Της Ελένης Ξένου
«Αποκλείεται να σοβαρολογούν!». Αυτή τη φράση εκστόμισα αυθόρμητα όταν κάθισα και εγώ η άμοιρη ψηφοφόρος να παρακολουθήσω τα βιντεάκια που κυκλοφόρησαν οι καινούριοι υποψήφιοι βουλευτές στα σόσιαλ μήντια. Δεν ξέρω αν είχατε την τύχη να δείτε έστω και ένα από αυτά.
Κυκλοφορούν παντού στα κοινωνικά δίκτυα και συνοδεύονται μάλιστα με τα αντίστοιχα λάικ και σέαρ όσων για κάποιο μυστήριο λόγο επικροτούν την ιδέα σύλληψης και εκτέλεσής τους. Το μόνο βέβαια για το οποίο αξίζει κανείς να επικροτήσει τους καινούριους υποψηφίους που περιφέρουν τις σιλουέτες τους στα όρη και στα παραρά ή στα χάι τεκ γραφεία ή στα λιμάνια και στα κότερα ή με λιτά και απέριττα σκηνικά, είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους.
Διότι το να εξακολουθείς μετά από όλα όσα έχουν συμβεί σ’ αυτόν εδώ τον τόπο να διατηρείς μία αβάσταχτη ελαφρότητα, είναι ένα επίτευγμα αξιοθαύμαστο. Από εκείνα που τα ζηλεύεις. Όπως έλεγε και η μακαρίτισσα η γιαγιά μου «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».
Μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς όλη αυτή τη νέα βιντεοκαμπάνια που απειλεί την ψυχραιμία μας. Και, ωραία, να το δεχτώ ότι οι νέοι αυτοί υποψήφιοι έχουν αντιληφθεί πως δύσκολα πείθονται σήμερα οι ψηφοφόροι για τις προθέσεις τους και πως για να μας πάρουνε μέχρι τις κάλπες ώστε να τους εμπιστευτούμε με την ψήφο μας θα πρέπει να σπαζοκεφαλιάσουν αρκετά για να βρούνε με ποιο τρόπο να το πράξουν.
Μέχρις εδώ όλα καλά. Από δω και πέρα είναι που αρχίζει η παράνοια. Διότι ακόμα κι αν έχουνε καταφέρει να αντιληφθούν ότι δεν εμπιστευόμαστε πλέον τους πολιτικούς, ο τρόπος που επέλεξαν να μας πείσουν πως αξίζει να τους εμπιστευτούμε αποδεικνύει ότι δεν έχουν κατανοήσει ποσώς τους λόγους για τους οποίους ούτε τον σκύλο μας δεν θα δίναμε σε πολιτικό να τον πάει βόλτα.
Δεν είναι δυνατόν (πραγματικά δεν είναι δυνατόν) να θεωρεί για παράδειγμα αυτή η νέα υποψήφια ότι με το να ποδηλατεί αγέρωχη με το κολάν και το μαλλί κοτσίδα λες και διαφημίζει σερβιέτες με φτερά, είναι λόγος για να με πείσει πως έχει τη δύναμη να τα βάλει με το σάπιο κατεστημένο.
Το μόνο για το οποίο μπορεί να με πείσει είναι πως έχει γερά πόδια, πράγμα ωστόσο που ποσώς με αφορά διότι και εγώ που κάνω γιόγκα έχω γερά πόδια αλλά δεν πιστεύω ότι αυτός είναι λόγος να με βγάλετε βουλευτή. Δεν είναι επίσης δυνατόν να πιστεύει η άλλη νέα υποψήφιος πως πραγματικά με έχει πικράνει χωρίς να της περνάει από το μυαλό πως δεν ήταν ποτέ σε θέση να με πικράνει, διότι δεν γνώριζα καν την ύπαρξή της προτού αποφασίσει να φαντασιώνεται δημόσια πως με έχει πικράνει.
Όπως δεν είναι δυνατόν να θεωρεί πως με το να μου λέει πως θέλει να με κοιτά κατάματα και να μην ντρέπεται είναι λόγος να την εμπιστευτώ, χωρίς να διανοείται καν την πιθανότητα να μη δίνω δεκάρα τσακιστή για το αν θα ντρέπεται ή όχι, εφόσον θεωρώ πως ήδη θα έπρεπε να ντρέπεται που στέκεται μπροστά στον φακό και μου μιλάει λες και μου εξηγεί πώς να φτιάξω μουσακά. Όπως επίσης δεν είναι δυνατόν να βγαίνει ο άλλος με ύφος κομπλεξικού καθηγητή (είχαμε πολλούς τέτοιους στο σχολείο θυμάμαι) και να μιλά λες και απαγγέλλει την «Απολογία» του Σωκράτη, εκστομίζοντας μάλιστα τη φοβερή ατάκα πως «μπορεί να χάσαμε τα δαχτυλίδια αλλά τα δάχτυλά μας παραμένουν».
Το μόνο που με πείθει να πράξω είναι να χρησιμοποιήσω αυτά τα δάχτυλα που παρέμειναν, ώστε να σχηματίσω τη χειρονομία που αρμόζει σε όσους θεωρούν πως ο εγκέφαλός μου είναι ακατοίκητος. Έστω κι αν δεν αρμόζει στη δική μου ανατροφή, δεν βρίσκω άλλο τρόπο να αντιδράσω σε αυτά τα γελοιωδέστατα βίντεο που για ένα μόνο πράγμα είναι πειστικά: την πανηγυρική απουσία της πολιτικής ωριμότητας.
