Της Ελένης Ξένου
Δεν με εκφράζει το γιουχάισμα σαν τρόπος αποδοκιμασίας, παρότι για να είμαι ειλικρινής με την κατηφόρα που έχει πάρει η πολιτική μας σκηνή, ήταν πολλές οι φορές που αισθάνθηκα την ανάγκη να καταφύγω σε αυτό. Από την άλλη θεωρώ πως όταν είσαι πολιτικός και δη όταν χτίζεις την πολιτική σου καριέρα σε μια εποχή όπου η κοινωνία έχει μπουχτίσει από ψέματα, διαφθορές, σκάνδαλα, διαπλοκές και πολλές ακάλυπτες υποσχέσεις, τότε το γιουχάισμα είναι το λιγότερο κακό που αναμένεις να σου τύχει.
Και όταν σου τύχει, δεν το κάνεις τόσο θέμα και κυρίως δεν το κάνεις θέμα επιστρατεύοντας επιχειρήματα τα οποία εσύ ο ίδιος δεν εφαρμόζεις. Για όσους δεν έχετε αντιληφθεί για ποιο θέμα μιλώ, σας παραπέμπω σε όλο αυτό το σούσουρο που έχει προκληθεί (κυρίως στα σόσιαλ μίντια) για το γιουχάισμα που δέχθηκε ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ κ. Παπαδόπουλος όταν βγήκε στο φετινό Pride για να μιλήσει.
Βέβαια και ο κ. Λιλλήκας δέχθηκε ένα (μικρότερο μεν) γιουχάισμα αλλά για κάποιο λόγο δεν έλαβε τις ίδιες προεκτάσεις. Αυτό το αφήνω ασχολίαστο. Εκείνο λοιπόν το οποίο κρατώ από όλη αυτή την ιστορία δεν είναι το γιουχάισμα, ούτε οι απολογίες και οι σχετικές συζητήσεις, αλλά το σχόλιο του ίδιου του προέδρου του ΔΗΚΟ (στο τουίτερ συγκεκριμένα) για το εν λόγω περιστατικό. Ο κ. Παπαδόπουλος έγραψε πως «σε εκδήλωση υπέρ της διαφορετικότητα δεν γιουχαΐζεις εκείνους με τους οποίους διαφωνείς στο Κυπριακό».
Δεν γνωρίζω κατά πόσο το γιουχάισμα οφειλόταν στη θέση του κ. Παπαδόπουλου στο Κυπριακό, παρότι θα μου προκαλούσε ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον αν όντως είχε αυτή την αιτία, δεδομένου ότι για να κατανοήσεις ποια είναι η πραγματική θέση του κ. Παπαδόπουλου στο Κυπριακό πρέπει να πας σε μέντιουμ.
Ο κ. Παπαδόπουλος υποστηρίζει τη διεκδικητική πολιτική σε αντίθεση με την κυβέρνηση που όπως λέει ακολουθεί υπαναχωρητική πολιτική. Αυτή, ωστόσο, τη διεκδικητική πολιτική ουδέποτε μας την εξήγησε ούτε αυτός, ούτε κανείς άλλος του κόμματός του, πέρα από τα να μας λένε διάφορες ανεδαφικές θεωρίες, αλλά τίποτα συγκεκριμένο και χειροπιαστό για το πώς θα διεκδικήσουν τη λύση και πώς θα καταφέρουν την Τουρκία να λυγίσει. Αν λοιπόν το γιουχάισμα οφειλόταν στις θέσεις του κ. Παπαδόπουλου στο Κυπριακό, τότε θα ήθελα να συναντήσω αυτούς που γιουχάισαν μήπως και μου εξηγήσουν αυτές τις θέσεις, διότι προφανώς για να τις γιουχαΐζουν θα τις έχουν κατανοήσει καλύτερα από εμάς τους υπόλοιπους που ακόμα πασχίζουμε να τις αποκωδικοποιήσουμε. Ένα το κρατούμενο.
Δεύτερο το κρατούμενο είναι πως ο κ. Παπαδόπουλος με το εν λόγω σχόλιό του στο τουίτερ πρέπει μάλλον να εννοεί πως μόνο όταν βρίσκεται κανείς σε εκδηλώσεις υπέρ της διαφορετικότητας οφείλει να σέβεται τις αντίθετες απόψεις για το Κυπριακό, ενώ όταν βρίσκεται οπουδήποτε αλλού μπορεί όχι μόνο να μην τις σέβεται αλλά και να καλλιεργεί την «ενδιάμεση» νοοτροπία που λέει πως όποιος δεν συμφωνεί μαζί του, δεν είναι αρκετά πατριώτης! Διότι αυτό πράττει εδώ και μήνες τόσο ο ίδιος όσο και οι λοιποί ενδιάμεσοι. Ελλείψει μιας σοβαρής και διορατικής πολιτικής θέσης, αυτοχρήζονται πατριωτικές δυνάμεις και πιπιλούν αυτό το επιχείρημα ως το μόνο που διαθέτουν για να «εκβιάσουν» συναισθηματικά τον κόσμο με απώτερο στόχο να διαχωρίσουν τους πολίτες σε πατριώτες και μη.
Η όλη πολιτική επιχειρηματολογία τόσο του κόμματος του οποίου ηγείται όσο και των υπόλοιπων ενδιάμεσων, στηρίζεται σε αυτό τον διαχωρισμό, και εκπορεύεται από την υπέρμετρη αυτοπεποίθηση (ή μήπως να το λέγαμε απύθμενο θράσος) που τους χαρακτηρίζει, ότι διαθέτουν το προνόμιο να μετρούν το πατριωτισμό μας (ποιοι;). Γι’ αυτό καλύτερα να καταπιεί το γιουχάισμα παρά να μας παραδίδει μαθήματα σεβασμού της αντίθετης άποψης στο Κυπριακό. Εκτός βέβαια κι αν εννοεί πως μόνο όταν γίνεται το Pride (μία φορά τον χρόνο) δικαιούμαστε να έχουμε αντίθετη άποψη χωρίς να κινδυνεύουμε να «στιγματιστούμε» ως μη πατριώτες.
