Του Κώστα Ιορδανίδη
Εάν οι παραδόσεις μας ήσαν ακόμη ζώσες, τότε τα «δύσμορφα δαιμόνια», οι «καλικάντζαροι» εις την δημώδη, θα επέστρεφαν στον Αδη σήμερα. Ανακουφισμένοι έτσι από τη σωτήρια αυτή τροπή των γεγονότων, η αυριανή ημέρα των Θεοφανίων θα ήταν το σύμβολο της παλιγγενεσίας του ανθρώπου.
Επειδή όμως είμαστε τέκνα του διαφωτισμού και του ορθού λόγου, απηλλαγμένα από μύθους και προκαταλήψεις, θα συνεχίσουμε σκανδαλιζόμενοι από τα «δύσμορφα δαιμόνια» –με άλλα λόγια, τους πολιτικούς ηγέτες των κομμάτων, σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, τους τεχνοκράτες και ειδικούς και όλα τα συναφή παραπληρώματα της καθημερινότητός μας.
Κάποιοι εξεπλάγησαν αυτές τις μέρες, διότι ο «άθεος» πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας παρέστη στη Θεία Λειτουργία της πρώτης του νέου έτους· σπάνιο φαινόμενο στη σύγχρονη Ιστορία μας, σχολίασαν κάποιοι αναλυτές. Παρέστη φυσικά και ο πρόεδρος της Ν.Δ. κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Αύριο, Θεοφάνια, στον Αγιασμό των Υδάτων, πολιτικοί ηγέτες, υπουργοί και βουλευτές θα παρακολουθήσουν συνωστούμενοι χάριν της τηλεοπτικής εικόνας την τελετή της ρίψεως του Σταυρού.
Θα έλεγε κανείς ότι η Ελλάς έχει μεταβληθεί σε χώρα ευσεβών χριστιανών. Ομως ας μην ανησυχούν οι εντιμότατοι καθαρολόγοι του εκσυγχρονισμού. Δεν πρόκειται περί αυτού· δεν πρόκειται για αναβίωση του Βυζαντίου. Δεν έχουν οι ηγέτες μας καταληφθεί από την ιερά μανία των μεταφυσικών αναζητήσεων.
Διότι από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά το ίδιο άσμα άδουν. Προβάλλουν οι ηγέτες μας κολοσσιαίες μεταξύ τους ιδεολογικές διαφορές, που εάν υφίσταντο στην πράξη, κατά την άσκηση της εξουσίας, το όλο σύστημα θα είχε καταρρεύσει από καιρού. Αλλά από δρόμους διαφορετικούς, παράλληλους ωστόσο, κινούνται οι πάντες προς ένα στόχο, που δεν είναι άλλος από τη μηχανοποίηση της ανθρώπινης ζωής και την υποταγή των πάντων στη «λογική της οικονομίας».
Ο «δρόμος προς τη δουλεία» δεν ήταν μόνον επιδίωξη του σοβιετικού συστήματος, αλλά έχει εισπηδήσει ως φαίνεται στη δυτική μας κοινωνία. Η αντίδραση στα τεκταινόμενα της σήμερον προέρχεται από τη νέα Δεξιά, που επαγγέλλεται απλώς τον μύθο της αιώνιας επιστροφής. Μόνον που και ο φιλελευθερισμός της συγκυρίας δεν συνιστά νεωτερισμό, αλλά επάνοδο στον κλασικό φιλελευθερισμό του 19ου αιώνα, με όλες βεβαίως τις απαραίτητες τεχνολογικές προσαρμογές και με πολύ μεγαλύτερη δόση κυνισμού.
Εφθασε η κοινωνία, όμως, σε ένα σημείο κορεσμού, θα υποστηρίξουν ορισμένοι, που εξακολουθούν να προσδοκούν το θαύμα, που κάποιοι άλλοι θα πραγματοποιήσουν. Αλλά το πρόβλημα ίσως είναι ότι έχουμε εξοικειωθεί με αυτά τα όντα, τα πολιτικά· μας είναι μάλιστα και συμπαθή, ενίοτε, κατά την κλίση μας, βεβαίως, τις οικογενειακές καταβολές μας ή την ιδιοτέλειά μας ή έστω τις αισθητικές μας προτιμήσεις. Και τίποτε δεν αποκλείει να αναζητηθούν και νέοι ηγέτες – φαιδρότεροι των υπαρχόντων, ασφαλώς. Αμείλικτη η πορεία των εξελίξεων.
