Ο πάτος δεν έχει τέλος

Aν ο ταλαίπωρος ψηφοφόρος ήξερε πως η ψήφος του θα είχε αποτέλεσμα το δίλημμα Συλλούρης ή Σιζόπουλος για την προεδρία της Βουλής, όχι μόνο θα μετάνιωνε που δεν απείχε από τις εκλογές, αλλά θα έφτιαχνε άρον άρον τη βαλίτσα του για να μεταναστεύσει σε μία χώρα κανονική.

Αυτοί οι κύριοι, οι οποίοι πριν τις εκλογές πάσκιζαν να μας πείσουν πως έχουν επίγνωση της ανάγκης ανανέωσης του πολιτικού τρόπου σκέψης και πως αντιλαμβάνονται τους λόγους που ο πολίτης δεν τους εμπιστεύεται ούτε για να του βγάλουν βόλτα τον σκύλο, είναι οι ίδιοι που σήμερα μας έφεραν ενώπιον της οικτρής αυτής επιλογής Συλλούρη ή Σιζόπουλου. Όχι μόνο δεν κατάφεραν λοιπόν να ξεπεράσουν τον μικροπρεπή εαυτό τους, αλλά επέτρεψαν ξανά στα μικροπολιτικά και μωροφιλόδοξα σύνδρομά τους να καθορίσουν τις πράξεις τους.

Αν ζούσαμε σε μία κανονική χώρα, τα πράγματα θα είχαν ως εξής: Το ΔΗΚΟ (που τάχα μου κόπτεται για το δημόσιο συμφέρον και γιορτάζει τη νίκη του ως τάχα μου απάντηση στην κακή διαχείριση του κράτους από τα δύο μεγάλα κόμματα) δεν θα διανοείτο να υποστηρίξει τον κ. Σιζόπουλο σαν την πιο κατάλληλη επιλογή. Διότι, αν είχε επαφή με την πραγματικότητα, θα είχε και την ικανότητα να αναγνωρίσει πως ο κ. Σιζόπουλος όχι μόνο δεν είναι ευρείας αποδοχής πολιτικός (αντιθέτως, η πλειοψηφία του κόσμου τον αντιπαθεί), όχι μόνο δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης (hello, είναι o άνθρωπος που δημοσιοποίησε ό,τι τον συνέφερε από τα απόρρητα έγγραφα και ύστερα παραδέχτηκε ότι το έκανε για λόγους προεκλογικούς), όχι μόνο διέλυσε το κόμμα του, αλλά δεν επέδειξε καν την ελάχιστη ηθική εντιμότητα να μη διανοηθεί την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Βουλής, προς ένδειξη σεβασμού απέναντι στους ψηφοφόρους και στο ίδιο του το κόμμα που ψυχομαχεί. Τον ίδιο σεβασμό που τρέφει ο κ. Σιζόπουλος στους ψηφοφόρους, προφανώς τρέφει και το ΔΗΚΟ, το οποίο προκειμένου να συσπειρώσει τον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο ώστε να δημιουργήσει τους γκρούπις της υποψηφιότητας Νικόλα Παπαδόπουλου για τις Προεδρικές, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να υποστηρίξει έναν πολιτικό, ο οποίος φέρει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ο κόσμος πλέον απεχθάνεται. Αυτό είναι που εννοούσε το ΔΗΚΟ με το «η Κύπρος μπροστά»; Ο ΔΗΣΥ, από την άλλη, αφού έκανε την προσπάθεια να συνεργαστεί με το ΑΚΕΛ (αυτό καταχωρείται στις θετικές του αναλαμπές), εμφανίστηκε ανίκανος να συμπεριφερθεί ως πρώτο κόμμα, εφόσον αφέθηκε έρμαιο των κινήσεων του ΔΗΚΟ και αδύναμος να φερθεί με διορατικότητα ώστε να αποτρέψει την πιθανότητα να βρεθεί στα δύο στενά. Το αποτέλεσμα ήταν να διαψεύσει παταγωδώς τις προσδοκίες των ψηφοφόρων του, οι οποίοι ντρέπονται που έριξαν την ψήφο τους σε ένα κόμμα το οποίο «αναγκάστηκε» να υποστηρίξει Συλλούρη, όχι από άποψη ή πολιτική θέση, αλλά επειδή βρέθηκε στα δύο στενά. Ποιον; Τον κ. Συλλούρη, ο οποίος χρωστά στην κ. Θεοχάρους (που ήρθε, είδε και απήλθε) τις έδρες του στη Βουλή και ο οποίος με το ζόρι πήρε 2.400 και κάτι σταυρούς προτίμησης και επίσης πόρρω απέχει από τις θέσεις του ΔΗΣΥ. Τέλος, το θλιβερό ΑΚΕΛ αποδεικνύει πως παραμένει ανησυχητικά εγκλωβισμένο στα περιορισμένα πλέον τετραγωνικά της εκλογικής του δύναμης και πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο ΑΚΕΛικός ψηφοφόρος (που απείχε) και όχι η χώρα (που την έχει ήδη καταστρέψει). Όσο για τον κ. Συλλούρη, είναι ο μόνος που δικαιούται να αισθάνεται περήφανος, διότι αν έχει πραγματική επίγνωση της πολιτικής του διαδρομής, τότε οφείλει να παραδεχτεί πως ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν θα φανταζόταν πως θα εκλεγόταν πρόεδρος της Βουλής. Όπως, βέβαια, ούτε και εμείς φανταζόμασταν πως η κατάντια δεν θα είχε τέλος.

Υ.Γ.. Αυτοί οι νέοι υποψήφιοι που υπόσχονταν την ανανέωση, πόσο έντιμοι αισθάνονται απέναντι στους ψηφοφόρους τους, που συμμετείχαν σε αυτή τη γελοιότητα του διλήμματος Συλλούρη-Σιζόπουλου;