Η ιστορία του Β

O Β είναι μόλις 25 χρονών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κερύνεια. Οι γονείς του –και οι δύο Τουρκοκύπριοι– δεν ήταν ποτέ εναντίον της ειρήνης. Δεν του γέμισαν ποτέ τα μυαλά με εθνικιστικά συναισθήματα. Εκείνος, ωστόσο, παραδέχεται πώς στην εφηβεία συμμετείχε σε εθνικιστικά κινήματα λόγω της επιρροής των φίλων του. Μέχρι που αποφάσισε να προκαλέσει τον εαυτό του, γύρω στα 21 του, αρχίζοντας να αμφισβητεί όσα πίστευε και ψάχνοντας την άλλη πλευρά των πραγμάτων.

Την πρώτη φορά που γνώρισε Ελληνοκύπριους ήταν σε ένα εκπαιδευτικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία. Οι φίλοι του τον προέτρεπαν να μην παρευρεθεί, του έλεγαν «μην πας», «δεν μας θέλουν» εκείνος όμως προσπέρασε τις φωνές και τελικά σ’ αυτό το συνέδριο όχι μόνο έκανε φίλους Ελληνοκύπριους – με τους οποίους συνεργάζεται ακόμα– αλλά γνώρισε και την κοπέλα που σε λίγους μήνες αργότερα θα αρραβωνιαζόταν.

Σήμερα μένει μαζί της στη Λευκωσία και παράλληλα εργάζεται για την οικοδόμηση της ειρήνης, δημιουργώντας με ένα άλλο νεαρό Ελληνοκύπριο μια επιχειρηματική πλατφόρμα που σκοπό έχει να φέρει σε επαφή ανθρώπους και από τις δύο κοινότητες με βάση τις ανάγκες τους και το κοινό πρόβλημα της ανεργίας. Τον γνώρισα πρόσφατα. Βρεθήκαμε στο σπίτι του, μαζί του και η κοπέλα του, μου περιέγραφαν πως στην αρχή δεν ήταν εύκολο αλλά δεν πτοήθηκαν.

Προφανώς τα χρόνια τους, που ήταν απαλλαγμένα από τα φαντάσματα του παρελθόντος, τους έδιναν τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να ονειρεύονται αλλιώς από τα δοσμένα και σε μεγάλο βαθμό πια νοθευμένα όνειρα που υπαγορεύουν οι «πραγματικότητες».

Μέσα από την επιχειρηματική πλατφόρμα που δημιούργησε, ήδη γύρω στα πενήντα άτομα και από τις δύο πλευρές ήρθαν σε επαφή για πρώτη φορά με άτομα της άλλης κοινότητας και ενώ στην αρχή υπήρχε επιφύλαξη και καχυποψία, σταδιακά και όταν πια άρχισαν οι «ταμπέλες» να ξεθωριάζουν, οι «διαφορές» δεν έπαιζαν τόσο σημαντικό ρόλο πια. Μου εξομολογήθηκε, μάλιστα, πως δάκρυσε όταν μερικούς μήνες μετά, έλαβε ένα e-mail με το οποίο του γνωστοποιούσαν πως κάποιοι είχαν προχωρήσει σε ένα κοινό πρότζεκτ.

Η κοινή τους ανάγκη, μου είπε, τους έκανε να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο με μια διάθεση να βοηθηθούν και να βρουν μαζί μια λύση. Σταδιακά μια τέτοια σχέση η οποία αρχίζει μεν από μια ανάγκη, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία εμπιστοσύνης. Ο Β είναι μόλις 25 χρονών. Το επαναλαμβάνω για να το υπογραμμίσω. Γιατί μέσα από το σπινθηροβόλο βλέμμα του και την απενοχοποιημένη του σχέση με τις όποιες «πραγματικότητες» διαφαίνεται η συνειδητοποίηση πως η οικοδόμηση της ειρήνης δεν χτίζεται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά μέσα από τη δημιουργία ενός υπόβαθρου εμπιστοσύνης και ενός οράματος το οποίο προϋποθέτει θέληση να σκεφτεί κανείς έξω από το κουτί. Και είναι εδώ που έρχομαι να απορήσω γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό από πολιτικής πλευράς για να δημιουργηθεί αυτό το υπόβαθρο; Γιατί παραμένουμε στις προθέσεις και στις αντιθέσεις; Γιατί ακόμα συζητάμε μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης που έπρεπε ήδη να έχουν γίνει εδώ και χρόνια ώστε η εμπιστοσύνη να ήταν ήδη σε μεγάλο βαθμό οικοδομημένη; Ενδεχομένως να θεωρήσετε ότι η ιστορία του Β αγγίζει τα όρια μιας ρομαντικής ερμηνείας της «πραγματικότητας» και μιας επιδερμικής προσέγγισης της πολιτικής κατάστασης. Και όμως. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Παρακολουθώντας τον να μου μιλά ένιωθα πως μόνο μέσα σε τέτοια βλέμματα μπορεί να κατοικήσει η ελπίδα.

Γιατί όσοι Πωλ Γεωργίου κι αν επιστραφούν και όσα οδοφράγματα κι αν ανοίξουν, τίποτα επί της ουσίας δεν πρόκειται να συμβεί αν δεν υπάρχουν άνθρωποι που να σκέφτονται έξω από το κουτί. Που να είναι δηλαδή διατεθειμένοι να υπερβούν τις όποιες «δοσμένες» ή «τραυματισμένες» πεποιθήσεις τους για να ζήσουν εκτός διαχωριστικών γραμμών, πραγματικών και «κατασκευασμένων».