ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Πάθαμε αλλά δυστυχώς δεν μάθαμε

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Διατηρούσα ομολογουμένως μια αμυδρή ελπίδα. Πως η οικονομική κρίση θα μας έβαζε μυαλό. Και όταν λέω μυαλό, εννοώ πως θα μας ανάγκαζε να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και να αποκτήσουμε κοινωνική συναίσθηση. Πως θα μας εξωθούσε να απαλλαγούμε από τον ατομικισμό μας και τη νοοτροπία του πώς να βολέψει ο καθένας τον ποπό του χωρίς να δίνει δεκάρα τσακιστή για τον διπλανό του. Γιατί αν σε κάτι είχαμε διακριθεί προ κρίσης ήταν σ’ αυτήν τη «λογική», του πώς θα εξασφαλίσει ο καθένας την πάρτη του και του πώς θα αποποιηθεί της οποιασδήποτε κοινωνικής ευθύνης οφείλει να έχει σαν πολίτης.

Είχα λοιπόν την ελπίδα ότι θα κοιτάζαμε λίγο τον εαυτό μας στον καθρέφτη για να φτιάξουμε κάπως τη μούρη μας, αλλά δυστυχώς τα σημερινά δεδομένα δεν μου επιτρέπουν να διατηρώ τον ίδιο ρομαντισμό. Τα παραδείγματα πολλά με κυριότερο και πιο πρόσφατο τη στάση της «πανίσχυρης» ΠΑΣΥΔΥ. Υποθέτω ότι γνωρίζετε ήδη πως η ΠΑΣΥΔΥ διεκδικεί την αποκατάσταση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων μέσα από τη νομική οδό. Και αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει πως αν και εφόσον δικαιωθεί από το Ανώτατο, θα κληθούμε όλοι εμείς να πληρώσουμε τα «σπασμένα».

Σε ακόμα πιο απλά ελληνικά η ΠΑΣΥΔΥ κοιτάζοντας μόνο την πάρτη της απαιτεί την αποκατάσταση της «κάστας των δημοσιών υπαλλήλων» θεωρώντας πως η σημερινή κατάσταση της οικονομίας της επιτρέπει να το πράξει, εφόσον μάλιστα υπήρχε έτσι κι αλλιώς θέμα συνταγματικότητας στις αποκοπές. Που πάει να πει τι; Πως η λιγότερο πληγείσα από την οικονομική κρίση ομάδα υπαλλήλων, θεωρεί ότι «θυσιάστηκε» στον βωμό της αποκατάστασης της οικονομίας του κράτους «αδίκως», ενώ οι υπόλοιποι λιγότερο προνομιούχοι πολίτες που υπέστησαν πολύ μεγαλύτερες αποκοπές και που προσπαθούν ακόμα να βρούνε την άκρη, «δικαίως» πρέπει να υποστούν ακόμη μια επιβάρυνση: Αυτήν της αποκατάστασης της θυσίας των δημοσίων υπαλλήλων. Θα μου πείτε πως είναι δικαίωμα του όποιου εργαζόμενου να διεκδικεί το δίκαιό του. Αυτό όμως το επιχείρημα όσο σωστό κι αν ακούγεται δεν μπορεί να τεθεί ανεξαρτήτως της κοινωνικής συναίσθησης και των δεδομένων της σημερινής πραγματικότητας η οποία εξακολουθεί να υφίσταται τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Η ανεργία εξακολουθεί να υπάρχει, όπως και οι μισθοί πείνας όπως και η εκμετάλλευση των εργοδοτών της στενότητας του παζαριού, όπως και η απελπισία των ανθρώπων που δεν έχουν να πληρώσουν τα δάνειά τους. Όσο και να καυχιέται η κυβέρνηση και ο κύριος Χάρης μας ότι η οικονομία μας είναι σε καλύτερη κατάσταση, οι πολίτες εξακολουθούν να αγκομαχούν στην καθημερινότητά τους, εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωποι με ένα σωρό συνέπειες της κακοδιαχείρισης που υπέστη το κράτος και εξακολουθούν να μετρούν τα κουκιά τους κάθε τέλους του μήνα για να καταφέρουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Κι αν πραγματικά η ΠΑΣΥΔΥ νοιαζόταν για το δίκαιο και όχι για τις νομικίστικες ερμηνείες των νόμων, θα έπρεπε στην καλύτερη των περιπτώσεων να βγάλει τον σκασμό σχετικά με την υποτιθέμενη «θυσία» που έχουν υποστεί τα μέλη της, δεδομένου ότι ένας από τους πιο σοβαρούς λόγους της οικονομικής κρίσης ήταν η συντήρηση της κακοδιαχείρισης του Δημοσίου με τις ευλογίες της.

Ενός Δημοσίου που στοιχίζει τεράστια ποσά και που δεν αποδίδει αναλόγως του κόστους του και συνάμα αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη της σαθρότητας του συστήματος. Άρα; Αν είχαμε βάλει μυαλό φαινόμενα όπως τη νοοτροπία Χατζηπέτρου και της ΠΑΣΥΔΥ θα έπρεπε να είχαν ήδη εξασθενίσει αλλά φευ, όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, αλλά εμφανίζονται ακόμη πιο ξεδιάντροπα μπροστά μας, χωρίς κανένα ίχνος κοινωνικής συναίσθησης και κυρίως χωρίς καμία επίγνωση των ευθυνών τους για το πού οδήγησαν αυτή τη χώρα τα συμφέροντα που επιμένουν να εξυπηρετούν και να «εξαργυρώνουν». Ένας άκρατος τομαρισμός, λοιπόν, ο οποίος αποδεικνύει πως τελικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας αφού επιτρέπουμε ακόμα να κυκλοφορούν ανάμεσα μας Χατζηπέτροι και άλλοι παρόμοιοι. 

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X