ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Εις αναζήτησιν ισορροπίας

Του Κώστα Ιορδανίδη

Του Κώστα Ιορδανίδη

cior@otenet.gr

Η «κεντροδεξιά» ως προσδιορισμός πολιτικός αποτελεί απλώς ψευδότιτλο, δηλωτικό προθέσεως απομειώσεως του περιεχομένου και του ειδικού βάρους της δεξιάς, που αποτελεί και τον πρωταρχικό πυρήνα από όπου εκπηγάζει η δυναμική του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την «κεντροαριστερά», τη σοσιαλδημοκρατία ή όπως θέλει να προσδιορίσει κάποιος την αντίθετη πολιτική ροπή.

Στόχος και των δύο αυτών τάσεων είναι η προσάρτηση ψηφοφόρων που κινούνται στον πολιτικό χώρο του φαιού, των πρακτικών ανθρώπων, με άλλα λόγια, που ασχολούνται με την καθημερινότητα, δίχως να συναρτούν τη συμπεριφορά τους από «ιδεολογίες» ή «αρχές». Εν ολίγοις, το πολιτικώς άγχρωμον αναδεικνύει πλειοψηφίες.

Ο όρος «κεντροδεξιά» κυριάρχησε στην τετράμηνη προεκλογική εκστρατεία, από την οποία ανεδείχθη ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δέκατος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, των δύο προσωρινών περιλαμβανομένων· αλλά παρέμεινε και θα εξακολουθεί να είναι ασαφής.

Ο κ. Μητσοτάκης διαθέτει πλεονέκτημα έναντι όλων των προκατόχων του που είχαν εκλεγεί με διαδικασίες της μίας ή της άλλης μορφής. Με άλλα λόγια, ένα ποσοστό περίπου 10% των παραδοσιακών δεξιών αποκολλήθηκε από τη Ν.Δ. και έχουν πλαισιώσει κυρίως τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ. Η «επανάσταση της δεξιάς» έχει κατά συνέπεια συντελεσθεί από το 2011, όταν ο κ. Αντώνης Σαμαράς μετέβαλε εκ βάθρων την πολιτική του έναντι του μνημονίου.

Θεωρητικώς λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να ασχοληθεί με το άνοιγμά του προς το «κέντρο», τις «εκσυγχρονιστικές» ομάδες του ΠΑΣΟΚ που δημιουργήθηκαν επί πρωθυπουργίας του κ. Κώστα Σημίτη, αλλά και της «εκσυγχρονιστικής αριστεράς», και κάποιοι από τους οπαδούς αυτών των τάσεων έχουν συμβάλει με την ψήφο τους ώστε να αναδειχθεί πρόεδρος της Ν.Δ.

Πέρα από τους κεντρώους, όμως, και την «εχέφρονα αριστερά», όπως είχε προσδιορισθεί από τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, υπάρχουν και οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι, που αναδεικνύουν τους βουλευτές της Ν.Δ. Οι συντηρητικοί αυτοί πολίτες απεχθάνονται βεβαίως τον κ. Αλέξη Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Αλλά και ο εκσυγχρονισμός έχει όψεις που κάθε άλλο παρά τούς είναι συμπαθείς.

Θεωρητικώς, βεβαίως πάλι, η ύπαρξη πρωτίστως της Χρυσής Αυγής αλλά και των ΑΝΕΛ μέχρις ενός σημείου δεν επιτρέπει τη δημιουργία κόμματος συντηρητικών αρχών, δηλαδή μίας δεξιάς κοινωνικής, που δεν θα είναι παραπλήρωμα φιλελευθέρων και τεχνοκρατικών αντιλήψεων. Αλλά ο κίνδυνος αδρανοποιήσεως των πολιτών αυτής της κατηγορίας είναι υπαρκτός και η τάση για «πολυσυλλεκτικότητα» μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια της ταυτότητος, οπότε και επέρχεται η εξαέρωση του κόμματος.

Πέραν όμως του στενού κομματικού πλαισίου υπάρχει και η εκρηκτική κατάσταση στην κοινωνία. Είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς ότι ο κ. Μητσοτάκης θα τεθεί επικεφαλής των τρακτέρ των επαναστατημένων αγροτών. Το έπραξε στο παρελθόν ο Μιλτιάδης Εβερτ και είχε κατηγορηθεί για λαϊκισμό. Αρα θα πρέπει να εξευρεθεί σημείο ισορροπίας.

Εάν οι όροι «κεντροδεξιά» και «κεντροαριστερά» έχουν κάποιο περιεχόμενο, αυτό δεν είναι άλλο από την απέχθεια προς συμπεριφορές των άκρων. Εκεί ωστόσο εκ των πραγμάτων οδηγούμεθα. Αξιώματα επί ερειπίων δεν μακροημερεύουν. Ο κ. Τσίπρας αγνόησε την αρχή αυτή. Ο κ. Μητσοτάκης ίσως το επιχειρήσει. Θα αποτελούσε μία υπέρβαση του εκσυγχρονιστικού λαϊκισμού.

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Κώστα Ιορδανίδη

Κώστας Ιορδανίδης: Τελευταία Ενημέρωση

X