ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ξέρουμε τι μας γίνεται;

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Είναι πραγματικά άξιον απορίας: Όλες αυτές οι κινήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελούν το αποτέλεσμα κάποιας μελετημένης στρατηγικής στο πλαίσιο μιας έξυπνα χαραγμένης διπλωματίας ή μήπως αποτελούν μια σωρεία σπασμωδικών κινήσεων, οι οποίες το μόνο που προδίδουν είναι την απώλεια ψυχραιμίας της δικής μας πλευράς και την ανυπαρξία του οποιουδήποτε σχεδίου δράσης. Ο λόγος που θέτω το ερώτημα είναι γιατί στην ουσία εύχομαι να ισχύει το πρώτο ενδεχόμενο, παρότι τα φαινόμενα (τα οποία ελπίζω να είναι από εκείνα που απατούν) καταδεικνύουν τη δεύτερη εκδοχή.

Οι ενέργειές μας σε μια πρώτη ανάγνωση, αφήνουν την αίσθηση ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, την ίδια στιγμή που η άλλη πλευρά όχι μόνο φαίνεται να ξέρει πολύ καλά τι της γίνεται αλλά προβαίνει και σε πράξεις οι οποίες μας καταλαμβάνουν εξ απροόπτου, όπως π.χ. το να επιτρέψει την επιστροφή των Μαρωνιτών στα κατεχόμενα χωριά τους. Το δε σενάριο να ανοίξει η κλειστή πόλη της Αμμοχώστου παρουσιάζεται από την εφημερίδα «Μιλιέτ» σαν κάτι που είναι θέμα χρόνου να συμβεί.

Και εμείς πώς σκοπεύουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα νέα δεδομένα; Μήπως με το είπα-ξείπα στην υπόθεση δημοσιοποίησης των πρακτικών του Κραν-Μοντάνα; Ή μήπως με την συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου που όλοι ξέρουμε εκ των προτέρων πως δεν θα έχει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα όπως δεν είχε ποτέ μέχρι τώρα. Πού ακριβώς αποσκοπούν όλες αυτές οι ενέργειες της δικής μας πλευράς; Η απειλή πως θα δημοσιοποιήσουμε τα πρακτικά ώστε να «αδειάσουμε» τον κ. Αϊντε είναι μια κίνηση τακτικής ενός σοβαρού κράτους; Δηλαδή μ’ αυτή την κίνηση η οποία βασικά αμφισβητεί τον ίδιο τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και η οποία μάλιστα εξαγγέλλεται δημοσίως, πού ακριβώς αποσκοπούμε;

Να τα βάλουμε με τα Ηνωμένα Έθνη; Να πείσουμε το παγκόσμιο ότι εμείς έχουμε δίκαιο και ότι κακώς μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει φταίξει την τουρκική πλευρά για την αδιαλλαξία της; Και αν ναι, μετά όταν πια ξε-αποφασίζουμε τη δημοσιοποίηση ανταποκρινόμενοι, όπως δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στην έκκληση του κ. Γκουτιέρες, το πράττουμε γιατί βασικά κάνουμε χατίρι στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος φοβήθηκε την απειλή μας; Υπάρχει οποιαδήποτε πιθανότητα ένας σκεπτόμενος πολίτης που αγωνιά πραγματικά για το μέλλον του τόπου, να εκλάβει αυτές τις ενέργειες ως σοβαρές κινήσεις ενός σοβαρού κράτους; Και να ήταν μόνο αυτά;

Μετά από μια μόνο μέρα που το Προεδρικό αποφασίζει πως δεν θα δημοσιοποιήσει τα πρακτικά, έρχεται ο υπουργός Εξωτερικών να μας πει πως η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε προληπτικές καταγγελίες των τουρκικών προθέσεων στα Ηνωμένα Έθνη. Θα καταγγείλουμε δηλαδή τις τουρκικές προθέσεις στον Οργανισμό, του οποίου μέχρι χθες αμφισβητούσαμε την αξιοπιστία και τον οποίο απειλούσαμε ότι θα εκθέσουμε δημοσιοποιώντας τις δικές μας σημειώσεις από το δείπνο του Κραν-Μοντάνα; Όλα αυτά βγάζουν κάποιο βαθύτερο νόημα το οποίο εμείς οι αδαείς απλοί πολίτες αδυνατούμε να το εντοπίσουμε; Και να ήταν μόνο αυτά;

Παράλληλα οι κομματικές αντιπαραθέσεις στα τηλεοπτικά πάνελ συνεχίζονται και οι πολιτικοί ηγέτες αντί να σοβαρευτούν ενόψει των εξελίξεων και του κινδύνου να βρεθούμε ενώπιον νέων τετελεσμένων, αγωνιούν για το ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Κι αν αυτή δεν είναι η πραγματική τους έγνοια τότε καλά κάνουν να αλλάξουν επικοινωνιακή τακτική δεδομένου ότι αυτή που εφαρμόζουν μόνο στο συγκεκριμένο συμπέρασμα οδηγεί. Πώς εκείνο που τους καίει δεν είναι το να καταστρώσουν ένα σχέδιο δράσης από κοινού αλλά να αποδείξει ο καθένας τους το μακρύ και το κοντό του στο πλαίσιο του προεκλογικού τους αγώνα και των μικροκομματικών τους συμφερόντων.

Με απλά λόγια αυτό που προσπαθώ να θέσω σαν ερώτημα είναι το εξής: Είμαστε στ’ αλήθεια τόσο θλιβεροί όσο τα φαινόμενα δεικνύουν ή κάτι κρύβεται πίσω από όλη αυτή την ασυναρτησία των κινήσεών μας που το ταπεινό μου μυαλό αδυνατεί να αντιληφθεί;

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X