Της Ελένης Ξένου
ΑΚΑΡΙΑΙΑ
Τέσσερις μήνες μας χωρίζουν από τις επόμενες εκλογές. Κι αν πραγματικά καταφέραμε μετά από όσα είδαμε και φρίξαμε, να αποκτήσουμε μία έστω και ελαχίστη συναίσθηση της ευθύνης μας, τότε οφείλουμε από τώρα να αρχίσουμε τη μελέτη για το ποιος έχει θέση στα βουλευτικά έδρανα αυτού του κράτους και ποιος όχι. Και δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα, αλλά σε συγκεκριμένες και ξεκάθαρες προδιαγραφές.
Διότι στις επόμενες εκλογές αυτός που πραγματικά θα κριθεί δεν είναι ούτε τα κόμματα, ούτε οι πολιτικοί αρχηγοί, ούτε τα ποσοστά τους, ούτε οι εξελίξεις στο Κυπριακό, αλλά εμείς οι ίδιοι. Καταφέραμε να βάλουμε μυαλό και να αλλάξουμε, επιτέλους, τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε τους πολιτικούς μας, ανεβάζοντας τον πήχη των απαιτήσεών μας ή εξακολουθούμε να επιλέγουμε με την καταστροφική μέθοδο του «μη χείρον βέλτιστον»; Καταφέραμε να αντιληφθούμε την κατρακύλα της πολιτικής ηθικής ή εξακολουθούμε να κάνουμε τα στραβά μάτια προκείμενου να μην «προδώσουμε» το κόμμα ή να μην αυξήσουμε τα ποσοστά «των άλλων»; Έχουμε πάρει χαμπάρι ότι εκείνο το οποίο οφείλουμε να κατατάξουμε πρώτο στη λίστα των κριτηρίων μας είναι το πολιτικό ήθος ή μήπως εξακολουθούμε να το θεωρούμε ήσσονος σημασίας, όπως το θεωρούσαμε χρόνια τώρα προτάσσοντας τα κομματικά μας κωλύματα και τις εθνικές μας φοβίες σε κύριο διαμορφωτή της πολιτικής μας σκέψης;
Αντιληφθήκαμε, άραγε, ότι εκείνο από το οποίο υποφέρει αυτό το κράτος δεν είναι η οικονομία ούτε και η διαιώνιση του εθνικού μας προβλήματος, αλλά η επαναλαμβανόμενη και κατά συρροή «δολοφονία» των αξιών του πολιτισμού μας, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την κατρακύλα της οικονομίας και τη διαιώνιση του εθνικού μας προβλήματος; Έχουμε επίγνωση ότι όλοι αυτοί οι κύριοι που περιφέρονται σήμερα στα έδρανα της Βουλής με τα καλοσιδερωμένα τους κουστούμια και τις γκρι γραβάτες δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα για να διασώσουν τις αξίες και τους θεσμούς, αλλά εξακολουθούν να κάνουν τα πάντα προκείμενου να μη χάσουν την βουλευτική τους καρέκλα; Έχουμε θέσει αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό μας ή εξακολουθούμε να μεμφόμαστε τη μοίρα ή κάποια άλλη ανώτερη δύναμη για το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής μας ζωής; Έχουμε διερωτηθεί αν πραγματικά αυτοί μας αξίζουν; Βουλευτές που παρανομούν και το καυχιούνται. Βουλευτές που όταν βρεθούν στο στόχαστρο της κοινής γνώμης βλέπουν συνομωσίες και ενορχηστρωμένες σκοπιμότητες. Βουλευτές που μόνο όταν βρεθούν στο στόχαστρο θυμούνται ότι έχουν κρυμμένες «αποκαλύψεις» για διαπλοκές και διαφθορές άλλων. Βουλευτές που περιφέρουν την «τοππουζοσίνην» τους λες και πρόκειται για πολιτική αρετή.
Βουλευτές που συμπεριφέρονται με την αλαζονεία του επαρχιώτη, ο οποίος πιστεύει ότι ακόμα και ο Θεός του χρωστάει εξηγήσεις. Τρώνε αμπελοπούλια και καυχιούνται για την παρανομία τους, τρέχουν με 172 χλμ. και θεωρούν ότι έχουν κάθε δικαίωμα, μετατρέπουν τη Βουλή σε μπουρδέλο, αποκαλώντας συναδέλφό τους «τσουλί» και άλλα μειωτικά επίθετα, πάσχουν από ομοφοβικά σύνδρομα, έχουν ρατσιστικές τάσεις και εμπαίζουν συστηματικά τη νοημοσύνη μας είτε γιατί πραγματικά μας θεωρούν ηλίθιους είτε γιατί δεν έχουν καν την ικανότητα και το πολιτισμικό επίπεδο να αντιληφθούν ότι δεν είμαστε τόσο ηλίθιοι. Αυτή είναι, κύριοι, η εικόνα της πολιτικής μας ζωής σήμερα και όχι ο Χάρης Γεωργιάδης, με τη βελτίωση της οικονομικής μας κατάστασης ούτε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τις προσπάθειές του για εξεύρεση λύσης.
Η εικόνα της πολιτικής μας ζωής είναι η απουσία πολιτικού πολιτισμού, η οποία μας υπαγορεύει την ανάγκη να αναγνωρίσουμε την ευθύνη μας αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξει κάτι σ’ αυτή τη χώρα. Αλλιώς, θα παραμείνουμε «εγκλωβισμένοι» στην ίδια νοοτροπία που μας έφερε μέχρι εδώ. Μία νοοτροπία που ανάγει τον ψευτομάγκα επαρχιώτη σε σύγχρονο λεβέντη της πολιτικής και την «τοππουζοσίνην» σε πολιτική αρετή. Έχουμε τέσσερις μήνες, λοιπόν, να αποφασίσουμε ποια κόμματα, ποιοι πολιτικοί αρχηγοί και ποιοι βουλευτές τηρούν τη μοναδική προδιαγραφή που έχει ουσιαστική αξία. Αυτήν του πολιτικού ήθους.
