Της Ελένης Ξένου
Επιτέλους αρχίσαμε να έχουμε το γνώθι σαυτόν και βάσει αυτού αρχίσαμε να συμπεριφερόμαστε όπως ακριβώς είμαστε και όχι όπως ευχόμαστε να γίνουμε ή όπως εσφαλμένα πιστεύαμε ότι είμαστε. Σας μπέρδεψα;
Τα κάνω πιο λιανά. Όταν λέω το γνώθι σαυτόν αναφέρομαι στους αξιωματούχους μας και όχι βέβαια στον καθένα από μας (δεν έχω κάνει έρευνα αγοράς αν ο καθένας από μας έχει αγγίξει την επίγνωση). Οι αξιωματούχοι μας όμως προφανώς έχουν αντιληφθεί πως δεν χρειάζεται πλέον να παριστάνουν τους «ικανούς», όπως ούτε και τους εκσυγχρονισμένους Ευρωπαίους.
Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι εκείνο που τους παρότρυνε να συμβιβαστούν με τον πραγματικό τους εαυτό, ο οποίος πόρρω απέχει από ένα σύγχρονο και ανοιχτόμυαλο τρόπο σκέψης αλλά υποκλίνεται στις «αξίες» της οπισθοδρόμησης, του άκρατου συντηρητισμού, της πολιτικής ημιμάθειας και της επαρχιώτικης νοοτροπίας. Δεν έχει, ωστόσο, σημασία η αιτία της «αποκάλυψης», όσο το ότι επιτέλους αντιλήφθηκαν μέχρι πού φτάνει η ικανότητά τους να χειριστούν σοβαρά θέματα του τόπου.
Και ως εκ τούτου συνειδητοποίησαν πως δεν έχουν καμία ικανότητα γι’ αυτό και χωρίς κανένα ενδοιασμό αποφάσισαν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον Ύψιστο. Αν πιστεύετε ότι σας κάνω πλάκα, σας διαβεβαιώνω πως μιλώ με άκρα σοβαρότητα. Και απόδειξη της σοβαρότητάς μου είναι η απόφαση της αστυνομίας μας (παράρτημα Λάρνακας) να διοργανώσει στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ημέρας χωρίς θανάτους στον δρόμου, παράκληση-δέηση, η οποία αποσκοπούσε στην πρόληψη των τροχαίων οδικών συγκρούσεων.
Στη δέηση-παράκληση που τέλεσε ο Μητροπολίτης Κιτίου, ήταν παρών και ο υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως καθώς και διάφοροι άλλοι βουλευτές και εκπρόσωποι της εθνικής φρουράς, όπως και μέλη της Αστυνομίας. Δεν ξέρω ακριβώς πόσο διήρκησε αυτή η δέηση/ παράκληση, ούτε αν όλοι γονατιστοί και με τον σταυρό στο χέρι παρακαλούσαν όπως σταματήσουν οι οδηγοί να τρέχουν, να πίνουν, να παριστάνουν τους ιππότες της ασφάλτου κτλ., όπως επίσης δεν γνωρίζω αν έχει γίνει και κάποια ειδική δέηση για τους βουλευτές-ραλίστες (βλέπε Θεμιστοκλέους) οι οποίοι χρήζουν πιο ειδικής αντιμετώπισης από τον Ύψιστο, αλλά σημασία έχει πως έγινε μια καλή αρχή ώστε να ξέρουμε επιτέλους τι μας γίνεται.
Να ξέρουμε δηλαδή πως η αντιμετώπιση των τροχαίων δυστυχημάτων που αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο, δεν αντιμετωπίζεται σε αυτή τη χώρα με θέσπιση κανονισμών που να προβλέπουν αυστηρές ποινές (όπως στις κανονικές χώρες), ούτε με λήψη μέτρων π.χ. κάμερες που σε κανονικές χώρες (ακόμα και σ’ αυτό το ψευδοκράτος παρακαλώ) έχουν αποτέλεσμα.
Εδώ δεν μας κάνουν τέτοια μέτρα. Εδώ τα σοβαρά προβλήματα τα αντιμετωπίζουμε με δεήσεις/παρακλήσεις. Κι αν στο μεταξύ δεν αλλάξει τίποτα τότε δεν θα φταίει ούτε ο υπουργός Δικαιοσύνης, ούτε οι βουλευτές, ούτε η αστυνομία μας, αλλά ο Θεός που για κάποιο λόγο μας έχει βάλει στο μάτι.
Υποθέτω πως τώρα που έγινε η αρχή θα επεκταθεί αυτή η μέθοδος της δέησης/παράκλησης και σε άλλα καυτά θέματα που απασχολούν την εσωτερική διακυβέρνηση αυτής της χώρας των… θαυμάτων. Για παράδειγμα μπορεί οι συνεδριάσεις της Βουλής να γίνονται πλέον σε εκκλησίες (έχουμε μπόλικες και αρκετά μεγάλες) ούτως ώστε αντί να σπαταλούν τις ώρες τους να συζητούν θέματα που όπως έχει αποδειχθεί δεν έχουν την ικανότητα να λύσουν, να κάνουν δεήσεις/παρακλήσεις όλοι μαζί, πράγμα που θα τους ενώσει και θα τους ταπεινώσει ακόμη περισσότερο στα μάτια του Υψίστου.
Επίσης, θα μπορούσε στην ατζέντα των δεήσεων/παρακλήσεων να συμπεριληφθεί και το Κυπριακό, όπως επίσης και το ΓΕΣΥ, η διαφθορά, η διαπλοκή και όλα όσα μας ταλαιπώρησαν και μας ταλαιπωρούν.
Και όσο για μας (τους απλούς κοινούς θνητούς), καλό θα ήταν να αρχίσουμε τις δικές μας δεήσεις μήπως και επανέλθει ο εγκέφαλός μας στη θέση του για να αντιληφθούμε ποιους ψηφίζουμε και με βάση ποιων κριτηρίων, μπας και συνειδητοποιήσουμε επιτέλους πως αν συνεχίσουμε μ’ αυτά τα μυαλά, τότε πράγματι μόνο ο Θεός μπορεί να μας ελεήσει.
