Του Δημήτρη Δημητρίου
Το δημοκρατικό πολίτευμα αντλεί τη δύναμή του από την έκφραση της βούλησης των ψηφοφόρων. Δεν είναι πάντα αποτελεσματική η επιλογή των ψηφοφόρων όμως αυτή η συμμετοχή δίνει αξία και δύναμη στο αποτέλεσμα. Εξάλλου, όπως έλεγε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ «Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τα άλλα.»
Κουράστηκα να ακούω στις παρέες και να διαβάζω στo Facebook τις ίδιες και τις ίδιες ατάκες. Πως «όλοι είναι οι ίδιοι», «όλοι τα τρώνε», «κανείς τους δεν αξίζει», «σκέφτονται μόνο την καρέκλα τους» και άλλα πολλά. Κουράστηκα να ακούω κόσμο να υποστηρίζει πως η λύση είναι η αποχή. Αυτό όμως δεν είναι δημιουργική εισήγηση. Κάθε άλλο. Είναι στάση διάλυσης.
Αν ερχόσουν συγκροτημένος, με επιχειρήματα, και μου έλεγες πως η δημοκρατία απέτυχε, οι εκλογές είναι απλώς ένα πέπλο για να καλύπτουν οι έχοντες την εξουσία τη γύμνια τους, και είχες εισήγηση για εναλλακτική επιλογή, τότε θα σου έβγαζα το καπέλο. Αν, πάλι, ερχόσουν και με έπειθες πως η αποχή είναι ο καλύτερος τρόπος για να στείλεις το μήνυμα το δικό σου και πάλι θα το σεβόμουν. Αλλά το μόνο που κάνεις, είναι να μουρμουράς. Να κατηγορείς τους πάντες και τα πάντα, άλλοτε συγκεκριμένα, και άλλοτε με γενικολογίες και αφορισμούς. Από πού ώς πού δικαιούσαι να μιλάς; Ψήφισες ποτέ; Έχεις εκλογικό βιβλιάριο; Αν έχεις, τότε οι γραμμές που ακολουθούν απευθύνονται σε σένα.
Οι σημερινές εκλογές είναι διαφορετικές. Σίγουρα αυτό το λέμε σε όλες τις εκλογές. Τα πεζοδρόμια και η ποιότητα του οδοστρώματος, η σωστή διαχείριση των οικονομικών των δήμων, τα σκύβαλα και η ποιότητα ζωής η δική σου και των συμπολιτών σου κρίνονται από αυτές τις εκλογές. Για όλα όσα σε κάνουν να χαμογελάς ή να θυμώνεις κάθε μέρα αποφασίζουν τα δημοτικά και κοινοτικά συμβούλια. Αδυνατώ να αποδεχτώ ότι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις έστω και ένα από τους εκατοντάδες υποψηφίους που να σε εκφράζει. Αν όχι, τότε κάτι πάει πολύ στραβά με την κοινωνία μας.
Εκτός του παραβάν, δεν έχει επιλογές. Αν δεν συμμετέχεις, επιλέγεις να μένεις στην απ’ έξω. Καθιστάς τον εαυτό σου αδρανή. Πετάς στον κάλαθο την ελευθερία σου, το δικαίωμά σου να συμμετάσχεις στη δημοκρατία. Και μετά τι; Θα συνεχίσεις να κατηγορείς αλόγιστα τους πάντες και τα πάντα; Με τη διαφορά, όμως, πως τούτη τη φορά, για εμένα δεν έχεις το δικαίωμα να κρίνεις. Κάθε άλλο. Πρέπει να σιωπήσεις. Μέχρι να πειστείς πως για να μιλάς, να λες την άποψή σου, πρέπει πρώτα να δρας. Να κρίνεις, δηλαδή, το αποτέλεσμα της δικής σου δράσης. Να βρίζεις με άνεση αυτούς που ψήφισες, όταν σε απογοητεύουν και να επικροτείς όταν νιώσεις δικαιωμένος για την ψήφο σου. Άρα η δράση με τα σημερινά δεδομένα είναι η συμμετοχή σου στις εκλογές. Εκτός και αν βρεις άλλους τρόπους για να δρας. Δημιουργικούς, όμως, και αποτελεσματικούς.
Από αύριο το κλίμα θα είναι περισσότερο γιορτινό παρά εκλογικό. Όσοι όμως δεν ψήφισαν θα έχουν απολέσει το τεκμήριο του πραγματικού ενδιαφέροντος για τα κοινά. Θα δέχομαι να συζητώ για πολιτικές και για πολιτικούς με όσους πήγαν στο παραβάν. Με όσους δεν πήγαν, θα μιλάμε για μελομακάρονα, κουραμπιέδες και το …πνεύμα των Χριστουγέννων.
