Της Ελένης Ξένου
Δεν γνωρίζω αν το έχετε συνειδητοποιήσει αλλά αυτό το κράτος κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μας κρατάει εγκλωβισμένους στο περίμενε. Δεν μας έχει μείνει μισή αεροπορική εταιρεία και στα ψηλά δώματα της κυβέρνησης δεν ιδρώνει κανενός το αφτί. Τα αεροπορικά ναύλα μετά το κλείσιμο της Cobalt έχουν εκτοξευτεί και για να πάς π.χ. στην Αθήνα πρέπει περίπου να βάλεις υποθήκη.
Ο γενικός διευθυντής του αρμόδιου Υπουργείου κ. Μιχαηλίδης, ωστόσο, παραμένει ψύχραιμος (γιατί άραγε;) και εκτιμά ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου. Όπως όλα σ’ αυτή την απομίμηση χώρας. Η φράση κλειδί, η οποία συμπυκνώνει τη στρατηγική δεινότητα των κυβερνώντων και βέβαια τη διορατική τους ικανότητα είναι… η πάροδος του χρόνου. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σ’ αυτό το νησί είναι να ελπίζουμε να περάσει ο χρόνος. Για να τελειώσει η πλατεία Ελευθερίας, για να αξιωθούμε να ζήσουμε μια αξιοπρεπή δημόσια υγεία, για να λύσουμε το εθνικό μας πρόβλημα, για να αποκτήσουμε ένα σοβαρό σύστημα παιδείας, για να βελτιωθούν τα οικονομικά μας, για να μην υπάρχει ανεργία, για να βρούμε λύση στο κυκλοφοριακό, για να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι των σκανδάλων κτλ. κτλ. κτλ.
Δεν υπάρχει καμία άλλη πολιτική πρόταση ή στρατηγική ή όραμα πέραν της παρόδου του χρόνου. Κι αν στο ενδιάμεσο τα νεύρα του πολίτη γίνουν κουρέλια κι αρχίσει τα ψυχοφάρμακα για να αντέξει την αναμονή ή αν στο ενδιάμεσο ο έρμος πολίτης χάσει τη ζωή του περιμένοντας (και κυριολεκτικά και συμβολικά), τότε κανένας από τα ψηλά δώματα των κυβερνώντων δεν θα αισθανθεί πως φέρει ευθύνη. Διότι αυτοί το μόνο που είναι ικανοί να κάνουν είναι να μας προειδοποιούν πως όλα είναι θέμα… χρόνου.
Άφησαν αυτή τη χώρα στο έλεος της διαπλοκής, της διαφθοράς και των συμφερόντων τους και εξακολουθούν να παριστάνουν τις πάπιες, αλλά κατά τ’ άλλα ο πολίτης πρέπει να περιμένει να περάσει ο χρόνος για να περάσει παράλληλα και η ζωή του στο περίμενε. Αυτή είναι η τραγική εικόνα του κράτους που ζούμε και σαν να μην έφτανε αυτή η διαπίστωση έρχεται τώρα ακόμα μια για να μας διαταράξει την ήδη διαταραγμένη μας ψυχολογική κατάσταση. Η διαπίστωση πως δεν έχουμε καν την πολυτέλεια να φεύγουμε από αυτό το νησί χωρίς να πρέπει πρώτα να πληρώσουμε τα κέρατά μας (και τα κερατιάτικα όσων των έκαναν μαντάρα). Κι αντί να βγει ένας πολιτικός σοβαρός να κάνει ένα σοβαρό σχεδιασμό ώστε να υπάρξει μια στρατηγική δράση σε ό,τι αφορά το θέμα της ανυπαρξίας εθνικού αερομεταφορέα και των επιλογών που μας προσφέρονται, βγαίνει ένας κύριος γενικός διευθυντής να μας πει πως η κατάσταση θα βελτιωθεί… με την πάροδο του χρόνου. Τίποτα, ωστόσο, δεν πρόκειται να βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή η πάροδος δεν υπήρξε εδώ και χρόνια τίποτα άλλο παρά στάχτη στα μάτια μας και παράλληλα ένα τραγικό ξόδεμα της ζωής μας και των προσδοκιών μας. Το μόνο αποτέλεσμα κύριοι αρμόδιοι που θα έχει αυτή η «πολιτική» της παρόδου του χρόνου είναι το εξής: Να πηγαίνουμε στο Ερτζάν για να πετάξουμε στο εξωτερικό, όπως πάμε για βενζίνη μη μπορώντας πλέον να περιμένουμε πότε θα τα βάλετε με τα μεγάλα συμφέροντα για να ρίξετε τις φορολογίες ή όπως πάμε να αγοράσουμε φάρμακα γιατί δεν μας αφήσατε έξτρα σεντ στην τσέπη να αγοράζουμε τα τάχα νόμιμά σας. Ή όπως πάμε για να πουλήσουμε τις περιουσίες μας ώστε να πληρώσουμε τις συνέπειες του μεγάλου φαγοποτιού και της διαφθοράς σας. Και τότε ας τολμήσει κανείς από σας τους πατριώτες του καναπέ και της business class να μας χαρακτηρίσει προδότες επειδή αντιληφθήκαμε, έστω και την υστάτη, το μάταιο της χαλαρότητας με την οποία βαδίζετε αμέριμνα στον χρόνο.
