Της Ελένης Ξένου
Δεν πήγα για να του πάρω συνέντευξη. Δεν του ταιριάζει αυτή η συνθήκη. Πήγα για να μυρίσω τα λουλούδια του δικού του κήπου και να παίρνω σημειώσεις κάθε φορά που η σιωπή του μου φανέρωνε τι βρίσκεται πέρα από τις λέξεις. Ένας άνθρωπος σπουδαίος. Ανάλλαχτος. Και τι πάει να πει αυτό; Ότι μέσα στον κήπο των ανθρώπων και των ιδεών εκείνος είχε την έγνοια να βρει το δικό του άνθος και να το ποτίζει σε όλα τα χρόνια που διάνυσε στη ζωή με ασκητική σχεδόν πειθαρχία. Και με εκείνη την ευαισθησία που διακρίνει τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν τη μνήμη του προορισμού τους.
Γι’ αυτό και σήμερα προσπερνώ την επικαιρότητα και επιλέγω να μοιραστώ κάποιες από τις σπουδαίες υπενθυμίσεις που μου χάρισε ο ποιητής, ο ζωγράφος, ο σπουδαίος Άντης Ιωαννίδης. Γιατί μας λείπουν πια τέτοιοι άνθρωποι. Που να μιλάνε και η κάθε τους λέξη να είναι μια υπενθύμιση για το πόσο σημαντικό είναι να διατηρήσουμε τη σχέση μας με την ουσία μας.
Ώστε να μην απολέσουμε τη μνήμη του προορισμού μας. Ώστε να μπορούμε να χαριστούμε, να υπερβούμε δηλαδή το εγώ μας και να αναγνωρίσουμε πως η ουσία βρίσκεται στην επίγνωση της προσωρινότητάς μας. Έζησα επί ιδίω κινδύνω, μου είπε κάποια στιγμή και εννοούσε πως επέλεξε να χαριστεί, επέλεξε το άνοιγμα ψυχής. Και εμείς; Με ρώτησε αν έχουμε αλλάξει. Λείπει 20 χρόνια τώρα, δεν ξέρει πως είμαστε εδώ πια. Δεν ήξερα ούτε και εγώ να του απαντήσω με βεβαιότητα. Αισθάνομαι πως δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και το χειρότερο είναι πως δεν ψάχνουμε καν για μια απάντηση, του είπα. Εκείνος δεν μίλησε. Συνέχισα να του περιγράφω, πως δεν φταίει η σκόνη, φταίει που δεν θέλουμε να καθαρίσουμε το βλέμμα μας, τις σκέψεις μας.
Προτιμούμε να τις απλώνουμε σκονισμένες και να περιμένουμε κάτι έξω από μας, έξω από την ευθύνη μας, να έρθει για να τις καθαρίσει. Και εκείνος μου μίλησε για ένα παιχνίδι παιδικό. Που το παίζουνε κάπου στα μέρη όπου ζει. Και που το ένα παιδί χτυπάει στην πλάτη του αλλουνού και κάνει την ερώτηση «σε ποιον χαρίζεσαι». Αυτό είναι, μου είπε μετά. Σε ποιον χαρίζεσαι. Κι αν έχεις μάθει να χαρίζεσαι. Για να μπορείς να πορευτείς με τη μυρωδιά του δικού σου λουλουδιού. Και όχι να γίνεις μαϊντανός. Εποχιακός. Της μάζας. Του πολτού. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να παραμένεις ανάλλαχτος. Και μ’ αυτό δεν εννοεί να έχεις παρωπίδες, ούτε και να μην ξέρεις τι συμβαίνει γύρω σου. Εννοεί να ψάχνεις το δικό σου άνθος γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να πεθάνεις χωρίς την πίκρα του «επί ματαίω». Αν δεν ανοίξεις την ψυχή σου δεν μπορείς να διατηρήσεις τη σχέση σου με την ουσία σου. Κι αυτό είναι μια γερή υπενθύμιση την οποία διερωτώμαι τι μας κάνει να τη βάζουμε στην άκρη, να τη φυλάμε στα συρτάρια και να τη ραντίζουμε με ναφθαλίνες για να συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στην ανούσια πλεονεξία μας.
Μόνο μια δοκιμασμένη ψυχή μπορεί, ωστόσο, να ανιχνεύσει το μυστήριο, αυτό που πάντα βρίσκεται πέρα από μας, πάνω από μας κι αυτό που κάνει το πέρασμά μας από τη ζωή ευλογημένο. «Πρέπει να υποστείς εσύ ο ίδιος αυτή την διαδικασία» μου είπε «να εφαρμόζεις στο έξω σου τη μεγάλη ζωή την εσωτερική που έχεις μέσα σου». Και ύστερα μου μίλησε για τη σιωπή της ζωγραφικής, των γραμμάτων, των σχημάτων. Πώς είναι αυτή η σιωπή, τον ρώτησα. Άμα την προσπεράσεις δεν θα σου φωνάξει, μου είπε, αλλά άμα την κοιτάξεις θα τεθούν σε λειτουργία άλλες αισθήσεις... Εκείνες που σου αφυπνίζουν τη μνήμη του προορισμού σου... «Τα χρόνια της αθωότητας» μου είπε λίγο πριν φύγω. «Αυτή τη μνήμη πρέπει να έχουμε. Γιατί μόνο προς τα πίσω έχουμε να πάμε για να βρει ο καθένας το δικό του κήπο και ο κόσμος τη γεωμετρία του».
