Του Κώστα Ιορδανίδη
Εάν υπήρχε στην Ελλάδα ένα «ευρωπαϊκό κατεστημένο», όπως φαντάζονται όσοι υποστηρίζουν πως το εκπροσωπούν, θα έπρεπε να ζει στιγμές θριάμβου σήμερα, διότι ένας άκρως ετερόκλητος συνασπισμός κομμάτων, υπό τον κ. Αλέξη Τσίπρα, πραγματοποίησε ένα τεράστιο βήμα προσαρμογής στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα».
Αλλά κατεστημένο της μορφής αυτής ή όποιας άλλης δεν υφίσταται και ως εκ τούτου θα έλεγε κανείς πως η συζήτηση περιττεύει. Αυτό, ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι η νίκη του ευρωπαϊκού συστήματος επί των ατάκτων του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ υπήρξε πράγματι συντριπτική· και εκ παραλλήλου ότι η μετάλλαξη αποτελεί την προϋπόθεση επιβιώσεως τόσο στο ζωικό βασίλειο, στο γένος των ανθρώπων, στα έθνη και τέλος στην πολιτική.
Τα ανωτέρω μπορούν να απορριφθούν –ανέτως και δικαίως– ως γενικεύσεις θεωρητικές, αλλά το ουσιώδες είναι ότι ο κ. Τσίπρας εξασφάλισε απρόσκοπτη διακυβέρνηση –ασχέτως τι σημαίνει αυτό για τον συνασπισμό του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ– έως τον Αύγουστο του 2018, οπότε ολοκληρώνεται το «πρόγραμμα». Κανείς πρωθυπουργός της χώρας δεν είχε αυτήν την πολυτέλεια στη διάρκεια της υπερεπταετούς κρίσεως.
Με δεδομένο ότι τα μέτρα που υιοθετήθηκαν πρωτίστως θίγουν –έως το τέλος του κομβικού έτους 2018– κοινωνικές ομάδες που πολιτικώς δεν διάκεινται φιλικώς προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας δεν θα έχει αναστολές να τα εφαρμόσει. Κυρίως όμως θα επιδοθεί σε ανηλεή επίθεση εναντίον των «εκσυγχρονιστών», της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, που άσκησαν την εξουσία στο παρελθόν.
Ο κατάλογος είναι μακρύς. Εξεταστικές επιτροπές θα συγκροτούνται η μία μετά την άλλη στη Βουλή. Φάκελοι «αμαρτιών» –υπαρκτών ή ανυπάρκτων– του παρελθόντος θα επικαιροποιούνται και θα παραπέμπονται στη Δικαιοσύνη· η αριστερή συνθηματολογία θα δεσπόζει σε θέματα μη αφορώντα στην ουσία των οικονομικών δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί, με στόχο να αναχαιτισθεί η διαρροή ψηφοφόρων. Εν όψει μιας παρόμοιας προοπτικής, κάποιοι εξανίστανται και διερωτώνται εάν αυτό αποτελεί άλμα προσαρμογής στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα» –μία κρυπτική περίπου διατύπωση, στην οποία προσδίδει κάθε κόμμα περιεχόμενο ανάλογο των συμφερόντων των διαφόρων κοινωνικών ομάδων που εκπροσωπεί. Μόνον που η «ευρωπαϊκή κανονικότητα» προσδιορίζεται όχι στη βάση των όποιων πελατειακών σχέσεων, αλλά αποκλειστικά στο επίπεδο του Eurogroup, που έχοντας ως στόχο την πλήρη σάρωση ενός σαθρού οικονομικού συστήματος –σε όλη την έκτασή του– «αξιοποιεί» τις δυνατότητες που του παρέχει κάθε κυβέρνηση της τελευταίας επταετίας.
