Της Ελένης Ξένου
Θα συσκεφθούν λέει οι αξιότιμοι δημοτικοί σύμβουλοι για να αποφανθούν κατά πόσο θα επιτρέπεται ή όχι η διέλευση μηχανοκινήτων οχημάτων από την πλατεία Ελευθερίας. Διότι όπως πολλά άλλα που αφορούν σ’ αυτό το κακόγουστο πλέον ανέκδοτο το οποίο έχει καταντήσει να είναι η πλατεία Ελευθερίας, είναι κι αυτό μια ακόμα εκκρεμότητα για την οποία η λήψη απόφασης καθυστερεί. Και γιατί να μην καθυστερεί; Εδώ έχει καταντήσει η ημερομηνία αποπεράτωσης του έργου πιο ασαφής και αβέβαιη και από αυτή της λύσης του Κυπριακού.
Μια ολόκληρη πόλη έχει καταντήσει εργοτάξιο, με αποτέλεσμα τα ήδη κλονισμένα νεύρα των πολιτών να έχουν γίνει σμπαράλια, αφού εκτός όλων των άλλων που μας φόρτωσε αυτό το κράτος αποφάσισε να μας αποτελειώσει μετατρέποντας την καθημερινότητά μας σε εφιάλτη. Έναν εφιάλτη τον οποίο ο Δήμος προφανώς δεν θέλει να αντιληφθεί ως τέτοιον δεδομένου ότι παράλληλα προχωρά ακάθεκτος και αμέριμνος στην διάνοιξη κι άλλων «τρυπών» (βλέπε Μνασιάδου, Καλλιπόλεως κτλ.) με αποτέλεσμα το κυκλοφοριακό να έχει χτυπήσει κόκκινο και η ψυχική μας ηρεμία να τίθεται προς αναζήτηση.
Και η απάντηση για όλα αυτά είναι πως ο πολίτης οφείλει να τα «καταπιεί» και να τα «λουστεί», διότι έτσι συμβαίνει με τα «πρωτοποριακά έργα» τα οποία στο τέλος της ημέρας (ποια μέρα θα είναι αυτή άραγε;) θα τον κάνει να αισθάνεται περήφανος. Ένας περήφανος πολίτης ο οποίος μέχρι να φτάσει στην «περηφάνια» έχει βιώσει σωρεία παραλογισμών που του σερβίρεται σαν «αναγκαίο κακό» προκειμένου να αποκτήσει η πόλη του ένα μοναδικό «έργο τέχνης», το οποίο «έργο τέχνης είναι πολύπλοκο και περίπλοκο και με τεράστιες κατασκευαστικές απαιτήσεις». Και γιατί έπρεπε αυτή η πόλη να αποκτήσει ένα τόσο περίπλοκο και απαιτητικό «έργο τέχνης» μόνο ειδικοί επιστήμονες που θα ενδιαφερθούν να καταπιαστούν με τα πολλαπλά σύνδρομα της ψυχοσύνθεσής μας, θα μπορέσουν να απαντήσουν.
Προς το παρόν όποιος τολμήσει να εκφράσει τις επιφυλάξεις του ή ακόμα και την καχυποψία του σε ό,τι αφορά τόσο την αποπεράτωσή του, όσο και τη διαφάνεια σχετικά με τις διαδικασίες, θεωρείται αδαής ή ανίκανος να συμβαδίσει με αυτό που οι ιθύνοντες μας παρουσιάζουν ως «πρωτοπορία». Λες και την πρωτοπορία την είχαμε δεδομένη σ’ αυτόν τον τόπο στον τρόπο σκέψης των εκάστοτε κυβερνώντων μας ή λες και όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια μόνο πρωτοπορία και προοδευτισμό θυμίζουν. Αν η πρωτοπορία και ο προοδευτισμός ήταν όντως στα ζητούμενά μας και όχι στις εξαγγελίες και στις ψηφοθηρικές δεσμεύσεις, τότε προφανώς θα βρισκόμασταν σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικής και πολιτισμικής κουλτούρας και όχι στο συγκεκριμένο δάπεδο που περπατάμε.
Άρα δεν αρκεί ένα έργο της Ζάχα Χαντίντ ως απόδειξη του προοδευτισμού μας, ούτε και μπορεί να αποτελεί επιχείρημα πως η αποπεράτωσή του θα μας έχει ήδη κάνει «καλύτερους». Διότι όταν σε μια χώρα έχουν καταρρεύσει όλα όσα αποτελούν προϋπόθεση της προοδευτικής σκέψης είναι σχεδόν αστείο να επικαλείται κανείς αυτό το έργο για να αποδείξει πως οδεύουμε σ’ ένα προοδευτισμό. Και είναι ακόμα πιο αστείο έως και τραγελαφικό να συσκέπτεται ένα Δημοτικό Συμβούλιο για να αποφασίσει το προφανές. Διερωτώμαι πραγματικά τι ακριβώς θα σκεφτεί και θα αναλύσει το Δημοτικό Συμβούλιο και γιατί του πήρε τόσο καιρό να δώσει μια απάντηση. Πόσο «προοδευτισμός» μπορεί να χωρέσει σ’ αυτή την καθυστέρηση και πόση «πρωτοπορία» χρειάζεται να επιστρατευθεί για να αντιληφθούν ότι δεν θα έπρεπε καν να τίθεται αυτό το θέμα προς συζήτηση.
Άρα ας μη συνεχίζεται άλλο αυτή η κοροϊδία περί προοδευτικότητας. Διότι δεν χρειάζονται πολλά δράμια νου για να αντιληφθεί κανείς πως όταν αποκαλείς ένα έργο ως «έργο τέχνης» που θα αναβαθμίσει τάχα μου την αισθητική μας και θα μας κάνει «καλύτερους» και για το οποίο έχουμε υποστεί ήδη τα κάστια προκειμένου να αποπερατωθεί μια κάποια μέρα, δεν συσκέπτεσαι για να αποφασίσεις αν θα περνούν από πάνω του αυτοκίνητα.
