Της Ελένης Ξένου
ΑΚΑΡΙΑΙΑ
Αν κάτι χρειάζεται αυτή η χώρα για να πάρει μπροστά είναι πολιτικούς όπως τον υπουργό Υγείας Γιώργο Παμπορίδη. Και αν αυτή η θέση σάς ακούγεται απόλυτη, τότε καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε πως οφείλουμε επιτέλους να γίνουμε απόλυτοι σε ό,τι αφορά στα κριτήρια αξιολόγησης των πολιτικών μας. Η οικονομική κρίση δεν ήρθε για να μας αποδείξει πως είμαστε ικανοί να βγούμε αλώβητοι από το μνημόνιο, αλλά για να μας υποδείξει πως το είδος των πολιτικών που επιτρέψαμε εμείς οι ίδιοι να ευδοκιμεί τόσα χρόνια σ’ αυτή τη χώρα δεν ήταν εκείνο που της άξιζε. Και αυτή είναι η χρονική στιγμή που πρέπει να αποσαφηνίσουμε ποιο είναι αυτό το είδος, ώστε να μην επιτρέψουμε ξανά την ευδοκίμησή του. Ποιο είναι, λοιπόν, αυτό το είδος;
Πολιτικοί αναθρεμμένοι μέσα στην κομματική νοοτροπία, μία νοοτροπία η οποία δεν ιεράρχησε ποτέ το δημόσιο συμφέρον ως πρώτιστο, αλλά το κομματικό. Πολιτικοί που δεν είχαν την τόλμη να τα βάλουν με το κατεστημένο, αλλά αντιθέτως προσδοκούσαν να διασφαλίσουν τη θέση τους σ’ αυτό. Πολιτικοί οι οποίοι δεν είχαν το τσαγανό να τρίξουν τα δόντια στις ισχυρές ομάδες συμφερόντων που εξουσίαζαν καίριους τομείς της ζωής μας, αλλά που γονυπετείς υποκλίνονταν σε αυτές. Πολιτικοί που δεν πολεμούσαν για ένα κράτος πρόνοιας και χρηστής διοίκησης, αλλά για μία καριέρα που θα δικαίωνε την όποια ματαιοδοξία τους. Πολιτικοί που επέτρεψαν τη διαφθορά και τη διαπλοκή ελαφρά τη καρδία και ανήγαγαν τη μίζα και την αρπαχτή σε ιδανικά. Πολιτικοί που δεν είχαν την κουλτούρα να διαχωρίσουν την παλικαριά από την ψευτομαγκιά και που προήγαγαν τον λαϊκισμό σε πολιτική αρετή και το ρουσφέτι σε ιδεολογία. Και τελευταίο και κυριότερο, πολιτικοί που δεν είχαν την ικανότητα να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων ή των παραλείψεών τους, γιατί δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει πολιτική ευθιξία και πολιτική ηθική.
Είναι καιρός, λοιπόν, να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και να διαχωρίζουμε τα χλωρά από τα ξερά αν αυτό που πραγματικά θέλουμε είναι πολιτικούς αποφασισμένους να διαχωρίσουν τη θέση τους από ό,τι συνέβαλε στη δημιουργία του σαθρού αυτού συστήματος, που μας οδήγησε στην οικονομική κατάρρευση και στην καταρράκωση των θεσμών.
Ο υπουργός Υγείας είναι μία εξαίρεση στον μέχρι τώρα κανόνα, γιατί μέσα από τις πράξεις και τις θέσεις του αποδεικνύει πως ούτε ως ιδιοσυγκρασία, ούτε ως τρόπος σκέψης, ανήκει σ’ αυτό το θλιβερό είδος του κούφιου πολιτικού. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να δώσει μαγικές λύσεις, ακόμα κι αν δεν μπορέσει να διαλύσει τα αναχώματα που έχουν κάποιοι για να παίζουν το παιχνίδι τους εντός και εκτός της δημόσιας υπηρεσίας, εκείνο που μετρά είναι πως έχει το ήθος να εξοργίζεται με τα κακώς έχοντα και την τόλμη να τα καταγγέλλει δημόσια. Εκείνο που μετρά είναι πως έχει το τσαγανό να αποκαλύπτει τις αγκυλώσεις και τις δυσλειτουργίες που ευθύνονται για το σημερινό μπάχαλο στο οποίο βρίσκεται το σύστημα δημόσιας Υγείας και να επιμένει να ψάχνει τρόπους να τις διαταράξει. Εκείνο που μετρά είναι πως διαθέτει την αποφασιστικότητα να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον και όχι τα συμφέροντα που το αντιμάχονται.
Με πολύ απλά λόγια, εκείνο που μετρά είναι πως με την πολιτική του τόλμη μάς προσφέρει επιτέλους ένα μέτρο σύγκρισης, το οποίο μας υπενθυμίζει σε ποιο ύψος πρέπει να έχουμε τον πήχη των πολιτικών μας κριτηρίων, ώστε να ξεχωρίζουμε τον πολιτικό από τον πολιτικάντη και τον καριερίστα από τον οραματιστή. Και ειδικά αυτή τη χρονική στιγμή, ένα τέτοιο μέτρο σύγκρισης μάς είναι απαραίτητο, ώστε να θυμηθούμε πως εκείνο που χρειάζεται η χώρα δεν είναι πολιτικούς ικανούς μόνο να μας βγάλουν από το μνημόνιο, αλλά πολιτικούς ικανούς να μας πάρουν ένα βήμα πιο κοντά στη δημιουργία ενός κράτους πρόνοιας και χρηστής διοίκησης. Και πολλά βήματα μακριά από τη σαθρότητα της σημερινής μας πραγματικότητας.
