Της Ελένης Ξένου
«Tι κάνεις αγαπημένη μου φίλη»; με ρώτησε και ήτανε μία ερώτηση ηλεκτρονική, είχα δηλαδή καιρό να ακούσω νέα της, από τότε που καθόμασταν σε μία νησιώτικη ταράτσα και μιλούσαμε για τις αποχρώσεις του μπλε. Την είχα πεθυμήσει, είχα πεθυμήσει το γαλάζιο βαθύ της βλέμμα που μύριζε αλμύρα, είχα πεθυμήσει και εκείνο το χαμόγελό της που επιβεβαίωνε πως όποιες κι αν ήταν οι ανησυχίες της, θα έβρισκε τρόπο να τις μετατρέψει σε τραγουδιστές παραγράφους. Μου έγραφε από το σκοτεινό και βροχερό Λονδίνο, εκεί ζει τώρα για λίγο καιρό, μέχρι δηλαδή να βρει την άκρη της, «όλοι μία άκρη ψάχνουμε» της είπα «που να σηματοδοτεί καινούρια αρχή και όχι έναν ακόμα λαβύρινθο». Είχε αλλιώτικη διάθεση, δηλαδή δεν άφηνε το σκοτάδι και τη βροχή να της ξεθωριάσουν το βλέμμα. Έτσι είπε και ύστερα συμπλήρωσε πως μερικά πρωινά τής φαίνονται τόσο όμορφα, που φοβάται μην τα ματιάσει. Δεν ματιάζεται η ομορφιά, ήθελα να της απαντήσω, δεν ματιάζεται από το βλέμμα που ξέρει να την ανακαλύπτει μέσα στα πρωινά του. Ματιάζεται από το άλλο, εκείνο που τρομάζει στην ιδέα πως ήρθε η στιγμή να της δείξει εμπιστοσύνη. Γιατί κάπου εκεί βρίσκεται και η άκρη, από μία ομορφιά φτιάχνεται το νήμα, η οποία δεν φέρει ωστόσο καμία ευθύνη για το μετέπειτα μπλέξιμο των κλωστών μας.
Δύσκολα τα βγάζει πέρα μου είπε, παραδίδει κάποια μαθήματα σε παιδάκια και για να βγει το νοίκι είναι βράδια που πρέπει να δουλέψει σε μπαρ. «Μόνο που εγώ δεν πίνω», μου έγραψε και κόλλησε πλάι μία χαμογελαστή φατσούλα. «Έτσι δεν ξέρω τα ποτά», συμπλήρωσε πλάι στη φατσούλα. Δεν έχει σημασία είπε «και λανθασμένα να φτιάχνεις τα κοκτέιλ, άμα βάζεις παραπάνω αλκοόλ, δεν θα παραπονεθεί κανείς». Κανείς δεν παραπονιέται, σκέφτηκα, άμα είναι να του χαρίσεις μία ζαλάδα, έστω για λίγο, να γίνουν όλα λίγο πιο θολά, μπας και την επομένη βρεθεί ένα καινούριο καθαριστικό που να εξαφανίζει μεμιάς τους λεκέδες από τα τζάμια αυτής της πραγματικότητας. Μόνο που δεν πάει έτσι, δεν υπάρχει τέτοιο καθαριστικό που να εξαφανίζει τους λεκέδες μεμιάς. Και άμα δεν το πάρεις χαμπάρι πως πρέπει κόκκο με κόκκο να σβήνεις τη «βρομιά», τελικά σου μένει η ζαλάδα και εκείνη η γεύση στο στόμα που κάνει την ομορφιά του πρωινού να μοιάζει με συσσωρευμένη πίκρα.
Θα ήθελε, λέει, να αφιερώσει χρόνο και ενέργεια σε κάτι που σκέφτηκε να γράψει, αλλά χρειάζεται πειθαρχία, χρειάζεται δηλαδή να ξυπνάς το πρωί και να μη σκέφτεσαι πώς θα βγει το νοίκι. Χρειάζεται κάτι περισσότερο από πειθαρχία, της έγραψα. Χρειάζεται εμπιστοσύνη πως μία καινούρια άκρη φτιάχνεται από το υλικό μιας ευχής και όχι μιας αγωνίας.
«Γιατί δεν έρχεσαι προς τα εδώ;» με ρώτησε. Μου είπε, μάλιστα, πως αξίζει να γνωρίσω τον υπέρβαρό της γάτο και πως συχνάζει σε ένα καφέ-στέκι με ντεκόρ από αναποδογυρισμένες ανθοδέσμες. Και ύστερα με ρώτησε για τα δικά μου νέα, «Και εγώ θέλω πια μόνο ομορφιές, αγαπημένη μου φίλη. Και είμαι διατεθειμένη να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τις βρίσκω. Λίγη υπομονή χρειάζεται και κυρίως ευελιξία. Άμα βλέπεις πως ο δρόμος που περπατάς δεν σε πάει σε ομορφιές, να αλλάζεις αμέσως κατεύθυνση, να δοκιμάζεις κάποιον άλλο, κι ας είναι και χωματόδρομος, κι ας έχει λακκούβες. Μ’ αυτά τα υλικά βγάζω τις μέρες μου. Αυτά. Τι άλλο;». «Αυτό με την ευελιξία, να το κεντήσουμε, λέω, στο κούτελο» μου απάντησε λίγες μέρες μετά. Και εγώ της έστειλα ξανά χαμογελαστές φατσούλες.
Υ.Γ. Κάποιες φορές χρειάζεται ένα διάλειμμα από την επικαιρότητα για να μπορεί κανείς να διακρίνει την ομορφιά σε ένα πρωινό. Γι’ αυτό και εγώ, αυτή την βδομάδα επιλέγω να σας γράψω ένα γράμμα καλοκαιρινό, σαν ένα μικρό διάλειμμα, από εκείνα που δεν έχουνε κανένα από τα μουντά χρώματα της ειδησεογραφίας, αλλά τις καθαρές αποχρώσεις του μπλε.
