ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Είναι πλέον θέμα αξιοπιστίας

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

Όταν η φημολογία περί συζήτησης δύο κρατών εντείνεται, όταν το Κυπριακό φαίνεται να αφήνει αδιάφορη ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, οι εξελίξεις στο ενεργειακό ζυγώνουν και ανησυχούν πολλούς, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μεταβαίνει στη Νέα Υόρκη και κάνει μία αδιάφορη σχεδόν αμήχανη ομιλία στη γενική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, εντείνοντας τις ανησυχίες πως το Κυπριακό δεν τον πολυαφορά πλέον. Σε αυτό το πλαίσιο ο Αβέρωφ Νεοφύτου επιστρέφει από το ταξίδι του στις ΗΠΑ και αρχίζει προειδοποιήσεις. Προειδοποιήσεις για το παράθυρο που κλείνει στο Κυπριακό, για το εθνικό τσουνάμι που επίκειται και για το οποίο ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένος να παρακολουθεί με σταυρωμένα τα χέρια. Σε ποιον αναφέρεται άραγε και σε ποιον καταλογίζει ευθύνη; Προφανώς και στον Πρόεδρό του που χειρίζεται εδώ και έξι χρόνια το κυπριακό. Γιατί αν το παράθυρο κλείνει και το τσουνάμι βρίσκεται προ των πυλών φέρει και ο Νίκος Αναστασιάδης αναπόφευκτα ευθύνες. Ευθύνες που αναγκάζουν ακόμα και τον πρόεδρο του κυβερνώντος κόμματος να προχωρήσει σε τέτοιες προειδοποιήσεις. Όλες αυτές οι προειδοποιήσεις, λοιπόν, δεν γίνονται σε έναν τόπο και χρόνο άσχετο. Γίνονται μετά από το ταξίδι και των δύο ανδρών στις ΗΠΑ. Ένα ταξίδι κατά το οποίο ο Πρόεδρος Αναστασιάδης συναντιέται στα κρυφά με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, με τον τελευταίο να του μιλάει για λύση εκτός των παραμέτρων των Ηνωμένων Εθνών. Την ίδια στιγμή συναντιέται και ο Αβέρωφ Νεοφύτου με τον Κουντρέτ Οζερσάι για πολλούς ο άνθρωπος της Άγκυρας. Ένα πρόσωπο που μιλά για βελούδινο διαζύγιο. Σε αυτή ακριβώς τη συγκυρία, της φημολογίας για λύση δύο κρατών, των μυστικών συναντήσεων και των προειδοποιήσεων, σφηνώθηκε όλως τυχαίως και η ιδέα της χαλαρής ομοσπονδίας. Που τόσο χαλαρά έπεσε στο τραπέζι, πρώτα από τον Αβέρωφ Νεοφύτου κατά τη συνέντευξή του στην «Κ» και στη συνέχεια από τον Πρόεδρο στο Εθνικό Συμβούλιο ως τροφή για σκέψη. Σε αυτή ακριβώς τη συγκυρία θυμήθηκε και η κυβέρνηση πως βάσει ερευνών μία από τις μεγαλύτερες ανησυχίες είναι η λειτουργικότητα του κράτους και γι’ αυτό θα πρέπει να επανεξεταστούν οι εξουσίες και το ενδεχόμενο αποκέντρωσής τους. Καλά όλο αυτό το διάστημα είχαμε την εντύπωση πως πρακτικά καταλήξαμε σε πλήρη συμφωνία για την ομοσπονδιακή εκτελεστική εξουσία και την αποτελεσματική συμμετοχή. Αυτό δεν έλεγε ο Αντόνιο Γκουτιέρες; Όλο αυτό το διάστημα πιστεύαμε πως το ναυάγιο στο Κραν Μοντάνα προέκυψε λόγω της «εμμονής της Άγκυρας στην παραμονή των εγγυήσεων». Ούτε αυτό ισχύει;

Με το αφήγημα των τελευταίων ημερών η αποκεντρωμένη ομοσπονδία θα παρουσιαστεί στο τέλος και ως διαχρονική αρχή της δεξιάς παράταξης. Που για να είμαστε δίκαιοι για τον Γλαύκο Κληρίδη κρινόταν ως ασφαλέστερη μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση με λιγότερες εξουσίες. Και για τον Νίκο Αναστασιάδη μέχρι να την απαρνηθεί το 2012 για να κερδίσει τη στήριξη του ΔΗΚΟ στις προεδρικές εκλογές. Και όχι μόνο την απαρνήθηκε αλλά αύξησε τις αρμοδιότητες της Κεντρικής Εξουσίας από 21 σε 28 κατά τη θητεία του.

Αν λοιπόν πίστευε στην αποκέντρωση τι έκανε όλο αυτό το διάστημα προς αυτή την κατεύθυνση; Αν το ζήτημα μέσα από αυτή τη συζήτηση είναι ένα πιο λειτουργικό κράτος, η επανέναρξη των συνομιλιών και η αναθέρμανση του Κυπριακού, τότε είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε τι προτείνεται και πώς βοηθά η αποκέντρωση εξουσιών.

Είναι όμως πλέον το θέμα αξιοπιστίας που τίθεται. Δυστυχώς, με τα όσα έχουν διαμειφθεί το τελευταίο διάστημα ενισχύεται η εντύπωση πως τα περί χαλαρής ομοσπονδίας αποτελούν στην ουσία μία ακόμη υπαναχώρηση της κυβέρνησης μπροστά στις κρίσιμες εξελίξεις που επίκεινται στο ενεργειακό.

Αντί να καμαρώνουν, λοιπόν, στο Προεδρικό για το ότι η «Τουρκία πλέον μιλά μαζί μας» ας μας εξηγήσουν και τι διαμείφθηκε στην περιβόητη συνάντηση με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, που είχε ως αποτέλεσμα να αποκεντρώνουμε εξουσίες. Τέθηκε το θέμα ασφάλειας που κατά τα άλλα ήταν η προτεραιότητά μας; Γιατί δεν θέλουμε με τίποτα να πιστέψουμε τη θεωρία που θέλει την κυβέρνηση να ροκανίζει χρόνο. Πόσο μάλλον ότι οδηγείται σε άτακτη υποχώρηση που θα οδηγήσει σιγά σιγά στον κύριο στόχο της Τουρκίας, τη συνομοσπονδία.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Μαρίνα Οικονομίδου: Τελευταία Ενημέρωση

X