Του Κώστα Ιορδανίδη
Ακολουθούν οι εξελίξεις την προκαθορισμένη τους πορεία, καθώς με την ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ στο αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ, οι σχέσεις της Ουάσιγκτον με το Βερολίνο θα διέρχονταν φάση οικτρής δοκιμασίας. Κάποιοι διατηρούσαν την ελπίδα, βεβαίως, ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα «προσαρμοζόταν» στην από ετών διαμορφωθείσα «πραγματικότητα».
Ομως την «πραγματικότητα» αυτή αμφισβητεί και μάχεται να ανατρέψει ο κ. Τραμπ – ως ετεροβαρή και βλαπτική των αμερικανικών συμφερόντων. Η άτυπη Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες και η συνάντηση του G7 διέψευσαν τις προσδοκίες των αισιοδοξούντων. Ο κ. Τραμπ άσκησε κριτική οξύτατη προς τους ασυνεπείς στις οικονομικές υποχρεώσεις τους Ευρωπαίους εταίρους του ΝΑΤΟ και επιπροσθέτως προς τη Γερμανία. Η απογοήτευση ήταν αναμενόμενη, αλλά όχι η πολιτική αυθάδεια του Βερολίνου.
Η έκρηξη της Αγκελα Μέρκελ σε μπιραρία του Μονάχου, ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να στηρίζεται πλέον στους συμμάχους της –ΗΠΑ και Βρετανία– και πρέπει να πάρει την τύχη της στα χέρια της, υπήρξε προϊόν υπεροψίας και μέθης. Πρόκειται για την αρχή ρήξεως, έστω και εάν κάποιοι επιχειρούν να προσδώσουν «στρατηγικό βάθος» στο όλο θέμα – κάτι σαν ευκαιρία χειραφετήσεως της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και νέα ώθηση ολοκληρώσεώς της.
Μόνον που η εισαγωγή του «κοινού νομίσματος», αντί να αποτελέσει τον καταλύτη ενοποιήσεως της Ευρώπης, δημιούργησε το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου και η μεταναστευτική πολιτική της καγκελαρίου Μέρκελ οδήγησε στην ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων. Δεν απαιτείται ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς ποιο θα είναι το αποτέλεσμα ενός ακόμη ερασιτεχνισμού, όπως μία «κοινή ευρωπαϊκή άμυνα», δίχως την ενεργό συμμετοχή των ΗΠΑ αλλά και του Ηνωμένου Βασιλείου. Πρόκειται απλώς για τυχοδιωκτισμό με ολέθριες συνέπειες. Παρέλκει ασφαλώς η επισήμανση ότι η Ελλάς εκτός του αγγλοσαξονικού συστήματος αμύνης διατρέχει κίνδυνο θανάσιμο.
Δεν φθάσαμε, βεβαίως, στο σημείο αυτό. Εισήλθαμε απλώς σε μία περίοδο τυπικής ευρωπαϊκής φλυαρίας και συγχύσεως και η ελπίς δεν είναι άλλη από το παραμείνουμε στο επίπεδο αυτό. Ωστόσο, οι άναρθρες κραυγές που εκτοξεύουν οι Γερμανοί πολιτικοί θα πρέπει να κοπάσουν. Η Pax Americana αμφισβητήθηκε με βιαιότητα, ενίοτε. Η Γερμανία «υπεράνω όλων», στον οικονομικό τομέα, όπως την εφαρμόζει ο δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αρκεί ως εμπειρία. Ας αποδώσουμε τη δήλωση της κ. Μέρκελ σε στιγμιαία μέθη. Σε μία Ευρώπη ειρηνική προσβλέπουμε και όχι σε μία Γερμανία «υπεράνω όλων εις τον κόσμον».
