Της Ελένης Ξένου
Η απροθυμία του επίσημου κράτους να τα βάλει με την Εκκλησία προκειμένου να προστατεύσει τον κόσμο (και τον τόπο) από την καταχρηστική άσκηση της εξουσίας της, είναι γνωστή και πολλάκις καταδικαστέα από τους σκεπτόμενους πολίτες. Ένα κατάλοιπο που μας έμεινε από την εποχή της ανεξαρτησίας και το οποίο στην πορεία μεγεθύνθηκε μέσα από διάφορα –φανερά και αφανέρωτα–αλισβερίσια μεταξύ κράτους-Εκκλησίας. Με αποτέλεσμα η Εκκλησία μας να λειτουργεί λες και πρόκειται για κράτος εν κράτει. Κι αν αυτή η «κατάχρηση εξουσίας» ήταν μέχρι τώρα πιο έντονη στα της παιδείας ή και στο εθνικό μας πρόβλημα, εκεί τουλάχιστον δεν κινδύνευε η σωματική υγεία κανενός, παρότι ήταν σε σοβαρό κίνδυνο η πνευματική υγεία όλων μας.
Προκειμένου, ωστόσο, να παρεμβαίνει ανενόχλητη η Εκκλησία στα του κράτους, έχοντας κόμματα και κρατούντες εξαρτημένους από την όποια «επιρροή» της στο εκλογικό σώμα, η Πολιτεία παρίστανε την πάπια, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της, την πνευματική μας υγεία αφού έτσι κι αλλιώς σε αυτό τον τόπο μόνο ένα πνεύμα αναγνωρίζουν οι κρατούντες ως άξιο «προστασίας»: Το άγιο. Και κάπως έτσι η Πολιτεία τάχα μου για να μη διαταραχθούν τα «ιερά» και τα «όσια», επέτρεπε στην Εκκλησία να παρεμβαίνει όπου και όποτε ήθελε. Και βέβαια τα εν λόγω «ιερά» και «όσια» καμία σχέση δεν είχαν με τα ιερά και όσια της χριστιανικής ορθοδοξίας, αλλά με τα «ιερά» τους συμφέροντα.
Με αποτέλεσμα να ζήσουμε όλοι μας και σε διάφορες περιπτώσεις τις ζημιογόνες παρενέργειες αυτής της παραστρατισμένης σχέσης Εκκλησίας και Κράτους. Τα γράψαμε πολλές φορές και όχι μόνο δεν μπήκε κανένας από τους κρατούντες στον κόπο να δώσει μια απάντηση αλλά επέλεγαν να «παίζουν πελλόν» προκειμένου να μη διαταραχθούν οι «ηγεμόνες» ρασοφόροι, Κύριος οίδε, για χάρη ποιων «μυστήριων» συμφερόντων. Κι αν όλα αυτά μέχρι τώρα, απλώς αποδείκνυαν ότι δεν έχουμε μετακινηθεί ούτε ένα βήμα από τις αναχρονιστικές νοοτροπίες παλαιότερων εποχών, τώρα ωστόσο το θέμα τίθεται αλλιώς. Διότι από τη στάση των εκπροσώπων της Εκκλησίας κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές, αφού αυτοί εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους «παρασύρουν» τον απλό κόσμο να βάζει σε κίνδυνο την ζωή του και τις ζωές άλλων. Και γι’αυτό ακριβώς τον λόγο η Πολιτεία δεν δικαιούται πλέον να σιωπά.
Οφείλει καθαρά και ξάστερα να πάρει θέση ώστε να ξεστραβώσει τους παρασυρμένους πιστούς, οι οποίοι εξαιτίας της δικής της υπαιτιότητας, αυτοί οι πιστοί δεν έλαβαν ποτέ την παιδεία που θα έπρεπε ώστε να μπορούν να ξεχωρίζουν τα «λιοντάρια από τους πιθήκους». Και ο λόγος που δεν την έλαβαν ήταν και πάλι ο ίδιος, για να μην διαταραχθούν τα «ιερά» και «όσια». Τώρα,όμως, πάνω από αυτά τα ιερά και όσια, είναι η ζωή των ανθρώπων, η οποία είναι όντως ιερή και όχι σχήμα λόγου. Και αυτή την ζωή οφείλει η Πολιτεία να την προστατέψει παίρνοντας θέση, ως είναι το καθήκον της, εναντίον οποιουδήποτε εκπροσώπου της Εκκλησίας προσπαθεί να «πείσει» απλούς ανθρώπους σε θεωρίες συνωμοσίας (επικαλούμενος μέχρι και αυτό τον Αστερίξ –αν είναι δυνατόν),οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο ζωές.
Την ίδια ώρα μάλιστα που κάποιοι άλλοι συμπολίτες μας έχουν χάσει τη δουλειά τους ή είναι μέσα στα νοσοκομεία και παλεύουν να επιβιώσουν ή δεν ξέρουν πώς θα τα βγάλουν πέρα τους επόμενους μήνες. Δεν δικαιούται, λοιπόν, κανένας μητροπολίτης ή αρχιεπίσκοπος να κάνει του κεφαλιού του επειδή έτσι του κόβει, παροτρύνοντας μάλιστα τον κόσμο να πράξει το ίδιο απλώς και μόνο επειδή έχει την «εξουσία» να το πράξει. Πού είναι η Πολιτεία να θέσει τα όρια; Ποιος θα προστατεύσει τον κόσμο που λόγω ανάγκης να δηλώνει την πίστη του, είναι επιρρεπής στην επικινδυνότητα της «παράνοιας» του κάθε «ιερωμένου»; Όταν η Πολιτεία κάνει καθημερινά εκκλήσεις για ατομική ευθύνη, τη δική της ευθύνη απέναντι σ’ αυτά τα «ιερά τέρατα» γιατί δεν την αναλαμβάνει;
