Περί παραδοξότητας

Η αλήθεια είναι πως οι μεταλλάξεις του Προέδρου της Δημοκρατίας αναφορικά με το ποια λύση επιδιώκουμε είναι ακατανόητες. Και αυτό ακριβώς, το ακατανόητο, το οποίο ο ίδιος προσπαθεί να μας πείσει (ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής) πως δεν αποτελεί εκτροπή από την ΔΔΟ, αλλά ούτε και σύγκλιση με τις θέσεις του λεγόμενου απορριπτικού μετώπου, αναπόφευκτα συνεπάγεται σωρεία ερωτηματικών, τα οποία προκαλούν εύλογη ανησυχία στον κάθε σκεπτόμενο πολίτη ως προς την πολιτική σταθερότητα του κ. Αναστασιάδη.

Αυτή η ανησυχία γίνεται εντονότερη όταν μπροστά μας παρελαύνουν οι πάλαι ποτέ «πατριώτες» χωρίς να πνέουν μένεα, αλλά αντ’ αυτού κρατούν χαμηλούς τόνους. Τι άραγε να συμβαίνει, διερωτάται ο άμοιρος σκεπτόμενος πολίτης παρακολουθώντας αυτή την «παράδοξη» μετακίνηση θέσεων και προθέσεων; Έχουν άραγε «συνέλθει» οι «ψευδοπατριώτες» ή μήπως η πορεία που ακολουθεί ο Πρόεδρος είναι τόσο αλλοπρόσαλλη ώστε να βρίσκει σημεία σύγκλισης με τη δική τους; Το να έχουν «συνέλθει» οι «απορριπτικοί» πρέπει να είναι κανείς τουλάχιστον αφελής για να το πιστέψει. Διότι όταν κάποιος εξαρτά την πολιτική του υπόσταση από αυτόν ακριβώς τον «πατριωτισμό» προκειμένου να αποκτήσει λόγο ύπαρξης (απουσίας οποιασδήποτε άλλης πολιτικής δεινότητας) δεν υποχωρεί τόσο εύκολα για το δήθεν καλό του τόπου. Άρα πού μας οδηγεί αυτή η θλιβερή διαπίστωση; Πως μάλλον είναι ο Πρόεδρος που ακροβατεί και πως τα νέα του ακροβατικά είναι προφανώς του γούστου των «απορριπτικών» ζογκλέρ. Και δεν μας φτάνει που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα αυτή η τρομαχτική υποψία, έρχεται καπάκι και το ΑΚΕΛ (παρέα με τον Αλέκο Μαρκίδη) να μας δώσει το τελειωτικό χτύπημα.

Αποφασίζει το ΑΚΕΛ και ο κ. Μαρκίδης να διαχωρίσουν τη θέση τους και αποχωρούν από τη διαπραγματευτική ομάδα, αφήνοντάς μας ξεκρέμαστους. Κι αυτό το «ξεκρέμαστους» οι ίδιοι το μεταφράζουν ως πολιτική συνέπεια με το επιχείρημα πως θα ήταν «παράδοξο να συμμετέχουν από τη στιγμή που διαφωνούν στον τελικό στόχο». Φροντίζει μάλιστα το ΑΚΕΛ να μας υπογραμμίσει πως έχει «βάσιμες υποψίες ότι ο Πρόεδρος θέλει να εγκαταλείψει τη λύση της ΔΔΟ και πως οι βάσιμες αυτές υποψίες βασίζονται πάνω σε γεγονότα». Και όλα αυτά λίγο πριν καταφθάσει η κ. Λουτ και ενόσω η περιρρέουσα ατμόσφαιρα υπαγορεύει τον κίνδυνο μια τυχόν αποτυχία αυτής της αποστολής, να έχει καταστροφικές συνέπειες. Αν μιλάμε λοιπόν για παραδοξότητες εδώ είναι το πλέον παράδοξο: Πως προκειμένου να μας πείσουν για την πολιτική τους σταθερότητα διαχωρίζουν τη θέση τους για να συμβεί όμως επί της ουσίας τι; Να τους πούμε μπράβο; Να τους αποδώσει τα εύσημα η ιστορία; Να διασώσουν τους εαυτούς τους; Να κάνουν τον Πρόεδρο να «συνέλθει»; Ή να μην πέσουν μαζί του στον «γκρεμό»; Και εμείς; Εμείς οι άμοιροι σκεπτόμενοι πολίτες πού ακριβώς βρισκόμαστε; Ποιος αισθάνεται υπόλογος επιτέλους απέναντι μας ώστε να σκεφτεί διπλά πότε θα «συγκλίνει» ή πότε θα «διαχωρίσει» τη θέση του; Διότι αν πράγματι το ΑΚΕΛ έχει βάσιμες υποψίες ότι ο Πρόεδρος θέλει να εγκαταλείψει την ΔΔΟ, γιατί δεν μένει στις διαπραγματεύσεις ώστε να παρακολουθεί αυτές τις «ύποπτες μεθοδεύσεις» και να τις εμποδίσει ή έστω να τις ξεσκεπάσει; Κι αν πράγματι συναισθάνεται την ευθύνη που έχει απέναντι στον κάθε πολίτη (και όχι μόνο στους δικούς του) γιατί αφήνει πρόσφορο το έδαφος στο Πρόεδρο να κάνει ανεμπόδιστος τις… επικίνδυνες πιρουέτες του; Ποιος θα τον εμποδίσει αν όντως βρίσκεται σε απόκλιση; Οι «ψευδοπατριώτες» του απορριπτικού που θα τρίβουν ήδη τα χέρια τους μην πιστεύοντας πως έπιασαν οι «ευχές» τους; Άρα; Πώς μας βοηθά η στάση του ΑΚΕΛ (και του κ. Μαρκίδη); Η πραγματικότητα ένα συμπέρασμα υπαγορεύει: Πως τόσο ο Πρόεδρος με την πολιτική του «αστάθεια» όσο και το ΑΚΕΛ με το πρόσχημα της πολιτικής του σταθερότητας στο ίδιο ακριβώς σημείο μας οδηγούν: Στο μετεωρισμό των λεγόμενων απορριπτικών. Και στη βάσιμη υποψία πως τελικά μας είχαν ανέκαθεν όλους γραμμένους στα ποσοστά τους.