Της Ελένης Ξένου
Δεν ξέρω κατά πόσο είστε ακόμα κάτω από την επήρεια του ρίγους συγκίνησης που προκάλεσαν οι τελευταίοι εορτασμοί της επετείου της Ανεξαρτησίας μας, αλλά κι αν είστε ελπίζω να μπορέσετε να διαβάσετε την επιστολή μου έστω και τρεμάμενος. Ο λόγος που αποφάσισα να σας γράψω είναι πρώτον για να βεβαιωθώ ότι εξακολουθείτε να κατοικείτε σ’ αυτό το νησί και δεύτερον (αν και εφόσον εξακολουθείτε να κατοικείτε) για να αντιληφθώ κατά πόσο έχετε αντίληψη του δικού μας ρίγους, το οποίο δυστυχώς δεν αφορά σε καμία ανάταση του πατριωτικού μας συναισθήματος, ούτε και προκαλείται από τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις.
Δυστυχώς, κύριε Πρόεδρε, εμείς, ως απλοί πολίτες με δύο δράμια νου, έχουμε ξεμείνει από ψευδαισθήσεις εξ ου και δύσκολα μπορούμε να ταυτιστούμε με οποιονδήποτε επιμένει να μας τις σερβίρει ως πολιτική θέση ή όραμα. Και επειδή τα τελευταία χρόνια καταρρίφθηκαν πολλές από τις “εσφαλμένες” μας βεβαιότητες και ταυτόχρονα είδαμε να κυκλοφορούν μπροστά στα μάτια μας ξεδιάντροπα πλέον τα άπλυτα του συστήματος, το μόνο ρίγος που είμαστε σε θέση να αισθανθούμε, είναι αυτό το οποίο προέρχεται από την αίσθηση πως αυτή η χώρα είναι στον αυτόματο.
Απελπισμένοι με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στην διακυβέρνησή σας όχι μόνο για να μας βγάλει από την βρώμα του συστήματος, αλλά και για να σηματοδοτήσει μια νέα αφετηρία στην οποία τόσο οι αξίες όσο και οι θεσμοί θα επανεύρισκαν σταδιακά τον χαμένο τους σεβασμό. Και βέβαια είχαμε την σοβαρή ελπίδα, την οποία εσείς μας τροφοδοτήσατε με τις πετυχημένες ομολογουμένως κινήσεις σας στο Κυπριακό, ότι ήμασταν πολύ κοντά επιτέλους στην εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης. Φευ!
Η δεύτερή σας πενταετία, η μετά Τρόικα δηλαδή, και η μετά Κρανς Μοντανά εποχή σας, το μόνο που πέτυχε είναι να μας αφήνει ακόμη πιο μετέωρους τόσο σε ό,τι αφορά την εσωτερική διακυβέρνηση, όσο και σε ό,τι αφορά το “όραμα” για την επίλυση του εθνικού μας προβλήματος. Η εικόνα που δείχνει η διακυβέρνησή σας πόρρω απέχει από μια συμπαγή ομάδα πολιτικών που ξέρει τι της γίνεται. Θέλετε πραγματικά να σας περιγράψω αυτή την εικόνα;
Από πού να αρχίσω; Από ένα Υπουργό Οικονομικών ο οποίος μας έταζε φίκια και μεταξωτές κορδέλες για να μας σερβίρει απαλά το κλείσιμο του Συνεργατισμού; Ή από ένα άλλο Υπουργό που ανέλαβε το χώρο της Παιδείας δηλώνοντας προτού καλά καλά κάτσει στην καρέκλα πως ταυτίζεται με τις “αξίες” και τα “ιδανικά” του ΕΛΑΜ; Ξέρετε πραγματικά ποια αίσθηση έχει σήμερα ο σκεπτόμενος πολίτης, και ειδικά αυτός που σας έδωσε την ψήφο εμπιστοσύνης του, για την διακυβέρνησή σας; Πως δεν υπάρχει κανένα όραμα πέρα από την προώθηση συμφερόντων και πέρα από το διορισμό ακατάλληλων ανθρώπων σε θέσεις κλειδιά.
Μια αναπαραγωγή δηλαδή όλης εκείνης της σαθρότητας από την οποία ευελπιστούσαμε πως η κρίση θα μας έκανε να την πετάξουμε μια και καλή έξω από το παράθυρο. Αντ’ αυτού το μέλλον μοιάζει ακόμα πιο δυσοίωνο από ό,τι προ κρίσης και οι όποιες αξίες εξακολουθούν να είναι προς αναζήτηση.
Σε ένα πράγμα λοιπόν θα συμφωνήσω μαζί σας, κύριε Πρόεδρε : ότι, ναι, η προχθεσινή επέτειος όντως πρέπει να είναι μια μέρα αποτίμησης του από πού ξεκινήσαμε και πού βρισκόμαστε. Και πραγματικά διερωτώμαι αν συνειδητοποιείτε πως η απάντηση σ’ αυτό το καίριο ερώτημα δεν σας τιμά.
Διότι το ρίγος που αισθανόμαστε εμείς σαν απλοί πολίτες προέρχεται ακριβώς από αυτή την διαπίστωση : ότι επί της ουσίας, δεν πήγαμε ούτε ένα βήμα μπροστά. Ακόμα και κείνα τα βήματα που έμοιαζαν να είναι για προχώρημα αποδεικνύονται ένα συνεχόμενο σημειωτόν, γιατί ακριβώς λείπει τελικά από κάτω η ουσία και το όραμα. Με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην “ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία” αλλά να διερωτόμαστε τι φταίει που επιτρέψαμε σε ένα μάτσο ανεπαρκών πολιτικών να μας φέρουν σ’ αυτό το χάλι.
