Του Κώστα Ιορδανίδη
Το πρώτο πολιτικό γεγονός του 2016 θα είναι –εκτός απροόπτου– η από καιρού εξαγγελθείσα ανάδειξη προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Στο δεκαήμερο που απομένει θα ολοκληρωθεί η εσωκομματική αντιπαράθεση του δευτέρου γύρου, του πλέον διχαστικού ως φαίνεται και επικίνδυνου στην ιστορία της Κεντροδεξιάς.
Η ανησυχία προκύπτει από το γεγονός ότι για πρώτη φορά η μάχη της διαδοχής προσέλαβε διάσταση τόσο έντονα ιδεολογική, μεταξύ ακραίων φιλελευθέρων τάσεων και μίας υπό κατάρρευση «ελίτ» που φέρεται να εκπροσωπεί ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και του παραδοσιακού συντηρητικού κορμού της Ν.Δ. που εκφράζει ο κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης.
Ιστορικώς από την εποχή της τεχνικής ωσμώσεως μερίδος των Φιλελευθέρων και στελεχών του Λαϊκού Κόμματος, που επετεύχθη όταν συνεκροτήθη ο Ελληνικός Συναγερμός υπό τον Αρχιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο, οι δύο αυτές συνιστώσες της Κεντροδεξιάς φαίνεται να συγκρούονται με τρόπο βαναυσότατο. Διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν να επέλθη σύνθεση ενότητος μετά τις εκλογές της 10ης Ιανουαρίου.
Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως ο αγώνας διαδοχής διεξαγόταν μεταξύ υποψηφίων εκπροσωπούντων τις δύο προαναφερθείσες τάσεις – της μειοψηφικής στo εκλογικό σώμα των Φιλελευθέρων και της πλειοψηφικής των Συντηρητικών. Ουδέποτε υπήρξε, όμως, τόσο ιδεολογικά σαφής η αντιπαλότης. Ούτε καν στην περίπτωση της κ. Μπακογιάννη και του κ. Αντώνη Σαμαρά· ίσως διότι αμφότεροι προέρχονταν εκ των Φιλελευθέρων.
Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης επαγγέλλεται εκ βάθρων εκσυγχρονισμό. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε τι όντως εννοεί. Εάν θεωρείται εκσυγχρονισμός η εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής, τότε λυπούμεθα αλλά αυτό ακριβώς πράττει και ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, με πολύ μικρότερες κοινωνικές αναταράξεις, απ’ ό,τι η κυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Σαμαρά στο παρελθόν.
Αλλά επειδή ο κ. Μητσοτάκης ανέλαβε να εκφράσει τον «εκσυγχρονισμό» σε συνδυασμό με μία νέα «φιλελεύθερη» ευρύτερη αντίληψη και διεκδικεί την ηγεσία της Ν.Δ. ωσάν όλοι οι υπόλοιποι να ανήκουμε στην τάξη των απαιδεύτων και αναχρονιστών είναι ενδεχομένως απαραίτητες κάποιες υπενθυμίσεις.
Η ελληνική κοινοβουλευτική Δεξιά από συστάσεώς της εδώ και έναν αιώνα υπήρξε πάντα κοινωνική, μετριοπαθής και εκ παραλλήλου σώφρων στην εξωτερική πολιτική. Η Ελλάς εχρεοκόπησε επί πρωθυπουργίας ευφάνταστων πολιτικών που θεωρούνται μεγάλοι «εκσυγχρονιστές» της χώρας – του Χαριλάου Τρικούπη και του Ελευθερίου Βενιζέλου. Τον «εκσυγχρονισμό» επίσης υπηρετούσαν και οι τελευταίοι πρωθυπουργοί του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Κώστας Σημίτης και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, επί των ημερών του οποίου η Ελλάς εχρεοκόπησε εκ νέου.
Πέραν τούτου, η υψίστη εθνική καταστροφή συνετελέσθη στις ακτές της Μικράς Ασίας, διότι ένας ριψοκίνδυνος πολιτικός, ο Ελ. Βενιζέλος, αποφάσισε να εφαρμόσει μονομερώς τη Συνθήκη των Σεβρών. Το τίμημα της αφροσύνης επλήρωσαν οι εκτελεσθέντες αντίπαλοί του, που δεν ετόλμησαν να απεμπλακούν από την οικτρή εκείνη περιπέτεια.
Η Ν.Δ. δεν έχει περιθώρια ούτε για αυταπάτες ούτε για πειραματισμούς. Οπως διαμορφώθηκε η κατάσταση μετά τον πρώτο γύρο, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μία ριψοκίνδυνη επιλογή. Ακόμη και εάν δεν πλειοψηφήσει το ρήγμα που δημιουργήθηκε, θα είναι ίσως αδύνατο να γεφυρωθεί. Αλλά διάσπαση δεν πρόκειται να υπάρξει. Η εσωτερική διαπάλη απλώς θα συνεχίζεται, προς διευκόλυνση του κ. Τσίπρα.
