Του Δημήτρη Δημητρίου
Είδαμε κατά τις μέρες που πέρασαν την αντιπαράθεση των δημάρχων Παραλιμνίου και Αγίας Νάπας, με την κεντρική επιτροπή παραλιών με αντικείμενο το αίτημα των δύο δήμων για να προχωρήσουν με κρεβατάκια και ομπρέλες πολυτελείας, στο μοντέλο της Μυκόνου. Δεν θα εξετάσω την αντιπαράθεση των δύο μερών, ούτε τα παίγνια που έχουν μεταξύ τους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, κατά την άποψή μου, είναι η εκτός τόπου προσέγγιση των δύο δημάρχων. Έχουν από μία «αγελάδα» που τους αποφέρει εκατομμύρια και αντί να περιποιηθούν και να συμπεριφερθούν σωστά σε αυτή την «αγελάδα», σκέφτηκαν να τη «γαλέψουν» με μεγαλύτερη βία.
Είδαν μόνο τη φούσκα της Μυκόνου και αγνόησαν επιμελώς το τι συμβαίνει στην πλειοψηφία των ελληνικών νησιών. Στα περισσότερα ελληνικά νησιά, αγαπητοί μου δήμαρχοι, τα πολυτελή κρεβατάκια και οι μεγάλες από κλαδιά φοινικιάς ομπρέλες χρεώνονται από καθόλου μέχρι ελάχιστα, με μόνη υποχρέωση των λουομένων να παραγγείλουν ένα ποτό από το προσωπικό του, στη χειρότερη, συμπαθητικού beach bar, σε τιμές πολύ λογικές. Εδώ, αν καταφέρεις να βρεις κρεβατάκι, που πλέον θα πάρεις ηλεκτρονική απόδειξη για να μη κλέβουν οι υπάλληλοι, θα πιεις και θα φας ό,τι πάρεις μαζί σου ή ό,τι ψωνίσεις από το τουριστικό σουπερμάρκετ που θα το βρεις, στην καλύτερη, στα πεντακόσια μέτρα μακριά.
Αν δεν πειστούμε εμείς οι ίδιοι πρώτα πως οι παραλίες είναι μέρος του τουριστικού μας προϊόντος, αναπόσπαστο, και πως πρέπει να δούμε το σύνολο των υπηρεσιών που προσφέρουμε σε αυτές και όχι μόνο την είσπραξη στο τέλος της σεζόν, το πρόβλημά μας θα μεγαλώνει. Όσες φορές προσπάθησα να συζητήσω με αρμοδίους το ζήτημα της παροχής υπηρεσιών στις παραλίες, πέρα από το κρεβατάκι, μου έκοβαν την κουβέντα. Με ενέπλεκαν στη μηχανή της γραφειοκρατίας, που ξεκινά από τους δήμους και καταλήγει ή στο υπουργείο Εσωτερικών ή στο τμήμα Δασών, που δεν μπορείς να βγεις από μέσα. Τα πολυτελή κρεβατάκια που θα χρεώνονται με το αζημίωτο δεν θα προσθέσουν στο τουριστικό μας προϊόν, αλλά αντίθετα θα πείσουν για τον αρχοντοχωριατισμό μας.
Το τουριστικό μας προϊόν χρειάζεται να εμπλουτιστεί. Και αν ακούγονται μεγαλεπήβολα τα περί ολόχρονου τουρισμού, αθλητικού, συνεδριακού και ιατρικού, που δεν είναι, ας κοιτάξουμε τουλάχιστον να βελτιώσουμε το κομμάτι που ξέρουμε να κάνουμε καλά. Το πατροπαράδοτο «ήλιος – θάλασσα». Και ας μην εφησυχάζουμε και να πανηγυρίζουμε επειδή φέτος θα είναι η καλύτερή μας χρονιά, συμπτωματικά, ελέω των συρράξεων στις άλλες χώρες της περιοχής. Χρειαζόμαστε στρατηγική και όραμα. Κουλτούρα και σεβασμό σε όσους επιλέγουν την Κύπρο για τις διακοπές. Συμπεριλαμβανομένων και των Κυπρίων. Είναι παράλογο να νιώθουμε μειονεκτικά στην ίδια μας τη χώρα. Να νιώθουμε βάρος στις παραλίες που συνδέονται με ξενοδοχειακές μονάδες. Να θέλεις να πληρώσεις για να φας ένα σάντουιτς της κακιάς ώρας και να μη σου το σερβίρουν, επειδή δεν μένεις εκεί. Το all inclusive μπορεί σήμερα να φαίνεται ευλογία για τους ξενοδόχους, είναι όμως κατάρα για όλη την υπόλοιπη αλυσίδα της τουριστικής οικονομίας, που δημιουργεί και ζήτημα στις βασικές παρεχόμενες υπηρεσίες.
Διάβασα την Τετάρτη στην Οικονομική «Καθημερινή» την προκαταρτική έκθεση των Ισπανών συμβούλων για ανάπτυξη του τουρισμού. Το μοντέλο για 5 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο, για 77,5 χιλιάδες επιπλέον θέσεις εργασίας, για συμβολή 30% του ΑΕΠ. Όλα αυτά με πλάνο μέχρι το 2030. Το μεγαλύτερο ζήτημα είναι η προσήλωση όλων πως θα το τηρήσουμε μέχρι τότε. Πως θα καταρτίσουμε, επιτέλους, στρατηγικό σχεδιασμό και πως θα τηρηθεί ευλαβικά, ανεξαρτήτως του ποιος θα ηγείται αυτού του τόπου και των εμπλεκόμενων φορέων. Διαφορετικά, το 2030 θα συζητούμε ακόμα για πολυτελή κρεβατάκια σε αποκομμένες παραλίες, για μεταξωτά βρακιά που θα θέλουν επιδέξια οπίσθια. Με τη διαφορά πως μέχρι τότε, δεν θα βρίσκουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο.
