις πολλές επιλογές εντός του παραβάν και μέχρι τότε έχεις ακόμα μέρες για να ξεψαχνίσεις τους υποψηφίους και τα κόμματα. Από παλιές καραβάνες της πολιτικής και του ευρωπαϊκού οράματος, μέχρι νέους που επαγγέλλονται καθαρότητα και νέο αέρα στην πολιτική. Από παραδοσιακά κόμματα μέχρι και σχηματισμούς μερικών εβδομάδων.
Εκτός του παραβάν, δεν έχει επιλογές. Αν δεν συμμετέχεις, επιλέγεις να μένεις στην απ’ έξω. Καθιστάς τον εαυτό σου αδρανή. Πετάς στον κάλαθο την ελευθερία σου, το δικαίωμά σου να συμμετάσχεις στη δημοκρατία. Και μετά τι; Θα συνεχίσεις να κατηγορείς αλόγιστα τους πάντες και τα πάντα; Με τη διαφορά, όμως, πως τούτη τη φορά, για εμένα δεν έχεις το δικαίωμα να κρίνεις. Κάθε άλλο. Πρέπει να σιωπήσεις. Μέχρι να πειστείς πως για να μιλάς, να λες την άποψή σου, πρέπει πρώτα να δρας. Να κρίνεις, δηλαδή, το αποτέλεσμα της δικής σου δράσης. Να βρίζεις με άνεση αυτούς που ψήφισες, όταν σε απογοητεύουν και να επικροτείς όταν νιώσεις δικαιωμένος για την ψήφο σου. Άρα η δράση με τα σημερινά δεδομένα είναι η συμμετοχή σου στις εκλογές. Εκτός και αν βρεις άλλους τρόπους για να δρας. Δημιουργικούς, όμως, και αποτελεσματικούς.
Από την άλλη Κυριακή, θα κάνω πολιτικές συζητήσεις με όσους ψήφισαν. Θα δέχομαι να συζητώ για πολιτικές και για πολιτικούς με όσους πήγαν στο παραβάν. Με όσους δεν πήγαν, θα συζητώ για μπάλα και για διακοπές.
